مدرسه علوم انسانی

📚 قطعاتی از کتاب کی بود کی بود 👇 https://t.me/FarazTed/26265 https://t.me/FarazTed/26475 https://t.me/FarazTed/26520 ➖➖➖ در کانال فرازتد گزیده‌ جهانِ: دانش   اندیشه    جامعه                    روانشناسی       مهرورزی                    سخنرانی  مستند   گفتگو بررسیِ: شایعه  مغلطه  کژفهمی  تردستی @FarazTed @FarazTed

Ⓜ️ عکسی که از یکی از خیابانهای #بروکسل پایتخت #بلژیک گرفته شده و تعداد بسیار زیاد خانمهای محجبه را نشان می دهد. ▪️پی نوشت: این از برکات دموکراسی است که شما در کشورهای سکولار می توانید حداقلی از باورهای دینی خود را در اجتماع و حوزه ی عمومی داشته باشید. برعکس در نمونه های فِیک دموکراسی( مردم سالاری دینی ) شما باید هم تراز ارزش عمومی حاکمیت باشید وگرنه با چماقِ "قانون" با شما برخورد خواهد شد. #صدق_الله_العلی_العظیم 🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ تئوری سیستم‌‌ها || ضرورتِ سیستم‌سازی ▪️میانِ اخلاقِ حاکمان و جامعه، تفاوتی وجود ندارد. ▪️دکتر محمود سریع القلم #توسعه #فرهنگ #سیاست 🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ «پدیده هر دوانگی» و انتخاب گریزی ایرانیان ➕ پدیده «هر دوانگی» هم در زندگی شخصی شیوع دارد و مهم است و هم در اداره سازمان و هم کشورداری. قبل از آن که مفهوم هردوانه را توضیح دهم: به یکی گفتند خربزه می خوری یا هنداونه، گفت هر دوانه! ➕ ما اصولا نگاه جامع‌نگر را دوست داریم و می خواهیم همه چيز را با هم داشته باشیم. تجربه کاری در حوزه های مختلف به من نشان داده است که هردوگانه یا هردوانه پسند بودن در ايراني‌ها نهادینه شده است. یعنی هر جا صحبت از انتخاب است ما از آن فرار می کنیم و با این جمله که هیچکدام را نباید از دست داد: یک کم این، یک کم اون! هم این، هم اون! و تاکید بر اهمیت «جامعیت و جامع بودن» مساله را ظاهرا حل می کنیم. ➕اما برخلاف فرهنگ و انتظار ما، تفکر استراتژيک و استراتژی اصلاً جامع نيست و روي يكي دو مساله دست مي‌گذارد و قرار نيست همه مسائل را جواب بدهد. انتخاب استراتژيک شما در زندگی شخصی/سازمان/کشورتان لازم نيست يك سند جامع 500 صفحه‌اي باشد، بلکه بايد بتوانيد آن را در 25 تا 35 كلمه تعريف كنيد. اگر نتوانيد اين كار را انجام دهید انتخاب های استراتژیک شما مغشوش و مبهم است. ➕ مثلاً شركت مايكروسافت در چندین حوزه فعال است (از نرم های افزارهای اداری بگیرید تا بازی و تبلت و لپ تاپ و موبایل...)، N رقيب و M محصول و هزاران مساله دارد. اما دو سه استراتژي بيشتر ندارد. مايكروسافت مي‌تواند در مورد همه چيز صحبت كند. يكي از استراتژي‌هاي محدود این شرکت اين است كه در همه پلتفرم‌ها حضور داشته باشد. الان گوشي‌هاي اندرويدي، اپلی و ويندوزی داريم. مايكروسافت مي‌گويد من نمي‌خواهم خودم را به گوشی های با پلتفرم ويندوز محدود كنم مي‌خواهم نرم‌افزارهايي كه براي مشتريان طراحي مي‌كنم هم با اندرويد كار كند هم با اپل و هم با ويندوز. مي‌خواهم هر جا مشتري هست من حضور داشته باشم. می گوید اين استراتژي من است. مایکروسافت هزار مساله ديگر هم دارد اما تمرکزش را می گذارد بر یک یا چند موضوع کلیدی. ➕ مثلا در حوزه کشورداری، ما می خواهیم در همه چیز اول شویم! در همه حوزه ها رشد کنیم. این «همه چیزخواهی» باعث می شود نتوانیم در هیچ حوزه ای متمرکز شویم. همه چیز را آغاز می کنیم، نیمه کاره رها می کنیم و سپس سراغ موضوع جدید می رویم. بدین ترتیب همه موضوعات را زخمی کرده ایم. اما چون زمان و توان ما محدود است نمی توانیم آن را به آخر برسانیم. یک نمونه خیلی واضح اش وجود هزاران طرح ناتمام است که برای اتمام آن معادل 48 سال بودجه عمرانی احتیاج داریم! همین فاجعه در زندگی شخصی و سازمانی ما نیز وجود دارد. 🛜تجویز راهبردی: ◇● 1- با خود صادق باشیم. ما منابع مالی و غیرمالی محدودی داریم حتی اگر بی نهایت نیروی انسانی و منابع مالی هم داشته باشیم، زمان مان بیشتر از 24 ساعت نیست. بنابراین باید دست به انتخاب بزنیم. ◇● 2- در هر برهه از زندگی چند اولویت/پروژه محدود و مشخص داشته باشید. کسانی که اولویت های روشن دارند به راحتی می توانند نه بگویند. به خودتان و دیگران یادآوری کنید که قرار نیست من همه کارهای خوب را انجام دهم من الان می توانم سه تا از خوب ترین ها/مهم ترین ها را انجام دهم. اگر به کاری نه می گویم به معنای بی ارزشی آن نیست بلکه به معنای تمرکز من بر موضوعات ارزشمند دیگر است. ◇● 3- تا یک اولویت به پایان نرسیده، اولویت یا پروژه جدید تعریف نکنید. (مثلا یکی از سازمان ها 4 اولویت داشت هیچ پروژه استراتژیکی تعریف نمی شد مگر اینکه یکی از پروژه های استراتژیک به خاطر اتمام یا شکست یا تصمیم مدیریتی کنار گذاشته می شد) ● فراموش نکنید شما می توانید به جامعیت قابل قبولی برسید به شرط آن که همه اهداف را همزمان دنبال نکنید. 📄 دکتر مجتبی لشکربلوکی #توسعه #مدیریت 🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ زندگی اداری؛ وقتی اتاق‌ها هویت دارند ولی آدم‌ها بی‌هویت‌اند.   🔸🔹خیلی‌ها زندگی اداری-کارمندی را دوست ندارند و بی‌تردید، حتی عده‌ای هم هستند که از آن بیزارند. هرکس دلیل متفاوتی برای نارضایتی و بیزاری خود دارد که در این نوشته من قصد ندارم به شرح و بررسی این دلایل بپردازم. زندگی اداری، بسیار یکنواخت، کسالت‌آور و از اساس هویت‌کُش است. در زندگی اداری، "فردیّت" به معنای آدمی که هویتی مشخص، با ویژگی‌هایی خاص خودش دارد تضعیف و در مواقعی نابود می‌شود. جهانی بدون روح و جسمی پریده‌رنگ.  زندگی اداری، محل مانور شماره اتاق، یا کلماتی یکسان است که عملکرد آن اتاق را بیان می کنند: اتاق شماره ۱۱، اتاق شماره ۳، یا صدور چک، امور اداری، کارگزینی، پشتیبانی و غیره. در زندگی اداری، اتاق‌ها هویت دارند ولی آدم‌ها بی‌هویت می‌شوند و گویا این تقدیر حیات سازمانی است. 🔸🔹معمولا این‌طور بوده است که آدم‌هایی که صبح وارد اداره می‌شوند به‌محض ورود، هویت خود را از دست می‌دهند و ساعاتی در وضعیت تعلیق قرار می‌گیرند. سنّت زندگی اداری اینگونه بوده است که آدم‌ها باید به چرخ‌دنده‌ای گمنام تبدیل شوند تا بهره‌وری اداری به حداکثر برسد. با خروج از اداره، آنان مجددا "فردیت" خود را باز می‌یابند. ولی نه. حتی وقتی در سرویس اداره نشسته‌اند (یعنی وسیله‌ای که به اداره تعلق دارد) تا به خانه برسند همچنان غرق در بی‌هویتی‌اند. انبوه سرهایی که روی پشتی صندلی اتوبوس یا مینی‌بوس خم شده و آدم‌هایی که عمیقا به خواب رفته‌اند. آنان اداره را "چابک‌سازی" کرده‌اند ولی خود از چابکی افتاده‌اند. 🔸🔹جالب آن‌که حتی بعضی ارباب‌رجوع‌ها هم با ورود به ادارات، دقایق و ساعاتی احساس بی‌هویتی به سراغ‌شان می‌آید.فردیت آنان هم پس از ورود به اداره به "شماره‌ی ملی" یا "شماره‌ی نامه" تقلیل می‌یابد. آنان دچار چنین احساسی می‌شوند. وقتی با کارمندی حرف می‌زنند که اصلا به آن‌ها نگاه نمی‌کند، کارمندی که حرف می‌زند ولی نگاه نمی‌کند! چشم دارد ولی هنجارهای اداری به او یاد داده است که نباید نگاه کند و نباید ببیند بلکه فقط باید انجام دهد و دگمه نوبت بعدی را فشار دهد.  🔸🔹به همین دلیل است که وقتی کارمندی شما را می‌شناسد، به روی‌تان لبخند می‌زند و با شما احوال‌پرسی می‌کند ذوق می‌کنید، حالتان خوب می‌شود، نه به این خاطر که کارتان را بی‌نوبت انجام خواهد داد بلکه به این خاطر که در این فضای هویت‌کش کسی شما را از احساس بی‌هویتی بیرون آورده است. کسی شما را شناخته است و صدایتان کرده است، کسی شما را خطاب قرار داده و شما را به‌عنوان یک فرد به رسمیت شناخته است. جالب آن‌که حتی اگر چند روز قبل او را دیده باشید دوست دارید با او دست بدهید. چرا؟چون از بی‌هویتی نجات یافته‌اید. 🔸🔹آن‌چه گفتم هر چند شکل غالب در بسیاری از ادارات و شرکت‌هاست ولی درباره همه کارمندان صدق نمی‌کند. همیشه وقتی به ادارات می‌روم و با کارمندانی مواجه می‌شوم که تلاش می‌کنند در مقابل تبدیل‌شدن به چرخ‌دنده‌ای گمنام و رنج ناشی از بی‌هویتی مقاومت کنند به گفتگو می‌نشینم. ● - آنان عکس اعضای خانواده خود را روی دیوار یا روی میز گذاشته‌اند. ● - کنار دستشان روی میز، مجله‌ای یا کتابی قرار دارد. ● - گل‌دانی روی میزشان هست که گلی خوش‌رنگ داخل آن جلب توجه می‌کند. ● - موسیقی ملایمی از بلندگوی رایانه‌شان به‌گوش می‌رسد. ● - لیوانی طرح‌دار روی میزشان است. ● - لوازم‌التحریر متفاوت و روح‌دار که بیان‌گر سلیقه خاص آن‌هاست. 🔸🔹آنان "جزیزه‌ای با نام و نشان" در دل "اقیانوسی بی‌نام و نشان" ایجاد کرده‌اند. این کارمندان تلاش می‌کنند تا به شکلی، به غذای تلخی که مقابل‌شان نهاده شده است یعنی زندگی اداری، طعم دهند. آنان سعی می‌کنند تا هم از طرف همکاران و هم از طرف ارباب رجوع دیده شوند. امتحان کنید. وقتی به اداره‌ای می‌روید و با چنین کارمندانی مواجه می‌شوید از سلیقه آن‌ها تعریف کنید. همان واکنشی را می‌بینید که در سطرهای قبل توصیف کردم؛ ذوق می‌کنند، لبخند می‌زنند و گل از گل‌شان شکفته می‌شود. 🔸🔹این کارمندان در حال خلق روایت جدیدی از زندگی اداری‌اند. هر چند ممکن است ناهمرنگی با جماعت، موجب فشار مرئی و نامرئی بر آنان شود ولی پیامدهایی مثبتی نیز دارد و گاهی زمینه‌ای برای دمیدن سرشتی انسانی به زندگی ما می‌شود. 📄 دکتر فردین علیخواه 🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ کره جنوبی فقیر چگونه توسعه یافت؟ ▪️دکتر محمد فاضلی کره جنوبی در طول دو نسل از کشوری فقیر - حتی فقیرتر از برخی کشورهای آفریقایی - به کشوری توسعه‌یافته تبدیل شد. محصولات کره‌ای از لوازم خانگی تا خودرو و موسیقی و سریال، در زندگی ایرانی هم رسوخ کرده‌اند. ممکن است بخواهید روایت فرایند توسعه‌یافتگی #کره_جنوبی را بشنوید. اپیزود ۱۱۰ #پادکست_دغدغه_ایران روایتگر توسعه کره جنوبی است. شنیدن در تلگرام شنیدن در کستباکس @fazeli_mohammad Ⓜ️ @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️  نظام‌های سیاسی و "گشودگی به تجربه" ▪️یکی از ویژگی‌های نظام‌های سیاسیِ هوشمند،"گشودگی به تجربه" است."گشودگی به تجربه"، دست کم واجد دو معناست: ➕ ۱.  از تجربه‌ی جدید و نو استقبال می‌کند. امکان‌های مواجهه شدن با واقعیت‌ها را با شیوه‌ای جدید، از دست نمی‌دهد. جسارت آزمودن راه‌حل‌های جدید را دارد. ➕ ۲.  به تجربه‌های زیسته‌ی خود، به منزله‌ی منبعی معرفت‌بخش توجه می‌کند و در هر گونه تصمیم‌گیری آتی از این منبع بهره می‌برد. ▪️تجربه، حاصل مجموعه‌ی مواجهات با موقعیت‌های مختلف و نیز تصمیمات موفق و ناموفق است. از این رو تجربه‌ها می‌توانند شیرین و یا تلخ باشند زیرا شامل پیروزی و شکست می‌شوند. تجربه‌ی شکست، یعنی عدم وصول به نتیجه‌ی مورد انتظار. به عبارت دیگر، آن‌چه رخ داده با آن چه در ابتدا مورد انتظار بوده است، تطابق نداشته باشد. نظام هوشمند با تکیه بر تجربه‌های مکرر خود می‌تواند بن‌بست‌ها را شناسایی کند. ▪️ گشودگی به تجربه در دو گونه و دو سنخ قابل صورت بندی است: ◇● ا.  گشودگی به تجربه‌ی خود ◇● ۲. گشودگی به تجربه‌ی دیگران 🏺شناسایی بن‌بست‌ها در سیستم‌های سیاسی هوشمند فرایند پیچیده‌ای دارد که طی آن، به نقد و بررسی عملکرد خود می‌پردازند و با تحلیل سیاست‌های مشابه در دیگر نظامها و ایجاد مکانیزم‌ها و فرصت‌ها برای شنیدن نظرات و ایده‌های منتقدین به تصحیح روش‌ها و تصمیمات خود اهتمام می‌ورزند این گونه نظام‌های سیاسی نه فقط به تجربه‌های زیسته‌ی خود اهمیت می‌دهند و راه‌های مسدود و بن‌بست را می‌فهمند که با مطالعه و تدقیق در سرنوست دیگران از تجربه‌های آنان می‌آموزند. برای آنان تجریه‌ی دیگران، به منزله‌ی معلمی است که دانایی و خردمندی را در آنان پرورش می‌دهد و سبب می‌شود عمر و سرمایه در راه بی حاصل هدر ندهند. 🏺 "تاریخ"، انباشت تجربه‌های پیشینیان است که به ما یاد می‌دهد مسیرهای منتهی به بن‌بست کدام است. تاریخ به ما نمی‌گوید چه باید بکنیم، اما به شیوه‌ی سلبی، دست کم به ما یاد می‌دهد از چه مسیرهایی نباید برویم و از چه روش‌هایی نباید استفاده نماییم. از این منظر، مطالعه‌ی تاریخ، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر برای "بن‌بست‌شناسی" است. 🏺  "بن‌بست‌شناسی" و "واقع‌نگری"، دو رکن اساسی نظامهای هوشمند است. توجه به واقعیت‌ها و ثبت مسیرهای منتهی به بن‌بست در حافظه، لازمه‌ی کنش خردمندانه و عقلانی است. آدمیان و یا نظام‌های سیاسی که بن‌بست‌ها و راه‌های مسدود به هدف را تشخیص نمی‌دهند، عموما از دو بیماری رنج می‌برند و مردمان را با همین دو بیماری در فراز و نشیب درد و رنج می‌کشانند.سرمایه‌های‌شان را در مسیر شکست خورده هدر می‌دهند و دچار فرسودگی می‌شوند. ▪️ این گونه نظام‌ها "خودتخریب‌اند"، زیرا: ◇● اولا، آرزواندیش‌اند یعنی واقعیت‌های موجود را نادیده می‌گیرند و به جای آن، آرزوهای خود را می‌نشانند. ◇● ثانیا، فروبسته به تجربه‌اند. یعنی تجربه‌های پیشین خود و تجربه‌ی سایر نظامها و ساکنان دوره‌های تاریخی را نادیده می‌گیرند. ✖️این دسته از نظام‌ها که بهره‌ی چندانی از عقلانیت ندارند مجبور به پرداخت هزینه‌های گزاف و اما بی‌حاصل می‌شوند و شکست‌ها و ناکامی‌های پی‌درپی را تجربه می‌کنند. ➕ مبتنی بر آن چه به اختصار آمد، تصمیمات و سیاست‌های نظام سیاسی ایران را می‌توان ارزیابی کرد. مثلا می‌توان شیوه و سیاست نظام را در برابر مقوله‌ی بی‌حجابی، مورد ارزیابی واقع‌بینانه قرار داد. در چنین حالتی خواهیم دید که نظام سیاسی در ایران آرزواندیش و فروبسته به تجربه است و از گذشته‌ی خود و شکست‌هایش استفاده نمی‌کند. گویی فاقد حافظه‌ی لازم برای ثبت بن‌بست‌های تجربه شده است. و درست به همین علت است که به صورت تکراری یک سیاست شکست‌خورده را به تکرار اجرا می‌کند. 📄 علی زمانیان 🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی