پاندایی که دوست داشت تک‌شاخ باشه

به نظر من پیتزا بهترین راه برای جشن گرفتن هرچیزیه، حتی بازنشستگی.🍕

به تظرم پیتزا بهترین راه برای جشن گرفتن هرچیزیه، حتی بازنشستگی.🍕

این روزا خیلی کسل و سنگینم. به عنوان یه کارمند بانکی که عاشق کارشه باید بگم گاهی واقعا کم میارم. کار دولتی توی ایران شبیه فروختن روح به شیطانه انگار. به قول ترانه علیدوستی از صبح که بیدار می‌شی، با لباسی که می‌پوشی، توی محیط کار، درخصوص روابطت با همکارات، گفتمانت، آدم‌هایی که می‌بینی و همه چیز و همه چیز در حال یه مبارزه درونی هستی. انگار تموم واقعیت و شخصیت و زندگی خصوصیت ماهیت غیرقانونی داره. نقابی که گاهی صورتت رو زخم میکنه. اره خلاصه.

فردا آخرین روز کاری معاونمونه و بازنشسته می‌شه. از رفتن این مرد شوخ و سنتی و مهربون با رفتار پدرانه‌‌ش همیشه حمایتمون کرد دلتنگم. کسی که به وقتش جدی و همزمان پایه‌ی شوخی‌ و خنده‌هامون بود فردا بعد از سی سال کار وسایلش رو جمع می‌کنه و می‌ره و از پنجشنبه دیگه میز آقای لام، میز آقای لام نیست. هم غمگینم، هم به این فکر می‌کنم که یک عمرِ کاریِ سالم و شرافتمندانه که ختم به خیر شد و به روزهای آسودگی رسید خیلی ارزشمنده. فردا بعد از کار قراره جشن بگیریم و احتمالا کلی گریه خواهم کرد. به این فکر می‌کنم که دختر جدی جدی از هرکس فقط خاطراتش می‌مونه. چمونه ما آدما که دنیا رو به کام هم دیگه زهر می‌کنیم؟

#انیمیشن ببینید. آدمی رو از جهان دوده گرفته جدا می‌کنه.

خدا بگو جهان دیگری داری؟

غمِ بزرگ را به ته‌چینِ مرغ و بادمجان تبدیل کن.

اینا رو که زود به زود دایره دوستاشون تغییر می‌کنه دیدین؟ همینا که هر چند وقت یه بار همه‌ی سفر و کافه و دورهمی‌هاشون با یه شخص خاصه و بعد از چند وقت دیگه خبری ازش نمیشه و رفیق گرمابه گلستونش می‌شه یه آدم جدید؟ اینا خیلی قابل اعتماد نیستن. این از درس‌های بیست و نه سالگیم بود.

REST💓🧘🏽‍♀️

یه نوع مرخصی هم هست، که نه چیزی شده نه کار خاصی داری، نه قراره جایی بری. فقط احساس می‌کنی به یه روز استراحت بیشتر نیاز داری؛ برای خودت و سلامت جسم و روانت. پس زنده باد موهای گوجه‌ای، دیوارهای خونه و لباس‌های گشاد و راحت.