منِ‌پوچ.

امّا تشکری بی‌پایان به خودم مدیونم. به کسی که بودم، کسی که زندگی کرد، با اینکه نمی‌خواست.

دیگر نه اشتیاقی دارم که بروز دهم، نه توانی دارم که خود را مشتاق نشان دهم.

هر روز سالگرد صلح با خودمه و هر شب شروع جنگ‌های درونی. این جریان بالاخره روانم رو تجزیه می‌کنه و دلم رو آواره و سرگردان.

زیر ده نفر

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ کلا چند نفر برات مهمن؟

باید بهم بگه یا یجوری نشونم بده که از دستم ناراحته و آره.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ یکی ازت دلخور شده باشه از دلش در میاری؟

سخت و راحت نداره هیچی موندگار نیست.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ سخته ولی موندگار نیست.

دختر.