روزمرگی یک زامبـی؛ 🌿

امیدوارم حداقل 2023 برامون برینه❤️

دیدین میگن سالی که نکوست از بهارش پیداست؟ منم توی اولین روز سال جدید، صبح هنگ‌اور و سرماخورده اومدم ‌خونه، یه مسکن انداختم بالا و کل روز رو خوابیدم و فکر کنم این خیلی کامل روند زندگیمو توضیح میده.

سال 2022 رو با رنگ موی قرمز شروع کردم، در این بین 567 تا رنگ مختلف عوض کردم و در آخر دوباره با رنگ‌ موی قرمز که سوگولیمه به پایان رسوندمش /(^ヮ^)\

ولی توی این مواقع همیشه به خودم‌ میگم حداقلش اینه دارم از سرما میلرزم نه مثلِ بچه‌های ایران از ترسِ جونم.

لازمه اضافه کنم که تو سرمای زیر ۱۰ درجه درحالی که یخ زده بودیم و دیگه بدنمونو نمیتونستیم حس کنیم چندین ساعت راه‌پیمایی و تظاهرات داشتیم

اعتراضاتِ شنبه ۲۶ آذر جلوی سفارتِ ایران توی وین.

این پرچم تخمی‌م بخاطر فوتبال آویزون کرده بودن اونجا و منم همش با بهونه‌ی “اینا فرقشو نمیدونن” جلوی مامانمو میگرفتم که نره اون پرچم و کارکنارو باهم جرواجر کنه😭

کجای دنیارو دیدین برای باختِ کشورشون خوشحال بشن آخه؟

و ازونجایی که نمیتونستم بهشون بفهمونم که ج‌.ا مارو به درجه‌ای از بدبختی رسونده که حتی دیگه نمیتونیم برای تیمِ ملیمون خوشحال یا ناراحت باشیم، فقط با خجالت سرمو انداختم پایین تا باهاشون چشم تو چشم نشم.

وقتی مامانمو بقیه برای بردِ آمریکا شادی میکردن، کارکنای اونجا که خودشون از باختِ ایران ناراحت بودن و میدونستن ما ایرانی‌ایم با تعجب بهمون نگاه میکردن که مثلا “تیمِ کشورتون گل خورده پس چرا انقد خوشحالین؟”