شــوکــا

کفران نعمت می‌کنم و گرنه تو رو داشتن رو چه به تاریکی این روزها.

هیچ‌چیز مثل عذاب‌ وجدان، گره نمی‌اندازه به گلوی آدم.

چه‌قدر باید از جنگ بگذره که به صلح برسیم؟

گاهی آدم هم به پاس رودروایسی با عزیزانش، زنده‌ست.

می‌خوام بذارمت یه گوشه، از نزدیک‌ترین فاصله به تماشای من بشینی. که خوب لمس کنی یک آدم می‌تونه آدم دیگه‌ای رو زندگی کنه.

زمان زیادی می‌بره تا چیزی برای تو "مهم"شمرده بشه. اما می‌تونه به‌قدر سیم ثانیه، اهمیت‌ش رو به کل از دست بده و این است حقیقت شوریده و تلخ آدمی‌زاد بودن.

نه برای خودم کافی‌‌ام، نه برای بقیه.

چه‌قدر خوشم نمی‌آد از گریه‌های مداوم.

غرق ناامیدی مطلقم.

اگر می‌دونستی چه‌قدر خسته‌م، سفت‌تر بغل می‌گرفتی من رو.