میم

دارم این آهنگو روی ولاگی که از سفرم به باشوور (کوردستانِ عراق)ضبط کردم تصور می‌کنم.

چند شات از سرِکار. #ولاگ

بینِ این‌که به کسی گوش بدی تا حرفاشو بشنوی با این‌که بهش گوش بدی تا حرفاشو بشنوی و درک کنی خیلی فرقه.

می‌گه: «خیلی سخته میونِ مردمی زندگی کنی که تو رو نمی‌فهمن و هر چقدر بیش‌تر توضیح بدی کم‌تر می‌فهمن. خیلی سخته چیزی که برای تو اولویته، به نظرِ اطرافیانت زیاده‌خواهی باشه. سخته که بخوای دلیلِ حالِ بدت رو توضیح بدی وقتی می‌دونی به نظر بقیه دیوونگیه. سخته که گذرِ عمر رو ببینی و کاری از دستت برنیاد.»

🤍🩶

کلا به‌نظرم لینکدین این‌طوریه که آدمو مجبور می‌کنه انگلیسیشو قوی کنه تا بتونه از این اپ استفاده کنه.

یه آپدیتی از خودم بخوام بدم اینه که این روزا خیلی هیجان‌زده‌م بابت این‌که دارم روی زبانم کار می‌کنم و خیلی چیزا یاد گرفتم و این‌طوری نیست که بشینم کتاب بیارم، کلمه بنویسم، گرامر حفظ کنم یا هر چیزی. چون من این شکلی اصلاً دوست ندارم و بعد از یه مدت می‌ذارمش کنار. دیدی میگن آدم توی فضاش که قرار بگیره بهتر یاد می‌گیره؟ من این مدت اتفاقی این‌طوری پیش اومد که توی فضاش قرار بگیرم. اولش که خودم شروع کردم متن آهنگ‌های انگلیسی که ریتم آرومی دارن رو با ترجمه‌ش خوندم و چند بار گوش دادم و معنیشو خوندم و این‌کارو حالاحالاها باید انجام بدم. بعد یه پروژه‌ای گرفتیم که هنوزم داریم روش کار می‌کنیم و تموم نشده. پروژه به این شکله که من و آقای موسوی به یک مدیر منابع انسانی که توی لینکدین پیج داره کمک می‌کنیم که بتونه بهتر خودش رو به مخاطبینش معرفی کنه و فروشش بیشتر بشه. همین باعث شد که من وارد لینکدین بشم و می‌دونین دیگه فضای لینکدین اکثراً انگلیسیه و ما برای کارمون لازمه که بیشتر بنچمارک خارجی ببینیم. نمی‌گم کلا راه افتادم، نه خیلی کار دارم و هنوزم رو متنا ترنسلیت می‌زنم ولی جوری شده که انگار دارم کم کم تلاش می‌کنم خودم اول بخونم و سعی کنم بفهمم، بعد ترنسلیتو می‌زنم و این باعث شده یاد بگیرم.

یه مدته که خیلی کم این‌جا می‌نویسم. یه وقتایی آدم نوشتنش نمی‌آد... می‌دونین چی می‌گم؟! انگار ذهنت خالیه.. یا شاید نمی‌تونی چیزایی که تو ذهنته رو بنویسی. و من اینطوری‌ام که اگر بخوام این‌جا پستی بذارم، باید روش فکر کنم و اکثر اوقات وقتی بدونم اون پست مفید نیست سعی می‌کنم نذارمش چون حس می‌کنم حیفه زمانی از کسی گرفته بشه و دانشی بهش اضافه نشه.

تا حالا شده به قصه گفتن فکر کنید؟ شده یه قصه‌ای رو یهویی سرِهم کنید و برای کسی تعریف کنید و اون نفهمه که این کاملاً یهویی بوده و خیلی از قصه‌تون خوشش بیاد؟ شده دلتون بخواد برای برندها یک داستانی تعریف کنید و سعی کنید بهش هویت بدید؟ تا حالا به تاثیرِ قصه‌گویی در روابط و یا کسب و کار دقت کردید؟ می‌خوام امروز یه پادکستی رو بهتون معرفی کنم که گفتگو با یک دختریه که گوش دادن به حرفاش می‌تونه جوابِ این سوال‌ها باشه و شما رو به یه دنیای خیلی عجیب و جذاب ببره. حتی ممکنه بعدش ذهنتون پر از ایده بشه. «اپیزودِ 18 پادکست تراس»