-اگه‌فردا‌بی‌من‌شروع‌شد-

شیمی‌دارویی رو رفتیم و برگشتیم دیدیم زمستون شده!=))))

برف‌‌ نو! برف نو! سلام! سلام!

سلام از این‌جا؛ از ۳۰ آبان‌ماه از اولین برفِ امسال! 🌨❄️

آبی، رنگ حسرت دوردست‌هایی‌ست که هرگز به آن نمیرسی‌. حسرت دنیای آبی.

یه لوسیون دست‌سازمون نشه؟!🧴 پ‌ن: رنگش بیش‌ از حد ملیح و آروم نشده؟:"" پ.ن علمی: به‌خاطر ماده‌ی دارویی کالامین، که ضدالتهاب و کاهنده‌ی تحریکات و خارش پوسته این‌ رنگیه.

چند ماه قبل، روبروی صندلی‌های جلو‌ی اسکیل‌لب دانشکده نشسته‌ بودم و نوشته بودم: قرار نبود من میان کابوس‌ها تمام شده باشم اما کابوس‌ها تمام نشده باشند. حالا، دوباره همان‌جا نشسته‌ام به جمله‌ی زیادی معروف نیچه فکر می‌کنم. همان‌جایی که گفته بود: هر چه ما را نکشد؛ قوی‌ترمان می‌کند. جمله‌‌ای معروف اما زیادی غلط‌انداز و اشتباه. حداقل از نظر من. حداقل حالا و این لحظه. آقای نیچه، کاش می‌توانستم به شما بگویم: بعضی‌چیزها در زندگی هست، که ما را نمی‌کشد؛ اما تا ابد ضعیف‌مان می‌کند. تا ابد نقطه‌ی ضعف‌مان می‌ماند. همان نقطه‌ضعفی که شبیه یک چاله‌ی سیاهِ عفونت‌زده است. تو هر روز و هر لحظه، که می‌خوابی، که بیدار می‌شوی، که میخندی، که ادامه میدهی، تلاش می‌کنی که این چاله‌ی سیاه را مخفی کنی. نادیده بگیری. گاهی موفق میشوی. گاهی فراموش میکنی. اما درست، وسط روزهایی که اوضاع خوب است، که فکر میکنی در جای درست ایستاده‌ای، که فکر می‌کنی زیرپاهایت قرص و محکم است، پایت سر می‌خورد و می‌افتی وسط چاله. وسط سیاهی. وسط تاریکی و عفونت. بعد تمام تنت را چرک و زخم می‌گیرد، وسط تاریکی، تنت را چرک و عفونت می‌گیرد تا یادت نرود، بعضی زخم‌ها، بعضی رنج‌ها، تو را نمی‌کشد. اما برای همیشه تنت را زخمی‌ می‌کند. برای همیشه رنج‌دیده و ضعیفت می‌کند و برای همیشه، ناچاری یک چاله‌ی‌سیاه عمیق را با خودت به دوش بکشی. حتی وقتی می‌خندی. حتی وقتی حالت خوب است. آقای نیچه، بعضی زخم‌ها ما را نمی‌کشد. نه. اما قوی‌مان هم نمی‌کند.‌‌‌‌ چون در درد، در رنج، در زخم و عفونت، هیچ گشایشی وجود ندارد.

نمی‌دونه. هیچ‌کس نمی‌دونه که تو، توی داستان زندگیت، با چه جنگی درگیری. هیچ‌کس از جنگ شخصی تو، چیزی نمی‌دونه. آدم‌های نزدیکت، در بهترین‌حالت می‌دونن که چیزی اذیتت میکنه. اما شدت ضربه‌ها؟ نه. هیچ‌کس جز تو نمیدونه. تو می‌دونی. تو که تمام روزهات رو میجنگی و تمام‌ شب‌هات رو میبازی. گاهی انقدر ضربه‌ها مهلکه، که صبح‌، نمیتونی خودت رو از روی تخت جمع‌وجور کنی. دردش اون‌قدر زیاده، که انگار یه تریلی ۱۸‌چرخ، از روت رد شده باشه و تمام استخون‌هات رو خورد کرده باشه. آدم‌ها؟‌ آدم‌ها نمی‌بینن چون از بیرون حتی یه خَش هم روت نیفتاده. انگار یه گله سگ وحشی، بهت حمله کرده باشن و تمام تنت رو، تیکه‌پاره کرده باشن. از بیرون؟ حتی یه کبودی هم روی تنت نیفتاده. تو اما میفهمی. میفهمی تحمل بعضی دردها، از تصادف با تریلی ۱۸‌چرخ و حمله‌کردن یه سگ وحشی سخت‌تره. تو که تمام روزهات رو میجنگی و بعد، تمام شب‌هات رو میبازی. من هم میفهمم. شاید جای کبودی‌ها و زخم‌هات رو نبینم، اما میفهمم که این جنگ، اصلا جنگ آسونی نیست. میفهمم و از دور، بغلت می‌کنم. سفت و محکم. و دم‌ گوشت میگم، که یک‌روزی، ما از این‌جنگ، زنده بیرون میایم. احتمالا هزاربار دیگه، تمام استخون‌هامون خورد میشه و تمام تنمون، پاره‌پوره و کبود. اما بلاخره از این جنگ، زنده بیرون میایم. زنده بیرون میایم و شاید سخت، اما دوباره استخون‌هامون جوش میخوره. کبودی‌ها کمرنگ میشه و می‌خندیم. واقعی.

everything sucks, just kidding. Everything is great, no really^^

راجع به شخصی‌سازی درمان دارویی برای هر کیس توی بیمارستان، این مسئله سال‌هاست داره توی کشورهای جهان‌اول انجام میشه. تک‌تک بیمارستان‌ها متخصص داروساز بالینی دارن و درمان بیمار، با همکاری کامل پزشک و داروساز پیش میره.‌ تشخیص بیماری به عهده‌ی پزشکه اما اُردری که پزشک برای درمان دارویی میذاره، حتما باید به تایید داروساز بالینی بیمارستان برسه و بعد پروسه دارودرمانی شروع میشه. تو ایران؟ متاسفانه خیلی از بیمارستان‌ها اصلا متخصص داروساز بالینی ندارن! که اگر داشتن، قطعا خیلی از تجویزهای اشتباه دارویی و تداخل‌های وحشتناک اتفاق نمیفتاد.