◇ذهـنِ خالـی🧠

کافیه یه بار تو زندگیت یکی رو حذف کنی. دیگه بعدش هی حذف می‌کنی، هی حذف می‌کنی، هی حذف میکنی. تا اینکه به خودت میای میبینی که دیگه کلا هیچکی تو زندگیت نیست.

میخوام رو یه سنگ بنویسم دلم برات تنگ شده و بعدم پرتش کنم تو صورتت تا بفهمی دلتنگی چقدر درد داره!

لطفا غمگین نباش فکر کن به اتفاقات خوبِ هنوز نیفتاده،به لبخند هایِ هنوز نزده،ادم های خوبِ هنوز ملاقات نکرده،و سفرهای نابه هنوز نرفته... فکر کن به مسیر های سبز و روشنی که بن بست نیستند به پل های محکمی که به سرزمین های ارام می‌رسند. پروکسی | پروکسی

میدونی من بهشون میگم "آدمهای مرجوعی"!همون هایی که ترکت میکنند و بعد از مدت های طولانی برمیگردند، هیچ وقت نباید بهشون فرصت برگشتن داد، چون هیچکس "دوبار" عاشق یه آدم نمیشه، هرچی هست، تو همون "بار اول" خلاصه میشه، آدم میتونه توزندگیش "بارها  عاشق  شه"اما هیچ وقت نمیتونه "دوباره" عاشق همون آدمی شه که یه بار عشق رو باهاش تجربه کرده، "عشق رو فقط باید ادامه داد" وقتی ترکش کنی و برگردی، دیگه نمیشناستت، باور کن.

یه جا خدا در نهایت همدردی میگه : " وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّكَ يَضِيقُ صَدْرُكَ بِمَا يَقُولُونَ " و ما میدانیم سینه‌ات تنگ می‌شود از آنچه می‌گویند ... یعنی فک کن اون لحظه هم که دلت از همه‌ی آدما میگیره خدا حسش میکنه.

مارادونا مدتی به خاطر افسردگی پس از ترك اعتياد در بیمارستان روانی بستری بود؛ وقتی مرخص شد حرف قشنگی زد: "اونجا ديوانه های زيادی بودند،  يكی ميگفت من چگوارا هستم همه باور ميكردن، يكی ميگفت من گاندی ام همه قبول ميكردن. ولی وقتی من گفتم مارادونا هستم همه خنديدن و گفتن هيچ كس مارادونا نميشه. اونجا بود كه من خجالت كشيدم كه چه بر سر خودم آوردم. در اين دنيا، غرور دمار از روزگار آدم در مياره و دقيقا گرفتار چيزی ميشی كه فكر ميكنی هرگز در دامش نخواهی افتاد. مراقب خودتان باشيد برگ ها هميشه زمانی ميريزند كه فكر ميكنند طلا شده اند."

‏واقعا هرچی بیشتر جلو میرم با خودم میگم کاش هیچوقت بزرگ نمیشدم. من اصن دوس ندارم این همه فکر و خیال داشته باشم. کاش بچه بودم و همه بزرگترا واسم تصمیم میگرفتن و نگرانم بودن، نه اینکه هرلحظه فکرم درگیر باشه و دغدغه زندگیم و هزار تا چیز دیگه رو داشته باشم

من متنفرم كه مجبورم از مامان بابام بپرسم ميذاری برم؟ ميذاری بخرم؟ ميذاری بپوشم؟ من با اين «ميذاری»، با اين كه صاحب ساده‌ترين اختيارات زندگی شخمی منن مشكل دارم. اينكه بايد برای كوچک‌ترين چيزها «اجازه بگيرم» من رو عذاب ميده.

میدونید چرا خانواده های ایرانی افسردگی بچه هاشونو نمیفهمن؟ چون علائمی که همه جای دنیا نشون دهنده افسردگی شدیده واسه اینا نشونه سربه زیری و بچه صالح بودن محسوب میشه این که همش خونه بشینیم و با دوستامون وقت نگذرودیم و ساکت و کم حرف باشیم و به خودمون نرسیم و...

حس میکنم ناتوان ترینم و همه ی آدما دارن واسم تصمیم میگیرن و منم قبول میکنم :)💔