آبیِ خاکستری`

مرده زیستن یه سبک دارک کمدیه، یه لبخند روی لبهات داری ولی به شب نرسیده مُردی.

چی می‌تونه نبودم رو جبران کنه؟ خودم هم نمی‌تونم.

میل عجیبی به ترک کردن همه پیدا کردم. انگار می‌خوام با حذف کردن بقیه خودم رو پاک کنم. به اون‌ها نگاه می‌کنم، که چقدر دوستشون دارم، که چقدر دلتنگشون می‌شم؛ اما باز هم میلم به تموم کردن همه چیز از بین نمیره. می‌ترسم بمونن و شاهد نبودنم باشن. می‌ترسم پی ببرن پشت این جسم به ظاهر «من» هیچه. می‌ترسم بفهمن از آدمی که دوستش دارن چیزی باقی نمونده.

مادرم هیچ‌زمان من را نمی‌دید، انگار همیشه در دنیای اون نامرئی بودم. او به گونه‌ای ظالمانه وجود داشت اما وجودش را احساس نمی‌کردم و این تنهایی بود که روحم را می‌بلعید. - ویکتور

متأسفم اگه هیچ‌کاری نمی‌کنم، چون هیچی از دستم برنمیاد، نمی‌تونم مرهم باشم، بخصوص برای زخمی که خودم ایجادش کردم.

+ تنها راه صدمه ندیدن یا کمتر صدمه دیدن دوری از آدم‌هاست. چی راجع بهشون برات جالبه ماریتای من؟ اونا خسته کننده، مضحک و آزار دهنده‌ان. - پس تو می‌گی که باید تنها باشم؟ + من می‌گم بین آدما باش ولی محتاجشون نه! آدما مثل سگ احساساتت رو بو می‌کشن و همین‌که پیداشون کنن، بهت حمله می‌کنن.

آسمان آسمان خسته شد دل من از تو جز غم دل شد چه حاصل من آسمان بر دلم سنگ غم زده ای سرنوشت مرا رنگ غم زده ای.

خیلی چنل نازیه آلوچکا، خواستید برید پیشش.

کاش همونجور که شما از چشم من افتادین منم از دهن شما بیوفتم.

دو بار بهت میگم از این رفتارت بدم میاد، بار سوم از خودتم بدم میاد.