«ناگهان درخت»

از این‌که سرم‌و بیارم بالا و حواس‌مو به دست‌هام جمع کنم که خودکاری‌ان خوشم می‌آد. دست‌های خودکاری یعنی تلاش برای برگشتن.

«چون من هی وایمیسم حرف بزنی. که خوشم بیاد از حرف زدنت. که مطمئن باشم وقتی این‌همه علاقه دارم به شنیدن کسی، تا چه اندازه دلم مایله بهش.»

تو باور دل‌گرم بودن بدون فکر کردن به پایانی.

سلام. عیدت پیشاپیش مبارک دوست قشنگم. میشه عید رو به صورت ویس بهمون تبریک بگی زهرای خوش صدا😍😍

حالا جدایِ از قصه‌ی صدا که دارای اهمیته. مهمه که لحن حرف‌زدن‌شو دوست داشته باشی. لحن کلا مهمه. این‌و از من بپذیرید.

از چه با دشمن جانم شده‌ام دوست، ندانم.

هر چی جلوتر می‌ره بیش‌تر می‌فهمم که آدم باید پای خودش وایسه. که اگه توی یه موقعیت‌هایی بتونه خودش‌و تنها نذاره می‌تونه کنار بقیه‌م بمونه.

دیدم خوب نمی‌شم گفتم بقیه رو هم مبتلا کنم.

درسته توو همه‌ی موقعیت‌ها مدام می‌گم «نه. واقعا خودم‌و دوست ندارم.» اما دلیل نمی‌شه تا ته ته توانم واسه نگه‌داشتن انسان‌های شبیه خودم توو زندگیم تلاش نکنم. چون اونا فقط اندوه پشت لبخند‌هام‌و می‌فهمن و به روم نمیارن. چون مگه آخه چند نفر پیدا می‌شن که حالِ خوب و بد‌م‌و از مکث‌های بین جمله‌هام بفهمن؟