Shaxs va Jamoaviylik haqida
Uch kundir ba’zan feysbukka kirib turibman. Postlarni ko’rib, yaxshiyam paytida tashlab ketgan ekanman, deyapman. Telegramdagi kanallar, kitob bloglarining o’qimishli kuzatuvchilari doirasida o’zbek jamiyatining aslida qanday ekanligini unutib qo’yibman. Men bu jamiyatga oid bo’lishni istamayman, masalan. Ayam yoki sevgan ayolim bilan tushgan rasmim ostida meni buzuq deb atovchilar, bir-biriga ta’na qilayotganlar, o’zicha Islom qo’riqchiligi qilib, odamlarni Islomdan sovutayotganlar…
Umuman, bu odamlar birovni sababsiz toshbo’ron qilish huquqini qayerdan oladi?
Bilamizki, O’zbekiston hamon jamoaviy-kollektiv tuzumda yashaydi. Tariximizda hech qachon individuallashuv ya’ni shaxsga aylanish jarayoni yuz berolmadi. Xonliklar davrida bir bo’lib saroy qurilishi yo tog’on qazish hashariga safarbar qilingan xalq Sovetda paxtaga haydaldi. Yer va pul yetmagani uchun butun oiladagi o’nta bola bitta xonada uxlashga majbur bo’ldi, shaxsiy xona degan narsa faqat Amerika filmlarida qolib ketdi. Kichik xalq edik, sonimizni ko’paytirishimiz shart va o’ta yosh paytimiz uylandik, turmush qurdik. Ichimizda doim bizni kuzatib turadigan ota-ona xarakteridan qutulolmadik, o’z qarorlarimizni o’zimiz qabul qilolmadikk. Natijada, shaxga aylanolmaslik, shaxsiy fikrga ega bo’lmaslik butun boshli o’zbek milliy qadriyatining o’zagiga aylandi.
Umuman, shaxsiyatlashuv nima? U o’z qabul qilgan qarorlari va amallarini mustaqil ravishda bajarib, xato va mag’lubiyatni o’z nomidan qabul qila olishdir. Shaxsiyat biron ishni jamiyat istagani yo oila zug’umi sabab emas, balki o’zi istagani uchun qilishdir. Bu harakatlarni amalga oshirganingizda sizga feysbukdagidek ‘jamiyatga zararli unsur’ tamg’asini bosadiganlar esa hayotda shaxs bo’lolmagan, jamiyatsiz, mahallasi, qishlog’i yo ota-onasisiz hech vaqoni eplolmaydiganlar, xolos. Ya’,ni, psixologik jihatdan o’smirlikdan so’ng psixologik ravishda ulg’ayolmaganlar. O’smirlarga xos sababsiz g’azab, hammadan alamzadalik, o’z xatosi uchun tinimsiz boshqalarni ayblash, o’zi boshlagan jangda mag’lub bo’lgach, yer tepinib yig’lash… Bularning bari mana shu, shaxs bo’lolmagan odamlarda ko’zga tashlanadi. Ularni biz o’zbek jamiyatida tonnalab topamiz. Vaqtida (ularga ko’ra 18-23 yosh orasi, ya’ni ayni katta dunyo bilan tanishuv davri) turmush qurib, inkubatordek tug’madingizmi? O’tirib qolgan yo jinsiy qobiliyatsizsiz. O’zingiz istagandek kiyindingizmi? Fohisha yo yengiltabiatsiz, chunki ular hech qachon o’zlari istagan kiyimni mahalla bosimi sabab kiyisholmagan. Ayolingiz bilan baxtli kuningizni ulashdingizmi? Bo’ldi, ayol olib-sotarisiz, chunki ular nari borsa yigirma yoshda onasi tanlab bergan, o’zi hech qachon sevmagan ayol bilan yashashga majbur.
Qisqasi, bu kishilarning fikr-mulohazasi, sizni aynan jamiyat g’alviri orqali baholashi hech narsani hal qilmaydi. Ular og’zini ocha boshlaganida shunchaki ulg’ay va o’zinga hayot yarat, deyish kerak. Chunki, ko’pchiligining shaxsiy hayoti bo’lmagani uchun siznikiga burun suqishdan zavq oladi.
Istaganingizdek yashang, shaxs bo’ling, chunki bu jamiyat yo dunyoni bizning kiyim, diniy qarash yo kundalik harakatlarimiz emas, poraxo’rlik va ikkiyuzlamachilik, yolg’ondan yashashlar qulatadi.
G’oringizdan chiqing, shuning o’zi yetadi.
Mirzohid
@bobil_kutubxonasi