رقص، آواز و بوسه

در فراق تو چنانم که بداندیش مباد

ز غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش زده‌ام فالی و فریادرسی می آید

بمیرم تا تو چشم تر نبینی شرار آه پر آذر نبینی چنان از آتش عشقت بسوزم که از من رنگ خاکستر نبینی

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست سر فرا گوش من آورد به آواز حزین گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند کافر عشق بود گر نشود باده پرست برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر که ندادند جز این تحفه به ما روز الست آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم اگر از خمر بهشت است وگر باده مست خنده جام می و زلف گره گیر نگار ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست حافظ - غزل ۲۶

"نگر تا این شبِ خونین سحر کرد چه خنجر‌ها که از دل‌ها گذر کرد"

«رنگ چشمان ترا به خاطر خواهم داشت هنگامی که همه نام ترا از یاد برده باشند.» - صفحهٔ ۱۱۲ -

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه کز دستِ غم خلاصِ من آنجا مگر شود

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ولیک به خون جگر شود