|Years of silence|

از دیشب که شهر به هم ریخته بود و دود از بالای ساختمون ها دیده میشد و امروز که همه چی زیادی آروم به نظر میرسید و فقط سیاهی سوختگی ها کف خیابون باقی بود کارگران شهرداری گل میکاشتن و چند نفری داشتند چراغ راهنمایی همان خیابان را تعمیر میکردن جلوتر جوی های آب رو کنده بودند و بازسازی میکردن آرامش قبل طوفان یا بعد طوفان؟!!

برای همه مرز بین خشم و عصبانی بودن باریک و مبهم شده!

همیشه تو زندگیم از ابراز نظر تو مسائل سیاسی،اقتصادی که هیچچچ تخصصی درش نداشتم واهمه داشتم و این ترس از قضاوت شدن درباره عقیده و نظر بود که منو عقب نگه میداشت همیشه که مباد حرفی بزنم که تمام جوانبش برای من مشخص نباشه و بررسی نکرده باشم و حقی ضایع بشه.الان! اما چیزی که حقیقتا دیگه ماجرا رو زیای تغییر داده "خشم"ه، خشم بی اندازه و بی نهایت آدمها نسبت به هر چیزی که اندکی حس‌ بشه مخالف خشم و احساساتشونه.در نهایت جدای از تماااامی مسائل سیاسی و اقتصادی که این چند روز و چندسال اخیر اتفاق افتاده، تمامی آدمهایی که بهره ای میبرن،تمامی جوانب پنهان این ماجراها، دروغ ها و راست ها و... هیچ چیزی نمیتونه ظلم رو پنهان کنه،تاریکی رو پنهان کنه، مرگ رو پنهان کنه. با هر عقیده ای که هستید فقط همین که حواسمون به ظلم باشه به خشمی که تو یه دایره دائم در حال تکراره و هر بار بزرگتر میشه. هر کسی با توجه به شخصیتی که داره تصمیم میگیره در این مواقع واکنش نشون بده پس باز هم بنظرم نمیشه قطعیت برای افراد صادر کرد که بهترین کار براشون چیه.اما خشم احساس درست و سازنده ایه در خیلی از مواقع.دیگه‌ احتمالا از این جا به بعد خیلی چیزا فرق میکنه. همین که مراقب خودتون و اطرافیانتون باشید🤍

از اون خیابون رد میشدیم و من میگفتم کاش الان بارون بود و کف پیاده رو خیس! اصلا به خشکی شانس که یه قطره بارونم نمیاد، بابا دو قطره همش! چقدر اشتباه رفتیما بعدا وقتی نزدیک بود از شهر خارج بشیم گفتم حالا پیتزا چیزبرگرو هر جا خورده بودیم خورده بودیم دیگه:- ولی خب بیا ببین آخرش عکسش خاطره میشه راستی چرا اونشب نخندیدم؟! روز آخر بود ساعتای آخر نشستیم تو ساحل و از بدیهیات گفتیم حس‌ میکردم دریا امروز دیگه شور آبی‌ِ آروم بودن رو در آورده:)

رد میشدن از کنارش چنتا بچه داشت من بیشتر از بقیه وامیستادم تا نگاش کنم ولی تقریبا جاش خوب بود واسه همین حس عذاب نداشتم فقط بودن باهاشون به کیوتی و انتخاب اسم براشون میگذشت.انعکاس نور ساختمون ها افتاده بود تو آب از بالای پل رد میشدیم فکر میکنم کاش یادم بود چی میگفتم!فقط اینکه آره واستیم قشنگه اینجا پس بذار ثبتش کنم.زیاد خط ساحلو بالا پایین رفتیم ولی بازم ترجیح میدادم کسی نباشه بعدا حس‌کردم ثبت تصویر آدما تو غروب دریا هم ممکنه قشنگ باشه

یادمه یه بار میگفت آقا شاید یه جاهایی فرق کرد!نه؟!بگو آره خیالمون راحت شه که گاهی امیدداری زندگی دائم تکرار نیست. فک کن! الان ته ظرف ترسم نشستم و به این انعکاس ترس هام از گذشته به الان نگاه میکنم!

امشب بی‌نهایت به این نیاز داشتم که به خودم نشون بدم انتخاب هام البته در هر مقطعی از زمان درسته و من آدم روابط و انتخاب هام هستم. نه این بگم آره راستی میگی مغزم همه چی مثل گذشته اس.

گاهی گفتن همین که داری خودتو سانسور میکنی‌‌ هم مهم و مفیده!

کانال های دوستام پین شده، TV Time هاشون رو ممکنه چک کنم در جریان فیلم و سریال هاشون باشم و اینستا و توییتر شاید برای حرف‌ها و کاراشون، اما با ‌هم حرف نمیزنیم خیلی کم، و همین...

روابط آدمها با هم معمولا جایی دچار چالش میشه و به نوعی سر به خرابی میذاره که دلیل رفتار طرف مقابلمون رو بی‌ ارزشی خودمون بدونیم :)