اقاقیا

جدی احساس میکنم احساسات و افکار قبل پریودم باعث میشه اتفاقات رو با یه ذره‌بین کج ببینم. هم تناسبات و هم اندازه‌ها همشون بهم میریزه...

گریه های ابربهار

اضطراب بی نامی داره من رو میجوه.

باید با "خود" مواجه شد. با خودِ مستاصل، با خودِ بهت زده و مضطرب. باید روی پاهای سست ایستاد و به سمت آینه قدم رفت. توی آینه زل زد و اضطراب غوطه ور توی چشمها و مردمکان امیدوار سیلی خورده و اشکهای خشک‌شده را خوب تماشا کرد. باید با ضعف روبه‌رو شد و پذیرفت. بلوغ در انتهای این رویارویی و پذیرش ایستاده است.

انکار فایده نداره. انکار مسئله رو حل نمیکنه انکار تلاش میکنه صورت مسئله اونقدر فشرده بشه که یهو بترکه و آخر سر همه‌چیز رو درگیر کنه. انکار مسئله ناپدیدش نمیکنه یه پتوی خز خرسی میندازه روی سرش و بعد رهاش میکنه تا برگرده سراغت.

باید پذیرفت. کنار اومد و زندگی کرد. پذیرفتن بخشی از بزرگسالیه اقاقیا!

غمگین و سنگین

جدی از معماری متنفرم.

ساعت ۴ و ۳۶ دقیقه. چشمهام دارن اعلام استقلال میکنن.