«تَقَلّادِه هٖا»

بوسه ی سنگ به سوی چپ سینه ام هنگامی که با صورت بر زمین افتادم و آهی که زمین کشید و اشکی که باران ریخت... آتشی که تنباکوی اشفته ی در بند درختان له شده را چون جنگلی شعله ور کرد تا دودش سوی راستم را نیز سیاه کند. فرشته ی دوش راست و چپ همچو مار ظاهر گشته و پیک تلخ ترین شراب اغشته به زهر را میزدند و برایم سیگار روشن میکردند از وقتی عشق روی شانه هایم گریست... شعر و ادبیات همچو فاحشه های ساعتی شب ها به هنگام فراق لب بر قلبم میگذاردند فلسفه اما همچو کارفرمای بورژوازی کل روز بالای سرم است. اهمیتی نمیدهند هنگام مرگم اما ابراز تاسف میکنند تا وجدانشان ارضا شود که در برابر مرگ انسان انسانیت بی تفاوت نبوده اند... و من از بالای تپه زیر سایه ی درخت به گرگ های پایین تپه مینگریستم که یکدیگر را میدریدند و سیگار میکشیدم تا اینکه ناگاه دیدم یکی از آنها دست روی چشمانم گذاشت و سیگار را برداشت و کامی گرفت و به گردنم نفس داغی داد...

من خلم یا اینهمه خلق بی خبر وقتی پشت هر قیچی باغبونیا گلن...

2:15

به شکوفه ها به باران برسان سلام ما را

سفرت به خیر اما تو و دوستی خدا را چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی