الدُّرَرُ البَاهِرَاتُ...

*«به پایان جمعه رسیدیم، درود را فراموش نکنید»* *وقتی محدث احمدبن منصور شیرازی رحمه‌الله وفات کرد، مردی نزد پسرش آمد و گفت:* پدرت را در خواب دیدم که در محراب مسجد جامع شیراز ایستاده بود، جامۀ زیبایی به تن داشت و بر سرش تاجی زرآذین بود. *پرسیدم:* خدا با تو چه کرد؟ *گفت:* مرا بخشید، گرامی‌ام داشت و وارد بهشت کرد. *گفتم:* به پاداش چه کاری؟ *گفت:* به‌سبب کثرت درود بر رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم. *منبع:* سير أعلام النبلاء ج١۶ ص۴۷۳ https://chat.whatsapp.com/FEN2OtOV3VPBI5Sjxv92AX *لینک تلگرام:* https://t.me/Drr_baherat_A

*«با درودفرستادن خودت را به شفاعت پیامبر ﷺ نزدیک کن»* همه‌ی ما و شما دوست داریم که در روز قیامت مستحق شفاعت پیامبر ﷺ قرار بگیریم پس لطفاً! درود را هم فراموش نکنید؛ *زیرا رســــول الله ﷺ فرمودنــد:*  إنَّ أَوْلى النّاسِ بي يومَ القيامةِ أكثَرُهم علَيَّ صلاةً *یعنی:* سزاوارترین مردم به [شفاعت] من در روز قیامت، ڪسانی هستند ڪه بیشتر بر من صلوات می‌فرستند. *منبع:* تــرمذی 484، ابــن حبان 911، مــسند ابویعلی https://chat.whatsapp.com/I7CqmEvgLORA7pD1vgZF3e *لینک تلگرام:* https://t.me/Drr_baherat_A

میزپلاستیکی مخصوص مدارس ومکاتب درجه یک سبک قابل حمل ونقل شماره تماس ۰۹۹۹۱۳۳۵۰۸۵۶

«از مرگ فراری نیست!» ابوالحسن تهامی رحمه‌الله، مرثیه‌ی پسرش که وفات‌کرده را می‌خواند:

حكم المنيّة في البريّة جار ... ما هذه الدنيا بدار قرار بينا ترى الإنسان فيها مخبراً ... حتى يُرى خبراً من الأخبار والعيش نوم والمنيّة يقظة ... والمرء بينهما خيال ساري

ترجمه: حکم مرگ در میان مخلوقات جاری است و این دنیا، جای استقرار و بقا نیست. انسان از این و آن خبر می‌دهد، تا اینکه خود خبری از خبرها می‌شود و دیگران خبرش را می‌دهند! زندگی خواب است و مرگ بیداریست، و انسان بین آن دو خیالی گذراست. @Drr_baherat_A

«مرگ چقدر نزدیک است!» امروز بابت کاری به یکی از دوستانم زنگ زدم. گفت: در مسیرم و دارم میرم شهرستان (درست در ذهن ندارم که گفت یزد یا مشهد). گفتم: خیر است؟ گفت: یکی از عموزاده‌هام فوت شده، دارم میرم دنبالش. پرسیدم: بیمار بوده و برای معالجه به آنجا رفته است؟ گفت: نخیر! شخص دیگری را برده بود برای معالجه، ولی مرگ خودش فرارسید (بیمار کس دیگری بود، ولی...)! «إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا يُؤَخَّرُ ۖ لَوْ كُنتُمْ تَعْلَمُونَ. بی‌گمان آن‌گاه که مهلتِ الله فرا رسد، به تأخیر نمی‌افتد؛» شخصی همه شب بر سرِ بیمار گریست چون روز آمد، بمرد و بیمار بزیست ✍سعدی سیدنا عبدالرحمن‌بن ابوبکر صدیق رضی‌الله‌عنهما در شب خوابید، ولی دوباره بیدار نشد. @Drr_baherat_A

«بیاییم فریب دنیا را نخوریم و آخرت را فراموش نکنیم» {يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي} «کاش برای زندگی خود (خیرات و حسناتی) پیشاپیش می‌فرستادم» [فجر: ۲۴] الله متعال در این آیه می‌فرماید: {لِحَيَاتِي} برای «زندگی‌ام» و نفرموده: "في حَيَاتِي" «در زندگی‌ام» چون براستی که زندگانی واقعی ما هنوز آغاز نشده است! فَلَا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا پس زندگانی دنیا، شما را نفریبد. (زیرا زندگانی دنیا از بین‌رفتنی و گذراست). @Drr_baherat_A

دوستانی‌ که در پاکستان (سند و پنجاب) درس خوانده‌اند، این نوشته‌هایم را می‌فهمند؛ چون هرکدام‌شان کوله‌باری از خاطرات به‌همراه دارند. خاطره‌ی بی‌برقی، نبرد با پشه‌ها، نوشیدن چایی در اوج گرما، سفرهای هزار کیلومتری با قطار و مینی‌بوس‌های قراضه (خصوصاً اون قطار علامه اقبال که هیچ‌گاه سروقت حرکت نمی‌کرد)، خوردن غذایی که ذائقه‌اش پریده و... . لینک واتساپ: https://chat.whatsapp.com/FEN2OtOV3VPBI5Sjxv92AX لینک تلگرام: https://t.me/Drr_baherat_A

«پست موقت» کولر گازی کلاس شعبه حفظ خراب‌شده است، می‌خواهیم الآن کولر جدید بخریم (زیرا گرمی زیاد است و بدون کولر واقعاً تحمل سخت است) دوستانی که قلبی غنی و سخی دارند، و می‌توانند (در خرید کولر) یاری‌مان کنند؛ در خاص بنده پیام دهند تا شماره‌کارت مدرسه خدمت‌شان عرضه کنم. هرچقدر در توان‌تان باشد. این پست بعد چند ساعت حذف می‌شود. بارک الله فیکم 🌹

فراموش کردم که بنویسم: شب‌ها تمام طلبه‌ها پشت بام (روی سقف) می‌خوابیدیم. پشه‌ خیلی زیاد بود و ما هم اجازه نداشتیم که از پشه‌بند (بشانگ) استفاده کنیم؛ زیرا استادها می‌گفتند که بعضی از طلبه‌ها فقیر و تنگ‌دست هستند، نمی‌توانند پشه‌بند تهیه کنند. برای همین مجبور بودیم که بدون پشه‌بند بخوابیم. و تمام شب با پشه‌ها در حال نبرد بودیم. اندكي پيش تو گفتم غم دل ترسيدم كه دل آزرده شوي ور نه سخن بسيارست @Drr_baherat_A

*«آیا واقعاً تحمل‌ِ گرما بدون کولر سخت است!»* البته ناگفته نماند، ما هم روزگاری در پاکستان (پنجاب) درس می‌خواندیم. آنجا خبری از هوای پنکه هم نبود، کولر جای خودش! چون بیشتر ساعات برق نبود. به‌قول دوستم که همیشه می‌گفت: اینجا از بیست‌وچهار ساعت، تنها چهار ساعت برق است و بیست ساعت برق نیست. یک باتری (از تراکتور بود یا...) را در ساختمان می‌گذاشتند و با آن یک عدد پنکه را روشن می‌کردند؛ و استادمان روی چهارپایی زیر همین پنکه می‌خوابید و ما هم مانند پراونه‌ها دوروبرش می‌خوابیدم. البته بعد از گذر یک ساعت صدای تمام‌شدن شارژ باتری به‌گوش‌مان می‌رسید (گویا الآن هم دارم صدایش را می‌شنوم). بعد از ایستادن پنکه بعضی از طلبه‌ها خواب‌شان می‌آمد و خود بنده به حمام می‌رفتم و خوب دوش می‌گرفتم. و این برنامه روزانه‌مان بود؛ و به توفیق پروردگار توانستیم با همه‌ی این سختی‌ها نُه سال را در آنجا بگذرانیم. خلاصه! در پاکستان بدون پنکه هم می‌گذراندیم؛ ولی خوشبختانه طلبه‌ها در ایران توان تحمل‌کردن این همه سختی‌ها را ندارند و یا هم... . لینک واتساپ: https://chat.whatsapp.com/FEN2OtOV3VPBI5Sjxv92AX لینک تلگرام: https://t.me/Drr_baherat_A