دوران

ندارم دست و پایی تا عروسی را بگردانم حنابندان قاسم شد قبولم کن به قربانی.

«ای اجل داغ محرم به دلم نگذاری...»

فریاد رس که سیل بلا در رهست و ما در خواب غفلتیم و تو بیدار یا علی

امام صادق فرمود؛ «لَو ذُقتَ حَلاوَةَ الوَحدَةِ لاَستَوحَشتَ مِن نَفسِكَ» اگر حلاوت تنهايى را مى چشيدى از خودت هم مى گريختى. و من از دست همه و خویشتن، دنبال خلوت با شما، در «فروا الی الحسین» ترین حالت ممکنم.

عَلی حُبَ ٱمَّ البنین صَلوٌا عَلی مُحَّمد وَ آل مٌحمَّد

«طُوبَى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ» خوش بحالشان که خوش سرانجامی دارند. کیا؟ امام علی فرموده؛ «مردم دیندار نشانه‌هایی دارند که با آن‌ها شناخته می‌شوند که عبارتند از: راست‌گویی، امانتداری، وفای به عهد، پیوند با خویشاوندان، مهربانی در حقّ بینوایان، معاشرت اندک با زنان، نیکی‌کردن، خوش‌اخلاقی، بردباری و فرّاخی خلق، جست‌وجوی علم و هرآنچه که موجب نزدیک‌ترشدن به خداوند متعال شود: طُوبی لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ.»

آقا در دیدار با خانواده شهید سیدابراهیم رئیسی دعای خیلی قشنگی رو توصیه میکنن، میفرمان؛ «اللّٰهُمَّ لَابُدَّ مِنْ أَمْرِکَ، وَلَابُدَّ مِنْ قَدَرِکَ وَلَابُدَّ مِنْ قَضَائِکَ وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلّا بِکَ»؛ خدایا از دستورت و تقدیرت و قضایت چاره‌ای نیست و هیچ نیرو و توان جز به خدای بلندمرتبه‌ی بزرگ نیست. «اللّٰهُمَّ فَمَا قَضَیْتَ عَلَیْنَا مِنْ قَضَاءٍ أَوْ قَدَّرْتَ عَلَیْنَا مِنْ قَدَرٍ فَأَعْطِنَا مَعَهُ صَبْراً یَقْهَرُهُ وَیَدْمَغُهُ و َاجْعَلْهُ لَنا صَاعِداً فِی رِضْوانِکَ»؛ پس آنچه بر ما از قضایی که حتم کردی یا از تقدیری که مقدّر نمودی، همراه آن به ما صبری عطا کن که بر آن چیره شود و آن را درهم کوبد و آن شکیبایی را برای ما، نردبانی به سوی خشنودی و لطفت قرار ده. و سپس ادامه میدن که این دعا فقط مخصوص نجف نیست؛ در مفاتیح پیدایش کنید و بخوانید. مشخصاً هم اشاره دارند که بعد از نماز شب هم می‌شود آن را خواند.

که در لحظات نزدیک به اذان و نماز خودتو برسونی به دور ضریح ابا عبدالله و در ادامه بغل های طولانی...

آقای خلج تو روضه‌ش میخوند؛ «یا غیاث المستغیثین تلفظ حلقی داره...» هیچی دیگه... میکشی مرا حسین-علیه السلام-.