کانال رسمی دکتر سید احمد خاتون آبادی

Video from Ahmad

متن سخنرانی کلیدی اینجانب در اجلاس اتاق های بازرگانی منطقه آسیا با مشارکت و حضور نمایندگان ۳۵ کشور https://t.me/joinchat/AAAAAEIGb1sAbwDHNpEl-w

عطر مهر و رنگ عشق و بوی خاک می برد دل را سوی دادار پاک ای‌ که همچون غنچه، گل را عاشقی بر من دلخسته بنشان عشق پاک #سروده_احمد_عاتون_آبادی https://t.me/joinchat/AAAAAEIGb1sAbwDHNpEl-w

*امام علی* (ع) مولای متقیان فرمود: *بخشندگی* ، نگاهدار آبروست، و *شكیبایی* ، دهان بند بی خردان، و *عفو*، زكات پیروزی، و *دوری كردن* ، كیفر خیانتكار، و *مشورت*، چشم هدایت است. و آن كس كه با رای خود احساس بی نیازی كند به كام خطرها افتد، *شكیبایی* ، با مصیبت‌های شب و روز پیكار كند، و *بی تابی* ، زمان را در نابودی انسان یاری دهد، و *برترین بی نیازی*، ترك آرزوهاست، و چه بسا *عقل* كه اسیر *فرمانروایی هوس* است، حفظ و به كارگیری *تجربه*، رمز *پیروزی* است، و *دوستی* ، نوعی خویشاوندی به دست آمده است، و به آن كس كه به ستوه آمده و توان تحمل ندارد، اعتماد نكن. *

بزرگش نخوانند اهل خرد که نام بزرگان به خردی برد پیش و بسیار پیش تر از آن که سنت و صنعت جشنواره و مراسم رسمی "بزرگداشت" از بزرگان در جهان باب شود، حکیم ایران زمین در هزار سال پیش، این بیت را در زبان پارسی، ضرب المثل کرد. هدف حکیم، نه روی نهادن به سنت تشریفات بلکه بنا نهادن سنت ارج نهادن به ارزش های والای انسان های خردپیشه، فداکار، انسان دوست و مهرگستر بود. تا از این راه کرامت و کرامت جوئی در اجتماع فزونی یابد. جامعه ای‌که در آن انسان های فداکار و بزرگ منش به آسانی نادیده گرفته میشوند و نگون بختانه گاهی مورد ناسپاسی ها قرار می گیرند، آن جامعه، شوربختانه امروز و فردای خوشی را تجربه نخواهد کرد. انسان شریفی، در این روزها، در نوشته ای اندوهناک، داستانی غم افزا از این گونه کرامت شکنی ها برایم بازگو کرد. در پایان به جمله ای از امیر مومنان اشاره کرده بود که: "الدهر، انزلنی، ثم انزلنی، ثم انزلنی" (یعنی: روزگار مرا خوار کرد، دوباره خوار کرد، بار دیگر خوار کرد) و من در پاسخ به او به جمله زیر بسنده کردم که: "ولی روزگاران همواره از آنچه بر "علی" (ع) رفت، افسوس خورد، او را ستود و به نکوهش کسانی پرداخت که او را آزردند." آن دوست آزرده خاطر در پاسخ نوشت: "ولی جامعه در اکنون ساخته میشود و نه در افسوس" سید احمد خاتون آبادی @AhmadKhatoonAbadi

محمّد تقی بهار (ملک الشعرا بهار) ، در ترجمه قطعه شعری از فرانسه به فارسی، از زبان یک چشمه، به نیکی ، نقش خود باوری و اتّکای به خویش را در پیروزی و کامروائی، نشان داده است: جدا شد یکی چشمه از کوهسار به ره گشت ناگه به سنگی دچار به نرمی چنین گفت با سنگ سخت : کَرَم کرده، راهی ده، ای نیک بخت! جناب اجل ، کِش گران بود سر زدش سیلی و گفت : دور ، ای پسر! نجنبیدم از سیلِ زورآزمای که ای تو ، که پیش تو افتم ز جای؟ نشد چشمه از پاسخ سنگ ، سرد به کَندن در اِستاد و اِبرام کرد بسی کَند و کاوید و کوشش نمود کز آن سنگ خارا رهی برگشود ز کوشش ، به هر چیز، خواهی رسید به هر چیز خواهی کماهی رسید برو کارگر باش و امیدوار که از یأس ، جز مرگ ، ناید به بار گَرَت پایداری است در کارها شود سهل پیش تو دشوارها (ملک الشعرا بهار) https://t.me/joinchat/AAAAAEIGb1sAbwDHNpEl-w

قاصدک آمد از آن دور به من گفت: بیا که درون صدف خاطره های من و تو غنچه عشق، شکوفا شده است گفتم: ایام گذشت آه و افسوس، لب بام نشست گفت: اما بنویس از سر سطر: که جهان آمده با تابش نور زندگی بار دگر - در قدح تجربه های دیروز با ستاره و نگاهی که تورا، می نگرد از آن دور با امیدی پُرِ شور در درون تو هویدا شده است #احمد_خاتون_آبادی #شعر_نیمایی ۴ تیر ۱۴۰۳ ۲۴ ژوئن ۲۰۲۴ https://t.me/joinchat/AAAAAEIGb1sAbwDHNpEl-w

باید از خاطره هائی که تو را - می برد از حال برون، به نکوئی گذری تند کنی باید اینک بنشانی به تن خسته "یاد" اثری از اکنون یاد دیروز و غم روز دگر، لحظه حال تو را غرق در اندوه چو کرد نه نشانی ز صفا بینی و نی - حال خوشی خواهی داشت باید از ابر بیاموزد جان: که اگر می گِریَد؛ باغ ها می شکفند دشت ها سبز شوند و شکوفه بنشیند به سر شاخه خشک اشک ابر آمده تا نیک بشوید ز دل خسته گلشن اندوه تا بروید سنبل تا بخواند بلبل