رادیو زی

ترکیب برنده محسن چاووشی+بارون+پاییز🍂 @radio_zee64

📻 @radiokenari 📻

Hör dir Fatemeh Mehlaban - Atash Karevan von Divaneye Ashegh an auf #SoundCloud https://on.soundcloud.com/cn2ap

پیشترک از این نوشته بودم که آستانه جایی‌ست قبل از ورود به جایی. آن دم از زمان که برای درک آن لازم است زندگی را آنقدر کند کنیم، بلکه شاید چیزی از آن دستگیرمان شود. حد فاصل میان داخل و خارج که نه سهمی از داخل دارد و نه نقشی از خارج‌. شبیه درک آن لحظه‌ی کوتاه از روشن شدن یا خاموش شدن چراغ یخچال‌های قدیمی که سرگرمی جذاب آن روزها به حساب می‌آمد. همین آستانه، وقتی پی در پی یک مسیر خودش را جا کند، حریم بین دو فضا خواهد بود. جایی که نه آن قبلی ست و نه آن بعدی. می‌خواستم نامش را گذار بگذارم، اما گذار تکیه بر حرکت دارد هرچند نگاهی به پشت سر خود نیز می‌اندازد. اما این بخش از زمان و مکان که نه آن قبلی‌ست و نه آن بعدی، سهم کوچکی از زیستن است که به تماشا مشغولی. که این مقام میان آن بودن و این شدن، نه جای سکونت است و آنچه از آهستگیِ زندگی، سهم نوع بشر می‌شود، اغلب به همین مقام تکیه دارد. چقدر تماشا کنی، چه را تماشا کنی، قدرِ سهمِ زمانِ اندکِ مقامِ تماشا را بشناسی و چیزهایی از این دست. چیزکی از این جنس که در مقابل یک اثر هنری صرف می‌کنیم تا از قبل خودمان به نسخه‌ی بعدی خودمان بدل شویم. و سهم هنرمندان زایش همین عمر تماشاست.کمتر کسی سکونتی مادام العمر در این مقام داشته باشد. آدمیان به تماشا ایستاده و عزم گذر می‌کنند‌. مگر از رفتن انصراف داده باشند که موضوع علی حده‌ایست. این مقدمه‌‌ی طولانی که نظر به مختصات مکان و زمان دارد، در حد و حدود دیوار و بنا و اثر هنری محصور نمی‌شود. به احوالات خود که نگاه کنیم اوقات تماشایی را پیدا می‌کنیم. همان مقام ایستادنِ کوتاه در بهره‌ی اندک از زمان. و اگرچه "تماشایی" بودن را صفتی مطلوب برای آن احوال مطلوب و منظر مطلوب می‌دانیم و عمر تماشا اغلب برای اثر هنر اطلاق می‌شود که بینندگان را میخکوب کند، اما آنچه از زشتی و دوست نداشتنی بودن در آدمی حیرت می‌زاید، تماشایی نیست؟ آن غم ناخوانده که از پس نازیبایی‌ها اعم از بی‌عدالتی و فراق و چه و چه، پا را از رفتن باز می‌دارد، همان اندازه تماشایی ست که ... زیبای زائد الوصف یک آفرینش! مقام تماشای "تماشایی" ها، سهمی از درنگ دارد برای گذر از آن بودن و این شدن. نه هیچ عاشقی برای عبور از دل دل کردن قلبش قادر خواهد بود به سادگی همان بشود که بود، نه هیچ شادی ناشی از شعفِ نگاه به معشوق یا معشوقه‌ای چنان ماندگار است که بی‌وقفه فقط عبور کنیم. ما پای همیشه رفتن و رفتن نداریم ... تنظیمات درنگ را هم باید خودخواسته فعال کنیم. شاید که عاقبت از "آن بودن" به "این بهتری" بدل شویم . @radio_zee64

ما برای فهم‌ موسیقی گاهی به کلام احتیاجی نداریم . این دو کلمه موسیقی آلمانی برای سه‌شنبه‌ی خاکستری مملو از دلتنگی، غم و ناامیدی ... همان اندازه که ثانیه ی چهلم‌ام بگوید Nur die Liebe (فقط عشق) .... همان درد و درمان @radio_zee64

دریا،چه اسم قِشنگی:) @radio_zee64

تو قشنگی مثل شکل‌هایی که ابرها می‌سازند؛☁️ @radio_zee64

وقتی عده‌ای در جامعه تصمیم می‌گیرند حق انتخاب پوشش زنان را محدود کنند، اولین بهانه شان این است که اگر شما اینطور لباس بپوشید به شما تجاوز می‌شود(از گفتن این جمله حتی خجالت هم نمی‌کشند)و چون ما دوستدار جایگاه زنان هستیم (خیر سرشان)، پس برما و شما واجب است که حجاب امری اجباری باشد، نه اختیاری! و خدا برای هیچ زنی نخواهد که مورد تجاوز واقع شود! همان ابتدا سر و وضعش را ورانداز می‌کنند تا بلکه تجاوز را به گردن پوشش او بیندازند. من به خوبی به خاطر می‌آورم که در زمان خفاش شب هم این گفته میان مردم فراوانی داشت که چرا زن در شب سوار ماشینی غیر از تاکسی شود‌! ازحجاب بگذریم و نگاهی بیندازیم به نحوه‌ی حکمرانی حاکمان سرزمین‌مان. سال گذشته که اعتراضات شکل گرفت، خشم مردم شعله گرفته بود،حاکمان معتقد بودند هرکسی که به مردم حق بدهد،دارد علیه نظام اقداماتی ناشایست انجام می‌دهد،لذا نه تنها به سرزنش مردم اکتفا نکرد، بلکه دست انداخت و دلسوزان را هم از لب یک تیغ گذراند.که اگر بخواهم نام ببرم، نه یکی و نه دو تا... بسیار بودند و هستند. از این سوی ماجرا هم الگوریتم متفاوتی وجود ندارد. مردم هم وقتی پای ظلم به مردم غزه به میان می‌آید، ترجیح می‌دهند به جای انسانی دیدن این ماجرا،به سرزنش حکومتشان بپردازند. این الگوریتم مشابه و جاری در جامعه را "سرزنش قربانی" بنامیم.گویی در جایگاه سرزنشگر قربانی،دلمان خنک می‌شود که اکت داشته‌ایم! اما واقعا داشته‌ایم؟ این کدام اکت است که راهکاری دست هیچ کس نمی‌دهد و مثل آونگ بین مردم و حاکمان تلو تلو می‌خورد؟ امیدوارم خواننده‌ی این متن بتواند میان نقد و سرزنش تفاوت و تمیز قائل بشود.اما لیطمئن قلبی عرض کنم که: نقد آن فعل کارامدی‌ست که اتفاقا سرزنشگر نه توان انجامش را دارد و نه از شنیدنش درسی درخور و شایسته برای خودش برمی‌دارد. نقد آن فعل هوشمندانه‌ای ست که برای گفتنش فرد باید برود چیزکی بخواند و بداند اقلکندش! و سرزنش در مقابل نقد، آن فعل هردم بیلی ست که نه فکر می‌خواهد و نه زحمت دانستن و تحلیل‌‌.کافیست بتوانی به قربانی چشم بدوزی و بگی نُچ نُچ! میبنی؟نگفتیم چنین بکنی چنان می‌شود؟بعد هم کوله بار اکت را زمین می‌گذارد و می‌رود سراغ قربانی بعدی تا او را سرزنش کند. تا مبادا همان جایی که هست بیندیشد و کار درست را انجام بدهد. بالاخره ساده نیست آدمی به خودش زحمت بدهد در هر موقعیتی ببیند چه اکتی(و نه ری اکت) می‌تواند به بهبود شرایط کمک کند. و همینطور می‌شود که وسط‌بازان چوب دو سر طلا هستند! چون مسئولیت بررسی وقایع را خارج از هیاهوی این رسانه و آن یکی رسانه به عهده می‌گیرند‌.چون از قضا آماده‌ی پذیرش مسئولیت هستند تا هرکجا که هستند یک گام به جلو بیایند. ولو یک قدم مورچه‌ای باشد. فکر کنیم ببینیم اگر به زنی تجاوز می‌شود چه عواملی دخیل اند؟ در چه حوزه هایی باید طلب اقدام موثر داشته باشیم؟ نقش خودمان چیست؟حکومت کاش فکر می‌کرد که برهانی،نصیری،جلایی پور، تاج زاده و آرمان ذاکری،بقیه اساتید اخراجی و خیلی های دیگر چه نقشی در اصلاح حکومتی دارند، قبل از اینکه تمامشان را عوامل بیگانه بداند! یا مردمی که از بغض حکومت،چشم خودشان را به روی مساله‌ی انسانی غزه بسته‌اند، کاش مسئولیت این را قبول می‌کرند که دشمن دشمن ما، الزاما دوست ما نیست که بروند پشت سرش نماز بخوانند! بله مسئولیت پذیری، آن فضیلت گمشده‌ی زندگی اجتماعی، فردی، سیاسی و غیره‌ی ماست که جای خودش را به سرزنش قربانی داده! و خلاصه که هم وطن! مسئولیت تیر رها شده، چه نقد باشد و چه سرزنش با ماست. چه قبل از انتخاب رفتارمان آن را بپذیریم و چه نپذیریم و طبق عادت گرفتار سرزنش قربانی‌های بیشمار باشیم. @radio_zee64