خوشه‌چین

مسئولیت شما در قبال خودتان این است با کسانی دوستی کنید و به آنها عشق بورزید که به ذهن شما احترام می گذارند.

از نردبان بودن، بسیار غمگینم از آسمان بودن، بسیار غمگینم تمرین کنم باید... دیوار بودن را!

اگر از من بپرسند یکی از با ارزش‌ترین احساساتی که می‌توانی به اطرافیانت هدیه کنی چه حسی است من جوابم "حس امنیت" است. اینکه آدم‌های اطرافت بتوانند همه روحشان را در کنار تو بدون ترس از قضاوت، سرزنش یا هر حس بدی عریان کنند. از اهداف، تفکرات، ضعف‌ها و ناکامی‌هایشان بگویند و مطمئن باشند روزی این گفتن‌ها به ضررشان تمام نخواهد شد.

غربت یعنی: همه این ها بخاطر دور بودن از تو بود و من نمی‌توانستم دلیل احوالم را به کسی توضیح بدهم.

یا رب امان ده تا بازبیند چشم محبان روی حبیبان...

برای روح‌های شکننده و کم‌ انعطاف که به دلتنگی تمایل دارند، زندگی کردن نوعی تنبیه بسیار سخت است. ژوزه ساراماگو

'یاد آوریِ غم' شما را نمی‌دانم ولی خودم عادت دارم (بد یا خوبش را مطمئن نیستم) چند وقت یکبار دلتنگی و از دست دادن هایم را درون ذهنم تکرار کنم، دلیلش را هنوز نمی‌فهمم! شاید این‌شکلی بتوانم ترسِ فراموش کردن یا فراموش شدن را درونم از بین ببرم، نمی‌دانم اصلا کار می‌کند یانه (به خیلی از دوستانم که مرا می‌شناسند گفتم که بزرگترین ترسم فراموش شدن و فراموشیست، حالا بماند چرا؛ شاید بعد ها دلیلش را فهمیدم و به شما هم گفتم؛ بگذریم...) شاید برایتان خنده‌دار باشد؛ اینکه گاهی وقت‌ها اینجا ‌می‌نویسم و از غم نبودن و از دست دادنِ آدم‌های نزدیک زندگی‌ام می‌گویم، دلیل اصلی‌اش این است که میخواهم مطمئن شوم آنها را فراموش نکردم! سالها پیش وقتی نوجوان بودم در کتابی خواندم "فراموش کردنِ یک دوست غم انگیز است، هرکسی که دوست ندارد، اگر من او را فراموش کنم ممکن است مثل بزرگترها شوم که به هیچ چیز به‌غیر از اعداد و ارقام علاقه‌ای ندارند..." سال‌ها گذشت و هنوز هم دوست ندارم مثل بزرگترها شوم و علاقه‌مندی هایم را در اعداد و ارقام و سیاست و راه‌های پول زیاد در آوردن خلاصه شود! خلاصه که بر خلاف حرف‌های این کتاب های زرد روان شناسی، به نظرم گاهی یاد آوریِ غم و نگاه به گذشته خوب است! حداقل شاید باعث شود آنهایی را که از دست دادم را در خواب ببینم و بهشان یادآوری کنم که من فراموشت نکردم! تو هم من را فراموش نکن‌...