زندگی در گوشه دنیا

حدود چهار سال پیش درباره‌ی روز R U OK در استرالیا شرح دادم و اینکه همین سوال ساده چگونه می‌تونه جان‌ها رو نجات بده. امروز به صحبت‌های پدری رو گوش می‌دادم که نوجوانش در پی یک اخاذی جنسی، جان خودش رو گرفته بود. ناراحت بود و سرشار از پریشانی و پشیمانی. حالا این غم رو بدل به موسسه‌ای برای جلوگیری از خودکشی نوجوان‌ها کرده و با تمام توان کار می‌کنه و افتخار می‌کنه که جان ده دوازده نوجوان رو نجات داده. از صحبت‌های اون پدر جملات زیر در ذهنم مانده‌اند: - فقط از بچه‌ها نپرسید :خوبی؟" (?Are you ok) این ممکنه کافی نباشه. من از پسرم می‌پرسیدم. می‌گفت خوبم و خیلی سریع موضوع گفتگو رو می‌برد به چیز دیگری مثل ورزش و فیلم و غیره. در فرصت مناسب بپرسید خوشحالی؟ سرحالی؟ چه جوری می‌تونم خوشحالت کنم؟ - پسر من خیلی دوچرخه سواری دوست داشت. اما ناگهان دوچرخه رو کنار گذاشت. این یک علامت بود. - روزهای آخر زیادی مرتب منظم و شاداب شده بود. این بر خلاف روحیه‌ی ماه‌های پیش از اون بود. من متوجه نشدم که این علامت خطره.

🔴 هشدار: کلیپ بالا حاوی تصاویر ناراحت‌کننده و دل‌خراش است.🔴 در گزارشی از شبکه‌ی ABC استرالیا، دو پزشک و یک روانشناس داوطلب که برای یاری رساندن از استرالیا به غزه رفته بودند، از تجربه‌شان می گویند: دکتر سانجای ادوسومیلی (جراح):  آثار آنچه مشاهده و تجربه کرده‌ام، تا مدتها پس از بازگشت با من مانده است. روزی نبود که شاهد مرگ کودکان نباشم. هنوز صدای گریه پدران و مادران داغدار در گوشم است. [ترومای حاصل از روبرو شدن با آسیب هایی دیگران. #نورون‌های_آینه‌ای #Mirror_neurons] دکتر اسکارلت وونگ (روانشناس بالینی): ترومایی که کودکان [در جنگ] تجربه می کنند فراتر از آسیب فیزیکی است. آسیب اول این است که بچه ها شاهد بمباران و کشته شدن نزدیکان و عزیزانشان هستند. آسیب دوم اما، این است که آنها می دانند حالا دیگر همه دنیا می داند و هیچکس هیچ کاری نمی کند. و کسی بنا ندارد آن را متوقف کند. یکی از اقسام [خود]درمانگری این است خودت رو بقل کنی که البته نیاز دارد که دست داشته باشی! بچه های زیادی آنجا هستند که حتی این کار را نمی توانند برای خود بکنند. [در متن بالا، از روی عمد تروما را "آسیب" ترجمه کرده ام. باورم این است که آسیب دومی که خانم وونگ توصیف می کند، منجر به ترومایی بس بزرگ برای آن کودکان به‌جا‌مانده می شود. "گابر ماته" می‌گفت تروما آن چیزی است که در نتیجه اتفاقات بیرون درون تو روی می دهد و به جا می ماند. این را می دانیم که احساس تنهایی و بی کسی در مواجهه با سختی های زندگی، عامل به‌وجود آمدن عمیق ترین روان‌زخم‌هاست.] دکتر مظهر البیروتی (پزشک اورژانس): انفجارها به گونه ایست که بیشتر افراد، بی جان به اورژانس می رسند و عده ی زیادی از آنها که زنده اند، جراحت های کشنده دارند. [گویا دولت های متخاصم در دنیا اصرار دارند به فواصل زمانی کوتاه روی یکدیگر را سفید کنند!] #تروما #Trauma

یافته‌های کلیدی این تحقیق: ص ۲۸: Key finding 1: As children, survivors needed adults to know that any person, even those they trusted, could have been the one hurting them. یافته‌ی کلیدی یک: بازماندگان، اگر به کودکی باز می‌گشتند، دوست داشتند بزرگسالان درک کنند که هر کسی، حتی اشخاص مورد اعتماد آنها، می‌تواند همان کسی باشد که به آنها آسیب می‌زند. ص ۳۲: Key finding 2: As children, survivors needed someone to reach out to them and ask them what was wrong. یافته‌ی کلیدی دو: بازماندگان، اگر به کودکی باز می‌گشتند، دوست داشتند یکی می‌آمد سراغشان و می‌پرسید که چه مشکلی پیش آمده. ص۳۷: Key finding 3: As children, survivors needed adults to know more about tactics of perpetrators of child sexual abuse, and how they manipulated adults too. یافته‌ی کلیدی سه: بازماندگان، اگر به کودکی باز می‌گشتند، دوست داشتند بزرگسالان بیشتر در مورد روش‌های پیچیده‌ی کودکان‌آزاران و اینکه چگونه حتی خود بزرگسالان را گول می‌زنند، بدانند. ص۴۱: Key finding 4: Survivors needed to have their experiences validated and unequivocally told that the abuse was not their fault. یافته‌ی کلیدی چهار: بازماندگان دوست داشتند تجربه‌هایشان باور شوند و کسانی بدون تردید و چون و چرا به آنها بگویند که آنها مقصر آزاری که دیده‌اند، نبوده‌اند. ص۴۵: Key finding 5: As children, survivors needed adults to take action. یافته‌ی کلیدی پنج: بازماندگان، اگر به کودکی باز می‌گشتند، دوست داشتند بزرگسالان یک کاری بکنند و قدمی بردارند. ص۴۷: Key finding 6: Survivors want to be part of making a difference for children now and for children in the future. یافته‌ی کلیدی شش: بازماندگان می‌خواهند در تغییر دادن امروز و فردای کودکان سهیم باشند.

از ص۲۴: اکثریت مطلق شرکت‌کننده‌ها ابراز کردند که عامل خشونت شخصی آشنا بوده: پدر، مادر، پدربزرگ/مادربزرگ، عمو/دایی، فرزند عمو/دایی/خاله/عمه، خواهر/برادر، معلم، مربی، کشیش، پرستار کودک، همسایه، دوست خانوادگی، مادر/پدر دوستان

گزارش پروژه‌ی "تجربه‌ی مشترک ما"👆 Our collective experience project Emma project #sexual_abuse #آزار_جنسی

وقتی به بچه‌ها گفته میشه که باید همواره به حرف بزرگترها گوش کنند، داریم در واقع به اونها این پیام رو میدیم که احساسات و دریافت درونی‌شون معتبر نیست. وقتی به کودکان گفته میشه که بچه‌ی 'خوب' بودن مهم‌ترین چیزیه که باید باشند، اونها رو در معرض خطر قرار دادیم. - نکته‌ای از اِما