Pure Dudes

‏مرا اگر بر در بهشت بیارند، اول در نگرم که او در آن‌جا هست؟ اگر نباشد گویم «او کو؟» @Pure_Dudes مقالات شمس

پازولینی که خودش هم فوتبالیست بوده و فوتبال را یک «زبان» می‌دانسته می‌گوید: فوتبال، آخرین تجسمِ مقدس دوران ماست، فوتبال در لایه‌های زیرین‌اش حتی اگر یک سرگرمی هم باشد، چیزی مانند یک آیین مقدس است. در حالی که دیگر آیین‌های مقدس، در حال زوال‌اند، فوتبال تنها چیزی است که با ما باقی می‌ماند، فوتبال نمایشی است که جایگزین تئاتر شده است. @Pure_Dudes

«واچه» - سولنزارا @Pure_Dudes

«واچه» - گل سنگم @Pure_Dudes

«واچه» - ایرَوان @Pure_Dudes

«واچه» - منتظرم بمان @Pure_Dudes

«واچه» - باور کن @Pure_Dudes

«واچه» خواننده‌ای بسیار محبوب از دیار ارمنستان به طور عمده در سبک‌های پاپ و راک فعالیت می‌کند. هنرمندی بسیار نیرومند همراه با صدایی لطیف که توانایی بسیار بالایی در اجرای ترانه‌های احساسی و غمگین دارد. اجراهای واچه پر از انرژی و اشتیاق است که هر شنونده‌ای رو دچار هیجان می‌کند. نقطه قوت واچه در توانایی خواندن به زبان‌های مختلف است در ارمنی، فارسی، انگلیسی، اسپانیایی و بسیاری از زبان‌های دیگر ترانه‌هایش را اجرا می‌کند. @Pure_Dudes

چون از این آهنگ استقبال کردید:

در آذربایجان رسمی بود (شاید هنوز هم باشد) که دختران فقیر برای این که بتوانند ازدواج کنند، خودشان دست به کار فراهم کردن قالی جهزیه می‌شدند. و مدت‌ها پای دار قالی رج می‌زدند به این امید که به معشوق برسند. طبعن این قالی یک شبه بافته نمی‌شد و بسته به ظرافت و اندازه‌ی آن می‌توانست ماه‌ها و سال‌ها طول بکشد. کار با اشتیاق شروع می‌شد همیشه، اما آدمیزاد است و توان تحملش بی‌نهایت نیست. وقتی قالی به رج‌های نهایی می‌رسید، اتفاق عجیبی رخ می‌داد، دختران زیادی خودشان را از دار قالی دار می‌زدند. گویی دیگر توانی برای گره‌ای دیگر نمانده باشد. آن رج‌های آخر از تمام ماه‌های گذشته طولانی‌تر می‌گذرد و عروس‌داستان ما، طاقت‌ش طاق می‌شد و رفتن را به ماندن ترجیح می‌داد. این داغ آن قدر بر سینه‌ی مادران آذربایجان مکرر شده که برایشان اسم گذاشته‌اند، به این رج‌های آخر یا روزهای نهایی می‌گویند: «گلین بوغان یئر» یعنی «جای عروس‌کُش». این جای گلین بوغان تجربه‌ی عجیبی است. از پسرانی که روزهای آخر سربازی با یک جریمه اضافه خدمت چند روزه، سر پست نگهبانی شبانه خشاب را توی شکم و سر خودشان خالی می‌کنند، تا رزیدنت‌های پزشکی که روزهای آخر طاقت نمی‌آورند، و دختران فقیر دم بخت که دار قالی‌شان دار مرگ‌شان می‌شود. جایی در زندگی هست که انگار مردن بهترین انتخاب است، در حالی که از دید ناظر بیرونی، هرگز این طور به نظر نمی‌رسد. @Pure_Dudes امروز دوستی درگیر شروع نگارش جستاری بود درمورد زنان، بحث کشید به سنت مذموم «انتخاب شدن» زنان در هزاره‌ی اخیر، و من یاد این رسم آذربایجانی افتادم که جایی خوانده بودم، بهانه‌ای شد اینجا هم بنویسم.