تجارب... و یادداشت ها در مسیر دیگر دوستی موثر و یاری به کودکان مستعد کمک آموزشی بهداشتی

برای سلامت "کیان" خویش به پزشک  "کیان" مراجعه کنید🙏⚘♥️ @mrshkyaddasht

بدون شرح ⚘ @mrshkyaddasht

گاه می اندیشم؛ چندان هم مهم نیست اگر هیچ از دنیا نداشته باشم. همین مرا بس که کوچه ای داشته باشم و باران و انسان هایی در زندگیم باشند که زلال تر از باران هستند... "شاملو" @mrshkyaddasht

✔️اصل مسئولیت ✍️سهند ایرانمهر شمار قابل توجهی در فضای مجازی و از طریق پیام‌های متعددی که ارسال می‌کنند، از من می‌پرسند: «رای بدهیم یا رای ندهیم؟!»یا حتی:« به چه کسی رای دهیم؟!». اکنون ۴۵ سال دارم و بی‌راه نیست اگر بگویم برای من که حتی کودکی- تا چه برسد جوانی‌ام- در فضای سیاسی گذشت و جوانی‌ام‌‌ مصادف با دوم خرداد و‌ روزهای داغ مطبوعات و‌ سپس فراز و‌نشیب‌های عجیب سال‌های بعد گذشت، دیگر هیجان‌زده شدن، قیافه عاقل محق گرفتن یا زمزمه «چه‌کنم‌چه‌کنم؟»، مناسبتی ندارد چندانکه دیگر حوصله آن را ندارم که بعد از هر آزمونی به کسانی که دنبال مقصرند و‌ دست‌شان به کسی نمی‌رسد، پاسخ بدهم که چرا چنین شد یا چنان نشد؟ خوشبختانه من در این برهه زندگی‌ام تصویر، هدف و معنای روشنی از «زندگی» دارم و چون این تصویر نتیجه تجربه‌زیسته و هماهنگ با مختصات خود من است قابل توصیف و‌ تجویز به دیگران نیست. پاسخ‌های زندگی را نمی‌توان حاضر و‌آماده از دیگران گرفت و بکاربست. پاسخ‌های زندگی بدست‌آوردنی و اختصاصی است. حقنه‌کردن یک دریافت به دیگران یا تقلا برای همراه کردن آنان یا منع‌شان کاری عبث است. اغلب مردمان علاقه بسیار به راه‌های میانبر و آسان دارند. دوست دارند همیشه معصوم و‌ مظلوم و قربانی به نظر بیایند و دوست‌تر دارند که همیشه برای ناکامی‌های خود مقصری پیدا کنند بنابراین هیچ‌وقت نباید تلاش کرد که مُراد کسانی شد که‌ میل مفرطی به مریدی دارند و‌ در عین‌حال فراموشکار و به وقت ناکامی یا کامیابی بی‌رحم‌اند. بی‌راه نیست که امام‌محمد غزالی می‌گوید :«جور سلطان بمثل (مثلا) صد سال چندان زیان ندارد که یک ساعت جور رعیت بر یکدیگر و چون رعیت بر یکدیگر ستم کند ایزد تعالی بر ایشان سلطان قاهر گمارد» (نصیحه‌الملوک، نشریات کتابخانه تهران، تصحیح جلال‌الدین همایی، سال ۱۳۱۷ صفحه ۶۸).  افلاطون هم در جمهوریت درست می‌گوید که حکومت‌ها از زیر سنگ بیرون نمی‌آیند که در رَحِم مردمان‌شان شکل می‌گیرند. اریک فروم هم در کتاب«گریز از آزادی» به این واقعیت اشاره می‌کند که روشنفکران عوامفریب هم بسان سیاستمداران و برای مریدپروری همواره سعی می‌کنند به‌جای یادآوری مسئولیت مردم و دشواری راه آزادی و‌ عقلانیت، آنها را معصوم و‌ قربانی نشان دهند. چنین سخنانی در دنیای «لایک‌محور» نوعی خودکشی است و نان در روضه‌خوانی مجازی برای مردم است اما واقعیت این است که دنبال کردن رد ناکامی و ناکارآمدی در جوامع هرچند ردپای حکومت‌ها را نشان می‌دهد اما در نهایت به اجتماع و خود آن مردم می‌رسد. اینها را گفتم که بگویم روشنگری نه روشنفکری به معنای آن است که مردم را متوجه مسئولیت‌شان کرد و‌ تصور طُفیلی بودن، عاجز بودن، مظلوم و‌ معصوم و منفعل و قربانی بودن را از آنها دور کرد تا دنبال قیّم فکری نباشند و هربار به‌جای قبول مسئولیت و ضوابط منطقی‌اندیشی و تلاش برای برنامه مبتنی بر واقعیت، دیگران را لعن نکنند. آنها در جهان امروز ابزارهای زیادی دارند که بتوانند یاد بگیرند، اطلاعات جمع کنند و بیاندیشند و‌ دیگر عذری پذیرفته نیست. لزوم رای دادن یا رای ندادن را نباید از کسی پرسید. اولویت هرکس بستگی به روحیاتش، اهدافش، موقعیت جغرافیایی، اجتماعی و اقتصادی در کنار تجربه‌های زیسته‌اش دارد و این، میان شهروندان متفاوت است و چون انسان موجودی اجتماعی است طبیعی است که حاصل جمع این برآوردها یک حرکت و اراده اجتماعی را شکل می‌دهد و خود آن اجتماع مسئول این‌نتیجه مفید یا مضر است. مردم اگر خود لزوم امری را درنیافته باشند که جهت‌دادن به آنها ولو با فواید جناحی موقت، در بلندمدت بی‌حاصل است چون ذهن وابسته چون تب به همان سرعت که بالا می‌رود، فرومی‌نشیند و سست عنصری به کار همراهی نمی‌آید. توسعه امری مستمر و درازدامن است و سیاست هم پر از پیچ‌وتاب و این بیش از هیجان می‌خواهد. اگر هم مردم بالغ و‌ پخته باشند بعد از تجربه مشارکت و عدم‌مشارکت در سال‌های گذشته و نگاه به واقعیت‌های زندگی، خود، راه خود را می‌یابند چون دروغ و توهم، همه‌جا و همیشه جذاب و پرطرفدار نیست و زندگی بالاخره خیلی رک و صریح واقعیتش را به آدم نشان می‌دهد. با این منطق این خود مردم‌اند که باید بدون مرده‌باد، زنده‌باد، بدون خشم و تعصب و توهم و افتادن در دام تاریخ‌ تقطیع شده، بت‌سازی و قهرمان‌پروری، جملات قصار بی‌منبع، تعلقات مادی و محفلی، به زندگی خود و تجارب آن بیاندیشند و  اولویت‌هایش را معلوم کنند و ببینند چقدر برای تحقق‌اش مایه خواهند گذاشت و چه‌مقدارش ممکن‌الوقوع است و سپس عمل کنند و مسئولیت آن را قبول کنند. نتیجه هرچه باشد ماحصل اعمال خود آنهاست اگر خوب که نوش‌جان‌شان و اگر بد بازهم این خود آنها هستند که می‌توانند تصمیم بگیرند که آن را تبدیل به مرثیه و مویه کنند یا تجربه‌ و سنگ‌بنای برپاخاستنی دیگر چون دیگر باید آموخته باشند که جز خود، یاریگری ندارند. @sahandiranmehr

توصیه مهم به کسانی که می خواهند رأی دهند: قبل از ساعت 18 به شعبه اخذ رأی بروید 🔹پیشنهاد می کنیم همان اوایل روز که معمولاً شعبه ها هم خلوت تر است رای دهید و رای خود را به ساعات تمدیدی که اختیارش با وزیر کشور است، موکول نکنید. روز جمعه برای ایران و برای آینده فرزندان مان رأی خواهیم داد./عصر ایران @hammihanonline

فیش‌ها-   #صبح_امید 🌾گاه فرصت هایی پیش روی جوامع گشوده میشود، که کمتر قابل تکرار است، 🌾اکنون روح زمانه فرصت عبور از تمامیت خواهی به عدالت ، شیطنت به رحمت ، رنج و ملال به آسایش و آرامش، تورم و گرانی به توسعه و پیشرفت، سکوت و فشار به گفتگو و گشودگی، دروغ و فریب به صداقت و رفاقت، ،رانت و اختلاس به فرصت های برابر و شفافیت و...را به ما داده است. 🌾در این گذرگاه تاریخی اگر خلاقیت و فعالیت من و تو به شکار لحظه ها مبادرت کند، قلم تقدیر، فرصت دیگری از زیست انسانی را برای ما ترسیم خواهدکرد . 🌾اما انفعال و بی تفاوتی صورت دیگری که مملو از درد و رنج و آه و حسرت است، برایمان صورت گری می کند. 🌾در این عصر عسرت روزنه امیدی که با کاندیداتوری جناب مسعود پزشکیان گشوده شده است، میتواند صبح شنبه نهم تیر ماه ۱۴۰۳را مملو از امید ترسیم نماید و نشاط ستانده شده  از چهره شهر را باز گرداند، و قلم بطلانی به سیاه نمایی نیمه انسان های تمامیت خواه  و فرعون صفتی باشد ، که باب خردگرایی و گفتگو را با مردم خود و جهان بسته اند. 🌾گرچه ممکن است، شب صفتان از فردای انتخابات و با انتخاب جناب پزشکیان بجای نقد سازنده، مبادرت به سیاه نمایی و بالا رفتن از این دیوار و آن دیوار کنند، اما تحول خواهان با پافشاری در خردگرائی و قانون مداری و نهادینه کردن آن امکان هرگونه فرصت سوزی را از آنها بستانند. و به آنها تفهیم کنند که اگر تمایل به بازی سیاسی و فعالیت اجتماعی دارند ، باید در کلاس های خردگرایی و قانون مداری فعالانه شرکت نمایند. پیوستن به کانال 👇 https://t.me/doc_shirin

درباره سریال «ریپلی»: کلاهبردار باش! سریال «ریپلی» ما را در میان تصاویر سیاه و سفید به قلب جاذبه‌های اروپا می‌کشاند؛ در حالی که وضعیت عجیب نیویورک ابتدای دهه 1960 میلادی را نیز به خوبی نشان می‌دهد. طراحی صحنه‌ها و فیلم‌برداری سریال، به گونه‌ای در خدمت میزانسن‌ها قرار گرفته است که ما بتوانیم همه جاذبه‌های ایتالیا و زندگی در آن دهه را احساس کنیم؛ همان‌طور که منطقه ضعیف زندگی ریپلی، با دیوارهای خراب و خانه‌های پر از موش نیز به خوبی در نیویورک نشان داده شده است. گویی اولین چیزی که مخاطب دقیق‌تر را درگیر سریال «ریپلی» می‌کند، همین توجه عمیق به جزییات است. گزارش کامل سجاد صداقت را در لینک زیر بخوانید: https://www.sharghdaily.com/fa/tiny/news-935377