سمیه جلالی

#اطلاعیه #خبر به زودی... انتشار پنجمین شماره از فصلنامۀ بین‌المللی ماه‌گرفتگی_ نشریۀ مطالعاتی- انتقادیِ فلسفه، هنر؛ ادبیات و علوم انسانی سال دوم/ شمارۀ پنجم / بهار ۱۴۰۳ ISSN:2004-9129 لینک اطلاعیه انتشار فصلنامه در سایت ماه گرفتگان: https://mahgereftegi.com/2517/ آدرس سایت خانه جهانی‌ماه‌گرفتگان: www.mahgereftegi.com ایمیل رسمی فصلنامه: [email protected] ایمیل دبیرخانه فصلنامه جهت ارسال آثار: [email protected] #فصلنامه_مطالعاتی_انتقادی_ماه_گرفتگی #سال_دوم #بهار_۱۴۰۳ #نشر_ارزان_سوئد #صحرا_کلانتری #م_روان‌شید #الناز_آفاق #مریم_هندو_زاده #مجید_شریفی #سمیه_جلالی #سودابه_استقلال #رضا_نجفی #امیر_حسین_تیکنی #آیدین_آریایی #نغمه_قدسی #ژاله_زارعی #اعظم_اسماعیلی #آزاده_آزادی #Issue_5 #Spring_2024 #Sweden #Magazine

. در شرایطِ من خواب بریزان وُ سنگ‌ها از سرم بردار؛ سودایی‌ام به روزانِ ابری محتملم، به باریدنِ مدام؛ لاابالیِ جوی‌های منتشر و شرمساریِ برکه‌های مسکوتم... #سمیه_جلالی @shadiehghaffari

. اندازۀ من بگیر کوتاه از سایه‌ام و بلند به نشانه‌ها وزن از تهی برنیاید و قد از مجال کشیده، تنهایی‌ام ای به اشارتِ پلک در غبارِ اتاق معلق پنجره بگشا و در باغچه بریزان تن‌هایم ببین چگونه برمی‌خیزند بدن‌های جوانم بدن‌های به نور آغشته از من یکی به تکرار می‌گریزد وُ برمی‌خیزاند مردگان؛ #سمیه_جلالی @shadiehghaffari

زيباترين زن زندگیم را امروز ديدم! با او قرارى در خيابانى داشتم و وقتى كه نشست، وقتى كه انحناهاى طبيعى تنش نيمكت سنگى را مثل رودى آرام لمس كردند، با چشم‌هاى كنجكاوش نگاهم كرد. بى‌مضايقه "زن" بود. پيكرى رنسانسى و فربه داشت و اين ناهمخوانیش با جريان روز، جذابش می‌کرد. كتاب خوانده و دانا، قشنگ حرف می‌زد و صلحى با جهان داشت. او هيج شبيه عكس‌هاى روى مجله‌های مد نبود. چيزى بود كه دوست داشت باشد. دوست داشت در قهوه‌اش شكر زياد بريزد و سالادش را با نمك بخورد. زير چانه‌اش چروك هايى ريز داشت و در تمام آن مدت، شكم بعد از زايمان بزرگ شده‌اش را مخفى نكرد. خوب ديده بود و خوب خوانده بود و تبليغات گسترده "چگونه لاغر شويم" و "چگونه چروك زير چشم‌ها را مخفى كنيم"، گولش نزده بودند. او در انتهايى‌ترين روزهاى سى سالگى، پذيرفته بود كه هزار بار شكست‌خورده و نمرده: خودم كردم، خودم! مجموعه زیبایی‌هاى طبيعى انسان. بعد، راه رفتيم. شاد بود و از خنديدن نمی‌ترسید. بلند می‌خندید و صداى زنانه محكمش می‌پیچید همه جا. "گرتا گاربو" نبود، "مارلنه ديتريش" نبود، "جين فوندا" نبود، "اليزابت تيلور" و "جين سيبرگ" نبود؛ خودش بود. خودش را پيدا كرده بود و همچنان كه قدم میزد، سنگ‌هايى را برمیداشت كه مجسمه بسازد. او، همان زن كميابی‌ست كه از ياد رفته. او همان زنیست كه قرن‌هاست كم پيدا شده و جايش را روبوتهاى كم هوش گرفته‌اند. او از جايى در همان رنسانس، ديگر تكثير نشده. اين است كه دور از اجتماع ظاهربينى‌هاى مفرط، در جنگل‌هاى خلوت قدم میزند و می‌داند كه كيست و چه می‌خواهد. اوست كه وزن می‌دهد به جهان. زیبایی شبیه آن چیز مبالغه‌آمیزی که ما تصور می‌کنیم نیست... رولان بارت | خاطرات سوگواری @mahi_gooli

« حکومت شبیه افرادِ خود است.» (۵۷۵) «به اندازه‌ی طبایع مختلفه‌ی انسانی، حکومت‌ها نیز فرق می‌کند؛... دولت‌ها از طبایع افراد تشکیل‌دهنده‌ی آن ساخته شده‌اند» (۵۴۴)؛ فلان حکومت که آن‌چنان شده است برای این است که افراد آن آن‌چنان هستند. بنابراین تا مدتی که افراد خوب نداریم، نباید در انتظار حکومت خوب بنشینیم و بدون این شرط هیچ تغییر و تبدیلی اساسی نخواهد بود. «چقدر ساده و خوش‌باورند این قوم که دایم به تعدیل و افزایش و ترکیب آشفتگی‌های خود مشغولند و خیال می‌کنند که با هر دوا و معجونی که به ایشان توصیه می‌شود، درد آن‌ها علاج خواهد شد ولی به جای آنکه بهتر شود، هر روز بدتر می‌گردد. ... آن‌ها قوانین را مانند بازیچه‌ها مورد آزمایش قرار می‌دهند و خیال می‌کنند که با اصلاح قوانین، می‌توانند به دغل‌بازی‌ها و نادرستی‌های بشر خاتمه دهند و نمی‌دانند که در حقیقت این عمل مثل آن است که سر مار افسانه‌ای «هیدرا» را ببرند! (۴۲۵) مسئله روان‌شناختی تاریخ فلسفه ویل دورانت ص: ۲۴ @mahi_gooli

فصلنامۀ بین‌المللی ماه‌گرفتگی نشریۀ مطالعاتی- انتقادیِ سال اول/ شمارۀ سوم و چهارم بخش شعر ✍شعری از سمیه جلالی چنان به خراشیدنِ خود مایلم که پوست به ناخن چنان مایلم به ترکیدن که حباب به انگشت؛ نیزاری‌ام و در تفنن باد محوِ گریز، شرارتِ دشتم که اسب می‌تازد و سربرنمی‌دارد از تاختن؛ شیدایی‌ام عصرهای افتادن از بام و غلتیدنِ در جویِ خون؛ به اندوهِ علف، در من کبوتران می‌نالند و قمریان سرمی‌چرخانندم صدا ندارم برای جنبیدن ‌و گلو به خفتن است. اندازۀ من بگیر کوتاه از سایه‌ام و بلند به نشانه‌ها وزن از تهی برنیاید و قد از مجال کشیده، تنهایی‌ام ای به اشارتِ پلک در غبارِ اتاق معلق پنجره بگشا و در باغچه بریزان تن‌هایم ببین چگونه برمی‌خیزند بدن‌های جوانم بدن‌های به نور آغشته از من یکی به تکرار می‌گریزد و برمی‌خیزاند مردگان؛ رنجوری‌ام ببین در من چگونه می‌ریزد فریادهای مثله، ببین و به انهدامم فکر کن در شرایطِ من خواب بریزان و سنگ‌ها از سرم بردار؛ سودایی‌ام به روزان ابری محتملم، به باریدنِ مدام؛ لاابالیِ جوی‌های منتشر و شرمساریِ برکه‌های مسکوتم ادامه شعر را از طریق لینک‌های پیوست مطالعه کنید.

خوب است نژادهای پست انسان را که هنوز درحال توحش باقی هستند نیز فراموش نکنیم. و اگر منصفانه در وضعیت انسان و حیوان تعمق بنماییم خواهیم دید که در بین آنها کمتر انقلاب و اختلال روی می‌دهد؛ و اگر آنان کشتار و جنگ را می‌دانند، ندرتاً این جنایت مهیب، این مبارزات هولناک، این نیرنگ‌های گوناگون در نزد آن‌ها دیده می‌شود و اگر هنوز انسان آدم‌خوار است در بین گرگان گرگ‌خوار نمی باشد. پس در مقابل این همه اعمال شنیع، سبعیت، پستی، بی‌اختیار مجبور می‌شویم اقرار نمائیم که: انسان یک جانور فاسدی است. #صادق_هدایت #انسان_و_حیوان @mahi_gooli

دشمنانِ خویش را دوست بدارید... #انجیل_متی (۵.۴۴) هنگامي که فروافکندگان و پایمال شدگان و زورشنیدگان از دلِ مکرِ انتقام‌جویِ ناتوانی یکدیگر را به‌اندرز دل می‌دهند که «بیایید مانندِ شریران نباشیم؛ خوب باشیم! و خوب یعنی کسي که زور نمی‌گوید و آزاري به کسي نمی‌رساند و به کسي نمی‌تازد و در پیِ تلافی نیست و انتقام را به خدا واگذار می‌کند؛ کسي مثلِ ما سر-به-تو که به دنبالِ شرّ نمی‌گردد و از زندگی چندان انتظاري ندارد؛ مانندِ ما اهلِ صبر و فروتن و عادل». اگر به این سخن با خون‌سردی و بی‌طرفانه گوش فرادهیم، به‌راستی چیزي بیش از این نمی‌گوید که: «چه کنیم که ما بی‌زوران بی‌زور ایم و همان بهتر که دست به کاري نزنیم، چرا که زورِمان نمی‌رسد». #فریدریش_نیچه از کتاب: #تبارشناسی_اخلاق بخشِ «خیر و شرّ»، «خوب و بد» پاره‌یِ سیزدهم برگردانِ داریوشِ آشوری @mahi_gooli

خون و خون و خون... شعری از محمود درویش به ترجمه‌ی سعید هلیچی @vaznedonya #فلسطین #محمود_درويش #وزن_دنیا