مهدی رضاییان

#rishloo #music

Stalker (1979) Dir. Andrei Tarkovsky

#tool #music

#tool #music

#music #kolm

1. رأی ندادن کنش است. 2. رأی ندادن به معنای «قهر کردن» با صندوق رأی نیست؛ به معنای «رد کردن» صندوق رأی است. صندوقِ رأی در جامعه ای غیر دموکراتیک بی معناست. 3. هر دو جریان اصول گرا و اصلاح طلب ثابت کرده اند نمی توانند کاری از پیش ببرند، زیرا تصمیمات کلان و ساختاری سیاست و جامعه را نهاد های بالاتر از دولت می گیرند. 4. تفاوت این دو جریان را نادیده نمی گیرم، ولی معتقدم جریان اصلاح طلب فقط می تواند لایه های سطحی تر را دستکاری کند. همچنان تصمیمات اساسی تر را هستۀ اصلیِ قدرت می گیرد و خط و مشی کشور را تعیین می کند، و جلوی هرگونه تغییر را سد می کند. اصلاح طلب فقط دیوارهای خانه ای کلنگی و رو به ریزش را رنگ می زند. 5. اعتقاد من بر این است که تنها تغییرِ واقعی، تغییرِ بنیادینِ «قانونِ اساسی» و «نوع حکومت» است. 6. در مقابل کسانی که می گویند نگاهِ شما رئال نیست و بدنبال تغییراتِ بزرگِ ناگهانی و غیر قابل دستیابی هستید پاسخ ام این است که «بله»، زیرا انسان بر سرِ «آزادی» خود چانه نمی زند. آزادی را ذره ذره نمی خواهم. آزادیِ ذره ذره و یواشکی، آزادی نیست. وقتی انگشتم روی شعلۀ بزرگی از آتش می سوزد، اگر این شعله را کمتر کنم باز هم همانقدر می سوزد و تفاوتی در سوختنِ انگشتم ایجاد نمی شود. 7. در برابر کسانی که می گویند جریان اصول گرا وضع اقتصادی را بدتر خواهد کرد می گویم قشر ضعیفِ جامعه از لحاظ اقتصادی، چیزی برای از دست دادن ندارد. شعله را که بیشتر کنم باز هم انگشت به همان اندازه می سوزد. 8. در مقابل کسانی که می گویند «شما که رأی نمی دهید پس حقی هم ندارید بعداً اعتراض کنید» می گویم همانطور که «به چه کسی رأی دادن» یک انتخابِ شهروندی است، رأی دادن یا ندادن نیز یک انتخابِ شهروندی است. شهروند حق دارد رأی ندهد، و در هیچ کجای دنیا شرکت کردن یا نکردن در سیستمِ رأی گیری ارتباطی به سلبِ حقوق شهروندی ندارد. 9. در مقابل کسانی که می گویند با آمدن تندروها انتظار نداشته باشید حکومت روزی سقوط کند، بلکه اتفاقا با وجودِ بدبخت تر شدنِ مردم، حکومت پایگاهش را قوی تر خواهد کرد می گویم اولاً اگر رئال نگاه کنیم نمی توان احتمالِ آن را حذف کرد، ثانیاً نومیدیِ من، امید واهی به تغییرات بزرگ و ناگهانی نیست. نومیدیِ من یک «وضعیتِ» هستی شناختی است که در آن به سر می برم. یک باور نیست، یک وضعیت است. انفعال هم نیست، انباشتِ خشم هم نیست: یک وضعیتِ وجودی است که رفتارهای بعدی اش غیر قابل پیش بینی است. 10. تنها «رأی گیری» که من در آن شرکت خواهم کرد، «رفراندوم» برای تعیین نوع حکومت بعدی است، آن هم تحت نظارت کاملِ نمایندگانِ جریان ها و احزابِ گوناگون از سراسر کشور و از همۀ باورها و عقاید.