فقط بخوان

ما را بهشتِ نقد، تماشای دلبر است

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی... در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند اندر دل من درون و بیرون همه اوست اندر تن من جان و رگ و خون همه اوست اینجای چگونه کفر و ایمان گنجد بی چون باشد وجود من چون همه اوس اومدی اما دیدم دست تو سرده گفتی از قطب اومدم خرس منو ...

تنها ز ت دردی ماند ای مونس جان با من خواهم ک نخواهم هیچ با درد ت درمان را

ای دستکش صورتیه لعنتی مزاحم

مناسبترین مکان برای تتو

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانهٔ کیست؟ جانِ ما سوخت، بپرسید که جانانهٔ کیست؟ حالیا خانه‌براندازِ دل و دین من است تا در آغوش که می‌خسبد و همخانهٔ کیست بادهٔ لعل لبش کز لبِ من دور مباد راحِ روح که و پیمان‌دهِ پیمانهٔ کیست؟ دولتِ صحبتِ آن شمعِ سعادت‌پرتو باز پرسید خدا را که به پروانهٔ کیست؟ می‌دهد هر کَسَش افسونی و معلوم نشد که دلِ نازکِ او مایلِ افسانهٔ کیست یا رب آن شاه‌وَشِ ماه‌رخِ زهره‌جبین دُرِّ یکتایِ که و گوهر یک‌دانهٔ کیست؟ گفتم آه از دلِ دیوانهٔ حافظ بی تو زیرِ لب خنده زنان گفت که دیوانهٔ کیست؟ «حافظ»

اگر تو زخم زَنی بِه که دیگری مرهم ،،، حافظ

به آب زمزم و کوثر سفید نتوان کرد گلیم بخت کسی را که بافتند سیاه -حافظ