Arch-Gap by Navid Taheri

https://castbox.fm/vd/486806971 سیر از سوال به جواب موضوع گفتگویی جمعی بود که بر بستر کلاب-هاوس در نیمه دوم اسفند ماه هزار و چهارصد با حضور جمعی از طراحان و معماران معاصر ایرانی شکل گرفت.مسیری که هر طراح فارغ از گرایش تخصصی خود در پاسخ به یک سوال طی می کند تاثیر شگرفی در پاسخ یعنی طرح ارایه شده توسط آن طراح را در بردارد. در اپیزود هفتم از فصل دوم آرک گپ میزبان جمعی از معماران بودیم که بدون هیچ ترتیب خاصی این گفتگو با حضور  آرش بی نیاز آرش مدنی بیتا برنا حمید حسن زاده آیدا تیموری مهرشاد خاکبان و جمع کثیری از دوستان معمار و طراح گرفیک شکل گرفت. گفتگویی با موضوع:سیر از سوال به جواب که در هفته آخر فروردین ماه هزار و چهارصد و یک در قالب پادکست منتشر می گردد . تهیه تولید و تدوین: مهندس نوید طاهری https://www.instagram.com/archgappodcast/ https://www.instagram.com/naviidtaheri/

در سوگ پدر که استادم بود🖤

من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی در یکمین سالگشت فقدان استاد بزرگوارم مهندس فرهاد احمدی گفتگویی خواهیم داشت با حضور: دکتر نیر طهوری مهندس محمدرضا حائری و مهندس دانا احمدی. این گفتگو چهارشنبه دهم شهریور هزار و چهارصد ساعت بیست و یک به صورت زنده در اینستاگرام به میزبانی بنده کمترین و به صورت همزمان در پلتفرم کلاب-هاوس و در کلاب آرک-گپ پخش گردید و در صفحه اینستاگرام بنده در دسترس می باشد. https://www.instagram.com/tv/CTSd7DzjY7C/?utm_medium=copy_link

تلاشی در جهت تعریف “معماری معاصر ایران” با نگاهی به مسیر طی شده در طی هشت دهه اخیر   نوید طاهری.دانش آموخته کارشناسی ارشد معماری.دانشگاه تهران   معماری معاصر ایران از آن  مفاهیمی است که در ذات خود فاقد یگانگی معناست، حال چرا مفهوم معماری معاصر را با تعبیر معنایی آن آغاز می کنیم؟ شاید ساده ترین روش تعریف یک موضوع و مفهوم بخش کردن آن به واژگانیست که در برگیرنده آن مفهوم کلی هستند، در باب “معماری معاصر ایران”  نیز ما با سه  واژه ای مواجه هستیم که به صورت جدای از هم شاید تعبیری شفاف داشته باشند ولی در ترکیب واژه” معماری معاصر” نیازمند باز تعریف هستیم. شاخص ترین این نکته در معنای” معاصر بودن “است. معاصر بودنی که با توجه به زمان و مکان قرارگیری ممکن است از آنها تعبیری واحد استخراج نشود. در این گفتار تلاش دارم مفهوم کلی ” معماری معاصر ایران” و تضاد محتوایی آن را به رشته تحریر در آورم. همانگونه که در پیشگفتار این مقال بیان گردید مفهوم ” معماری معاصر ایران” را هر آینه بخواهیم باز تعریف کنیم با یک چالش جدی مواجه هستیم، حتی اگه فهم دقیق از واژه ” معماری” و نیز جغرافیایی بنام ” ایران” داشته باشیم مفهوم معاصر و معاصر بودن دارای تناقضاتی در تعریف است. به عنوان مثال چنانچه ما دوره زمانی دو یا سه دهه اخیر را در ایران معادل ” معاصر” بدانیم آن گاه این شبهه پیش می آید که این معاصر بودن نزد یک  فرد شصت ساله معاصر تلقی می شود یا یک انسان سی ساله ایرانی؟ نگاه یک فرد شصت ساله با تجربه ای سی ساله از معماری مسلما با تجربه یک معمار جوان از معماری همسان نیست و یک ابهام معنایی در دل خود دارد بنابراین تعریف ” معاصر” بر این مبنا دچار نوعی تناقض است. معماری معاصر ایران از دید مخاطبان جدی معماری معنایی واحد دارد و این معنا حاوی یک نکته خاص نیز هست این که معماری معاصر ایران با تعبیر نو زاده شد و در بطن خود “هم عصری” و    ” نو بودن” را هم زمان به دوش می کشد، اما این سوال برایمان پیش می اید که آیا در تمام این سه دهه در زمینه تولید و آفرینش فضای معماری جدید اتفاق جدیدی رخ ننموده که تمام این مدت عملا شاید ما آنچنان بر اندیشه هایی که داشته ایم پای فشاری کرده ایم و آنها را آنچنان قوی و غنی دانسته ایم که گویی معاصر بودن سی سال اخیر برابر با معاصر بودن امسال ماست، قاعدتاً اینگونه نیست ولی چنانچه بخواهیم معماری معاصر ایران را تعریف کنیم بایستی به پدیده هایی که در تولید و آفرینش معماری ایران موثرند نگاهی دوباره بیفکنیم، آنگاه باید دید که آیا تمام این سه دهه معنایی جدی در مفهوم معماری معاصر ایران وجود دارد یا تنها یک دهه اخیر به این مفهوم نزدیکتر است. حال اگر این نظریه که معماری معاصر ایران را در اتفاقات سه دهه اخیر خلاصه کنیم اولاً این نگاه معطوف به نگاه شخصی نگارنده نیست بلکه معطوف به یک جامعه مدنی – اجتماعی- اقتصادی است که تولید معماری می کند و چنانچه جامعه مذکور در خودش مدام آورنده اندیشه های نو باشد آنگاه می توان گفت ما یک معماری معاصر داریم که از سه دهه قبل تا کنون مدام خود را نوسازی نموده ولی ریشه های خود را تغییر نداده و “معاصر” است در حالی که در کشور ما چنین نیست؛ چرا که ما در چند دهه اخیر با رکود جدی اندیشه های نو و نظریاتی روز آمد در باب معماری امروزمان مواجه هستیم که در محیط به سادگی قابل بازشناسی است. متأسفانه زمانی ما یک اثر را نو می پنداریم که با آثار دیگرانی که طراحی و ساخته شده اند و در جایگاه معیار قرار گرفته قیاس گردد و مقبول افتد، حال اهمیت ندارد که آن اثر دو دهه پیش تولید شده است یا دیروز. منتها ما با این مشکل مواجه هستیم که اساساً برای معماری تعریفی واحد نداریم که هم در محیط آکادمیک و فضای دانشگاهی مقبول باشد و هم در جامعه میان توده مردم پذیرفته باشد و حتی دستگاههای ذیربط که متولی صدور پروانه های ساختمانی هستند همچون شهرداری، تعریف واحدی از مفهوم معماری معاصر و امروز ما ندارد و دردناکتر از آن حتی میان جامعه حرفه ای نیز تعریف دقیقی برای معماری معاصر شکل نگرفته است.