♤اندیشه‌ی میهن♡

#ادبیات_ایران #چکامه آب و آتش آب و آتش نسبتی دارند جاویدان مثل شب با روز، اما از شگفتیها ما مقدس آتشی بودیم و آب زندگی در ما آتشی با شعله‌های آبی زیبا آه سوزدم تا زنده‌ام یادش که ما بودیم آتشی سوزان و سوزاننده و زنده چشمه‌ی بس پاکی روشن هم فروغ و فر دیرین را فروزنده هم چراغ شب زدای معبر فردا آب و آتش نسبتی دارند دیرینه آتشی که آب می پاشند بر آن، می‌کند فریاد ما مقدس آتشی بودیم، بر ما آب پاشیدند آبهای شومی و تاریکی و بیداد خاست فریادی، و درد آلود فریادی من همان فریادم، آن فریاد غم‌‌بنیاد هر چه بود و هر چه هست و هر چه خواهد بود من نخواهم برد، این از یاد کآتشی بودیم، بر ما آب پاشیدند گفتم و می گویم و پیوسته خواهم گفت ور رود بود و نبودم همچنان که رفته است و می رود بر باد 👤 مهدی اخوان ثالث (سده‌ی چهاردهم) 〰〰〰〰〰〰〰 📸 دروازه‌ی فرافر، دیرینگی ۲۰۰۰ سال، مهریز، استان یزد @ThinkTogether🌱

#زیبایی روز سوم تیرماه ۱۴۰۳ ساعت ۹ صبح، کندانسور توربین نیروگاه رامین اهواز، نشتی پیدا می‌کند و این برای شبکه برق یعنی بیرون رفتن نیروگاه از مدار و خاموشی بخش بزرگی از جنوب کشورمان در این گرمای سوزان. بنا بر رویه‌های فنی، باید نیروگاه از کار می‌ایستاد و پس از سرد شدن فضای کندانسور، دستکم دو روز به تعمیر آن می‌پرداختند. ولی کارشناسان صنعت برق تصمیم گرفتند برای جلوگیری از چند روز خوابیدن نیروگاه و خاموشی برق در کشور، نشتی را همزمان با آماده به کار بودن نیروگاه پیدا و درست کنند. بنابراین هنگامی که دمای پیرامون توربین ۷۰ درجه سانتیگراد و رطوبت ۹۰ درصد بود تا ساعت ۳ بامداد روز بعد یکسره کار کردند و نیروگاه را به مدار بازگرداندند. یعنی ۱۸ ساعت رکورد کار مهندسی یکسره در دمای ۷۰ درجه! این شیرمردان با این کار خود، خاموشی سراسری را از سرمان دور کردند. رضا خسروی و محمد امیری تنها نام دو نفر از این گروه شیرمردان خوزستانی است که ایران به نامشان افتخار می‌کند. @ThinkTogether🌱

‍ ✔️هویت ایرانی، از سوگ سیاوش تا تعزیت عاشوراء گردآوری: سهند ایرانمهر برگزاری باشکوه سالروز رویدادهای تاریخی و فرهنگی هم در جوامع پیشامدرن و هم در دوران جدید از ابزارهای عمده برای تداوم و زنده نگاه داشتن خاطرات جمعی یا هویت قومی و ملی پیشامدرن در گذشته و هویت ملی در دوره ی جدید بوده است. در ایران برگزاری نوروز باستانی و مراسم دهه عاشورا، که هر دو از تقدس خاصی برای ایرانیان شیعه برخوردارند، ملاط عمده ی هویت ایرانی شیعه یا، به زبان دیگر، دو ستون اصلی آن را تشکیل می‌دهند. ظاهرا مراسم دهه عاشورا، که به طور رسمی و علنی به فرمان معزالدوله دیلمی بویه‌ای در سال ۳۵۲ ق. در بغداد آغاز شده بود، با نشیب و فرازهایی تا دوره ی صفوی ادامه یافته و همراه با مراسم عید نوروز، که برای آن احادیثی پرداخته شده بود، به منزله پراهمیت‌ترین مراسم سالانه ایرانی شیعی نهادینه شده و تا به امروز تداوم یافته است. البته در آن زمان در بغداد دو جشن ایرانی پراهمیت نوروز و مهرگان برپا می‌شد. هنگامی که در سال ۳۹۸ ق.، عاشورا و مهرگان در یک روز همزمان شدند، به فرمان شاهنشاه بویه‌ای ابتدا مراسم عاشورا را برگزار کردند و روز بعد جشن های مهرگان را در زمان شاه عباس که نوروز و عاشورا در سال ۱۰۲۱ ق. همزمان شدند، او هم رویه آل بویه را به کار بست. تعزیه ی شهادت شاه شهیدان امام حسین (ع) از بسیاری جاری شباهت به سوگ سیاوش داشت که سالروز آن در دوران پیش از اسلام برگزار می‌شد و اشاره به آن در آثار گوناگون نظم و نثر فارسی دیده می‌شود. سوگ سیاوش چنان ریشه در اسطوره های پیش از اسلام داشت که تا اوایل دوران اسلامی نیز در سغد و خوارزم برگزار می شد. چنان که در تاریخ بخارا آمده است: و اهل بخارا را بر کشتن سیاوش سرودهای عجب است و مطربان آن .. سرودها را «کین سیاوش» گویند. و محمدبن‌جعفر گوید که از این - تاریخ سه هزار سال است و الله اعلم. شاهرخ‌مسکوب در تحلیل ماندنی خود از سوگ سیاوش می‌گوید: «حتی هنوز در پاره ای از گوشه های دور، سیاوش شهید کامل و سرنوشت او نشان ظلمی است که انسان عرصه ی آن است». آن‌گاه به نقل قول از صادق هدایت می‌گوید: «در مراسم سوگواری نیز در کهکیلویه زن‌هایی هستند که تصنیف‌های خیلی قدیمی را با آهنگ غمناکی به مناسبت مجلس عزا می‌خوانند و ندبه و مویه می کنند. این عمل را سوسيوش (سوگ سیاوش) می نامند»(نوشته‌های پراکنده هدایت، با مقدمه حسن قائمیان، امیرکبیر). سوگ سیاوش که در عهد اساطیری تاریخ سنتی ایران در اواخر عهد ساسانی در خدای نامک ها تدوین شده و به ثبت رسیده بود، در دست پرتوان فردوسی در شاهنامه حماسه ای جاودانه شد. به نوشته ی شاهرخ مسکوب : سلسله سیاوشان تاریخ در سرودهای یارسان، که اهل حق بدانها پایبندند، و روح عالی قلندر از هابیل به جمشید و از وی به ایرج و یحیی و سیاوش و امام حسین در گردش آمده است. آنان برگزیدگان و پاکان و مظلومان تاریخ‌اند. گردش روح شهیدان بزرگ تاریخ، که سالار شهیدان حسین (ع) بر تارک آنان می‌درخشد، نشانه ی تداوم تاریخی شهادت در هر دوره ی تاریخی است، چنان که گویی زمین هیچ گاه از شهید خالی نیست. در تشیع ایران، سیاوش، که اسطوره‌ای بود، جای خود را به شهید کربلا، که وجود تاریخی داشت واگذاشت و بدین‌گونه تعزیه جای سوگ سیاوش را گرفت. در واقع شباهت‌های دو مراسم ممکن است تا حدی گسترده محبوبیت عاشورا را در میان ایرانیان تبیین کند؛ همان طور که احسان یارشاطر در مقایسه خود از دو مراسم نتیجه می‌گیرد: «شهادت امام حسین (ع) و اهل بیت او یک زمینه واقعی در سنت ایرانی پیدا کرد تا به یک نمایش سوگواری الهام دهنده و سنجیده تبدیل شود. این مراسم وارث ویژگی عمده مراسم بسیار کهنی بود که ریشه‌های عمیقی در روح ایرانی داشت». ✔️هویت ایرانی، احمد اشرف،(دو مقاله از جراردو نیولی و شاپور شهبازی)، ترجمه دکتر حمید احمدی، نشرنی 🔸نقل قول از مسکوب: سوگ سیاوش در مرگ و رستاخیز تهران، نشر خوارزمی 🔸نقل قول از احسان یارشاطر : Yarshater, Ehsan, "Ta'zia and Pre-Islamic Mourning Rics in Iran", in Peter Chelkowski.. ed., Ta'sieh Ritual and Drama in Iran, New York: New York University Press, New York University Studies in Near East Civilization, Number 7, 1979), pp. 88.94. @sahandiranmehr

‌‌ ‍🔴 هویت ایرانی؛ از سوگ سیاوش تا تعزیت عاشورا برگزاری باشکوه سالروزِ رویدادهای تاریخی و فرهنگی هم در جوامعِ پیشامدرن و هم در دوران جدید از ابزارهای عمده برای تداوم و زنده نگاه داشتنِ خاطراتِ جمعی یا هویت قومی و ملی پیشامدرن در گذشته و هویت ملی در دوره‌ی جدید بوده است. در ایران، برگزاری نوروز باستانی و مراسم دهه‌ی عاشورا، که هر دو از تقدسِ خاصی برای ایرانیان شیعه برخوردارند، ملاتِ عمده‌ی هویت ایرانی شیعه یا، به زبان دیگر، دو ستون اصلی آن را تشکیل می‌دهند. ظاهراً مراسم دهه‌ی عاشورا، که به طور رسمی و علنی به فرمان معزالدوله‌ی دیلمی بویه‌ای در سال ۳۵۲ ق. در بغداد آغاز شده بود، با نشیب و فرازهایی تا دوره‌ی صفوی ادامه یافته و همراه با مراسم عید نوروز، که برای آن احادیثی پرداخته شده بود، به منزله‌ی پراهمیت‌ترین مراسمِ سالانه‌ی ایرانی شیعی نهادینه شده و تا به امروز تداوم یافته است. البته در آن زمان در بغداد دو جشنِ ایرانی پراهمیتِ نوروز و مهرگان برپا می‌شد. هنگامی که در سال ۳۹۸ ق.، عاشورا و مهرگان در یک روز همزمان شدند، به فرمانِ شاهنشاه بویه‌ای ابتدا مراسم عاشورا را برگزار کردند و روز بعد جشن‌های مهرگان را؛ در زمان شاه عباس که نوروز و عاشورا در سال ۱۰۲۱ ق. همزمان شدند، او هم رویه‌ی آل‌بویه را به کار بست. تعزیه‌ی شهادتِ شاه شهیدان امام حسین (ع) از بسیاری جاری شباهت به سوگ سیاوش داشت که سالروز آن در دوران پیش از اسلام برگزار می‌شد و اشاره به آن در آثار گوناگون نظم و نثر فارسی دیده می‌شود. سوگ سیاوش چنان ریشه در اسطوره‌های پیش از اسلام داشت که تا اوایل دوران اسلامی نیز در سغد و خوارزم برگزار می‌شد. چنان که در تاریخ بخارا آمده است: "و اهل بخارا را بر کشتن سیاوش سرودهای عجب است و مطربان آن .. سرودها را کین سیاوش گویند. و محمد بن جعفر گوید که از این - تاریخ سه هزار سال است و الله اعلم. شاهرخ مسکوب در تحلیل ماندنی خود از سوگ سیاوش می‌گوید: «حتی هنوز در پاره‌ای از گوشه‌های دور، سیاوش شهید کامل و سرنوشت او نشان ظلمی است که انسان عرصه‌ی آن است». آن‌گاه به نقل قول از صادق هدایت می‌گوید: «در مراسم سوگواری نیز در کوهکیلویه زن‌هایی هستند که تصنیف‌های خیلی قدیمی را با آهنگ غم‌ناکی به مناسبت مجلس عزا می‌خوانند و ندبه و مویه می‌کنند. این عمل را سوسيوش (سوگ سیاوش) می‌نامند» (نوشته‌های پراکنده هدایت، با مقدمه حسن قائمیان، امیرکبیر). سوگ سیاوش که در عهد اساطیری تاریخ سنتی ایران در اواخر عهد ساسانی در خدای‌نامک‌ها تدوین شده و به ثبت رسیده بود، در دست پرتوانِ فردوسی در شاهنامه، حماسه‌ای جاودانه شد. به نوشته‌ی شاهرخ مسکوب: سلسله‌ی سیاوشان تاریخ در سرودهای یارسان، که اهل حق بدان‌ها پایبندند، و روح عالی قلندر از هابیل به جمشید و از وی به ایرج و یحیی و سیاوش و امام حسین در گردش آمده است. آنان برگزیدگان و پاکان و مظلومان تاریخ‌اند. گردش روح شهیدان بزرگ تاریخ، که سالار شهیدان حسین (ع) بر تارک آنان می‌درخشد، نشانه‌ی تداوم تاریخی شهادت در هر دوره‌ی تاریخی است، چنان که گویی زمین هیچ‌گاه از شهید خالی نیست. در تشیعِ ایران، سیاوش، که اسطوره‌ای بود، جای خود را به شهید کربلا، که وجود تاریخی داشت واگذاشت و بدین‌گونه تعزیه، جای سوگ سیاوش را گرفت. در واقع شباهت‌های دو مراسم ممکن است تا حدی گسترده محبوبیتِ عاشورا را در میان ایرانیان تبیین کند؛ همان‌طور که احسان یارشاطر در مقایسه‌ی خود از دو مراسم نتیجه می‌گیرد: «شهادت امام حسین (ع) و اهل بیت او یک زمینه‌ی واقعی در سنت ایرانی پیدا کرد تا به یک نمایش سوگواری الهام‌دهنده و سنجیده تبدیل شود. این مراسم، وارثِ ویژگی عمده‌ی مراسمِ بسیار کهنی بود که ریشه‌های عمیقی در روح ایرانی داشت». 🔴 منبع: هویت ایرانی، احمد اشرف (دو مقال از جراردو نیولی و شاپور شهبازی)، ترجمه دکتر حمید احمدی، نشر نی نقل قول از مسکوب: سوگ سیاوش در مرگ و رستاخیز تهران، نشر خوارزمی نقل قول از احسان یارشاطر: Yarshater, Ehsan, "Ta'zia and Pre-Islamic Mourning Rics in Iran", in Peter Chelkowski.. ed., Ta'sieh Ritual and Drama in Iran, New York: New York University Press, New York University Studies in Near East Civilization, Number 7, 1979), pp. 88.94. @IranDel_Channel 💢

#تاریخ #ژئوپولتیک 🌐 چکیده‌ی کتاب نظم جهانی نوشته‌ی هنری کیسینجر / بخش 2⃣ / نظم اروپایی 🎙 امیرحسین جهانشیر 💬 این رشته فرسته، چکیده‌ای از کتاب نظم جهانی نوشته‌ی هنری کیسینجر است که نکته‌های آموزنده‌ای از تاریخ اروپا و جهان در خود دارد و شنیدنی است. در این بخش کیسنجر به بررسی نظم اروپایی می‌پردازد. نظم و سامانی که از سال ۱۶۴۸م (۱۰۲۷ خورشیدی) و در پی پیمان وستفالی آغاز گردید. پیمان وستفالی آغاز پیدایش دولت-ملتها در اروپا است. تا پیش از وستفالی، توده‌های اروپایی، امت مسیحی و رعیت امپراتور روم و آنهایی که بیرون از این دو بودند، بربر شمرده می‌شدند. تنها پس از این پیمان بود که میان فرمانروایان محلی سازشی بر روی مرزها و ملت-کشورهایی در درون آن مرزها انجام شد. پس آنگاه فرانسوی و مجار و ایتالیایی و ... پدید آمدند و به جای امت مسیحی و رعیت امپراتور روم نشستند. چیزی که در ایران ما دستکم دو هزار سال پیش از آن پیمان رخ داده بود و از هزاران سال پیش، در ایران ملت ایران داشتیم. 📍بن‌مایه: پادکست جغراسیا @ThinkTogether🌱

#تاریخ #ژئوپولتیک 🌐 چکیده‌ی کتاب نظم جهانی نوشته‌ی هنری کیسینجر / بخش 1⃣ 🎙 امیرحسین جهانشیر 💬 این رشته فرسته، چکیده‌ای از کتاب نظم جهانی نوشته‌ی هنری کیسینجر است که نکته‌های آموزنده‌ای از تاریخ اروپا و جهان در خود دارد و شنیدنی است. 📎 تا نیمه‌ی این گفتار درباره‌ی زندگینامه‌ی نویسنده (هنری کیسینجر) بود که در این پوشه نیامده است. پوشه شنیداری از جایی آغاز می‌شود که گوینده به خود کتاب پرداخته است. 📍بن‌مایه: پادکست جغراسیا @ThinkTogether🌱

#ایران_بزرگ_فرهنگی ویدیویی کمیاب از آیین عزاداری ایرانی در باکو. این ویدیو در سال ۱۳۲۰ خورشیدی (۱۹۴۱م) گرفته شده‌است. این شیوه‌ی عزاداری، همان شیوه‌ و آهنگ تعزیه‌خوانی ایرانی است و از گذشته‌های دور در اران و شروان برگزار می‌گردیده‌است. در جایی نوحه‌خوان می‌گوید "بر قاتلین ابی عبدالله الحسین تا به روز قیامت مدام لعنت باد" ❓ این مجلس عزا، با آنچه در ایران می‌بینیم، چه تفاوتی دارد؟؟ زخم جدایی اران و شروان از مام‌میهن، پس از دویست سال هنوز بر تن میهن تازه و دردناک است. @ThinkTogether🌱

#دیدگاه #یادداشت 🔻ملت ایران، در جایگاه طبیعی‌ترین و کهن‌ترین ملت روی زمین، هر روز بکپارچگی خود را به پایندگان با زبانی شیوا اندرز می‌دهد. ولی کم نیستند و نبوده‌اند کسانی که آمادگی شنیدن و دریافت آن را ندارند. مسعودی، از تاریخنگاران سده‌های پیشین می‌نویسد، راه دراز میان شهرها و روستاهای ایران، سبب نشده است که ایرانیان سرگذشت تاریخی گوناگونی داشته باشند (چکیده‌ی سخن). سده‌ها پس از مسعودی و در دوران صفویه، ژرژ تکتاندر بل، سفیر اروپای شرقی در ایران می‌گوید، ما چیزی نداریم تا درباره‌ی تاریخ ایران به ایرانیان بگوییم. آنها بهتر از ما به تاریخ خود آگاهی دارند. (نشان از خودآگاهی تاریخی ملت ایران در دوران صفویه) 🔻شوربختانه سده‌ی چهاردهم خورشیدی، سده‌ی رویگردانی گروهی روشنفکرنما از ایران و تاریخ ایران گردید. اینان پنداره‌های فراوانی را بدون آنکه معنایشان را دریافته باشند، به زبان پارسی آوردند. یکی از این پنداره‌ها، پوپول یا توده بود. این پنداره‌ی قرون وسطایی زاییده در غرب و سده نوزده روسیه، هیچگاه برای مردم ایران راست نمی‌آمده‌است. زیرا این مردم بودند که ایران را در نبود فرمانروایان ملی همراهی و پاسداری کرده و توانسته بودند وزیرانی بزرگ، دیوانسالارانی کاردان، دبیرانی همه‌کاره و کارشناس، شاعران و فیلسوفانی بی‌مانند در دل خود بزایند تا ایران و ایرانی را به پیش برند. 🔻سوگمندانه، کسانی -اگر خوشبینانه بگوییم، ناآگاه از تاریخ ایران- به راهی می‌روند کج، که بارها فرهنگ ایران این کژی‌ را بیاراسته‌است. ولی گویا همچنان این کسان را چشم بینا و گوش شنوا نیست. 🔻هدف از این پیشگفتار گفتن این است که، آنان که در پی شکست در انتخابات دم از قومیت رای! می‌زنند، با نگر به آمار رای ملت ایران در روزهای گذشته (گزارش همین نهادهای ج.ا.) باید به چگونگی پراکنش رای در سراسر ایران نگاه کنند تا ببینند که با ملتی یکپارچه روبرو هستند. برای نمونه ببینند شمار کسانی که در خراسان رضوی، زادگاه آقای جلیلی، به آقای پزشکیان رای داده‌اند، بیشتر از کسانی است که به آقای جلیلی رای داده‌اند و اگر آقای جلیلی شعارهای آقای پزشکیان را بر زبان می‌داشت و آقای پزشکیان رویکرد آقای جلیلی را، بی‌تردید در ارومیه و تبریز، رای آقای جلیلی بیشتر از پزشکیان می‌بود (همانگونه در سالیان پیشین به خاتمی و روحانی بیشترین رای را دادند) و این یعنی "یکان بودن آگاهی" در سراسر ایران که راه به "یکان بودن ملت" از هزاره‌های دور برده است‌. این آگاهی همسان، همچون یک هوای فرهنگی گسترده‌ در این جغرافیا است، همانند با زبان پارسی یا دیوان حافظ و ... آیا می‌شود گفت که دیوان حافظ در استان فارس بیشتر از آذربایجان نفوذ دارد؟ و یا شاهنامه در خراسان بیشتر از مازندران جایگاه دارد؟ 🔻جای بسی اندوه است که کسانی در پی سرخوردگی از شکست خود و با اثرپذیری از پروپاگاندای بیگانگان، سخنانی ناساز با تاریخ و کیستی ایرانیان بر زبان می‌رانند. اینان بجای آموختن از شکست و همسو شدن با ملت، در رویکردی نامسوولانه آن را به قوم و گودرز و شقایق نسبت می‌دهند. [بدینگونه بیش از پیش بی‌صلاحیتی خود را آشکار می‌سازند] 🔻نگارنده باور دارد که هیچ نظام فرمانروایی نمی‌تواند بر ایران فرمانروایی کند مگر با پیش چشم داشتن تاریخ ایران و کیستی ملت ایران. حکومتی کامیاب خواهد بود که خود را نماینده‌ی ملت ایران بداند و این ملت با خودآگاهی به کیستی خود (که از تاریخ دریافت می‌شود)، و بر پایه‌ی قانون و در دوره‌ای کراندار، فرمانروایی را به آن نظام فرمانروایی واگذار کرده باشد. ✍ مجید اسدی، ۱۴۰۳/۴/۱۶ (ویرایش شده) @ThinkTogether🌱

#دیدگاه #یادداشت 🔻ملت ایران، در جایگاه طبیعی‌ترین و کهن‌ترین ملت روی زمین، هر روز بکپارچگی خود را به پایندگان با زبانی شیوا اندرز می‌دهد. ولی کم نیستند و نبوده‌اند کسانی که آمادگی شنیدن و دریافت آن را ندارند. مسعودی، از تاریخنگاران سده‌های پیشین می‌نویسد، راه دراز میان شهرها و روستاهای ایران، سبب نشده است که ایرانیان سرگذشت تاریخی گوناگونی داشته باشند (چکیده‌ی سخن). سده‌ها پس از مسعودی و در دوران صفویه، ژرژ تکتاندر بل، سفیر اروپای شرقی در ایران می‌گوید، ما چیزی نداریم تا درباره‌ی تاریخ ایران به ایرانیان بگوییم. آنها بهتر از ما به تاریخ خود آگاهی دارند. (نشان از خودآگاهی تاریخی ملت ایران در دوران صفویه) 🔻شوربختانه سده‌ی چهاردهم خورشیدی، سده‌ی رویگردانی گروهی روشنفکرنما از ایران و تاریخ ایران گردید. اینان پنداره‌های فراوانی را بدون آنکه معنایشان را دریافته باشند، به زبان پارسی آوردند. یکی از این پنداره‌ها، پوپول یا توده بود. این پنداره‌ی قرون وسطایی زاییده در غرب و سده نوزده روسیه، هیچگاه برای مردم ایران راست نمی‌آمده‌است. زیرا این مردم بودند که ایران را در نبود فرمانروایان ملی همراهی و پاسداری کرده و توانسته بودند وزیرانی بزرگ، دیوانسالارانی کاردان، دبیرانی همه‌کاره و کارشناس، شاعران و فیلسوفانی بی‌مانند در دل خود بزایند تا ایران و ایرانی را به پیش برند. 🔻سوگمندانه، کسانی -اگر خوشبینانه بگوییم، ناآگاه از تاریخ ایران- به راهی می‌روند کج، که بارها فرهنگ ایران این کژی‌ را بیاراسته‌است. ولی گویا همچنان این کسان را چشم بینا و گوش شنوا نیست. 🔻هدف از این پیشگفتار گفتن این است که، آنان که در پی شکست در انتخابات دم از قومیت رای! می‌زنند، با نگر به آمار رای ملت ایران در روزهای گذشته (گزارش همین نهادهای ج.ا.) باید به چگونگی پراکنش رای در سراسر ایران نگاه کنند تا ببینند که با ملتی یکپارچه روبرو هستند. برای نمونه ببینند شمار کسانی که در خراسان رضوی، زادگاه آقای جلیلی، به آقای پزشکیان رای داده‌اند، بیشتر از کسانی است که به آقای جلیلی رای داده‌اند و اگر آقای جلیلی شعارهای آقای پزشکیان را بر زبان می‌داشت و آقای پزشکیان رویکرد آقای جلیلی را، بی‌تردید در ارومیه و تبریز، رای آقای جلیلی بیشتر از پزشکیان می‌بود (همانگونه در سالیان پیشین به خاتمی و روحانی بیشترین رای را دادند) و این یعنی "یکان بودن آگاهی" در سراسر ایران که راه به "یکان بودن ملت" از هزاره‌های دور برده است‌. این آگاهی همسان، همچون یک هوای فرهنگی گسترده‌ در این جغرافیا است، همانند با زبان پارسی یا دیوان حافظ و ... آیا می‌شود گفت که دیوان حافظ در استان فارس بیشتر از آذربایجان نفوذ دارد؟ و یا شاهنامه در خراسان بیشتر از مازندران جایگاه دارد؟ 🔻جای بسی اندوه است که کسانی در پی سرخوردگی از شکست خود و با اثرپذیری از پروپاگاندای بیگانگان، سخنانی ناساز با تاریخ و کیستی ایرانیان بر زبان می‌رانند. اینان بجای آموختن از شکست و همسو شدن با ملت، در رویکردی نامسوولانه آن را به قوم و گودرز و شقایق نسبت می‌دهند. [بدینگونه بیش از پیش بی‌صلاحیتی خود را آشکار می‌سازند] 🔻نگارنده باور دارد که هیچ نظام فرمانروایی نمی‌تواند بر ایران فرمانروایی کند مگر با پیش چشم داشتن تاریخ ایران و کیستی ملت ایران. حکومتی کامیاب خواهد بود که خود را نماینده‌ی ملت ایران بداند و این ملت با خودآگاهی به کیستی خود (که از تاریخ دریافت می‌شود)، و بر پایه‌ی قانون و در دوره‌ای کراندار، فرمانروایی را به آن نظام فرمانروایی واگذار کرده باشد. ✍ مجید اسدی، ۱۴۰۳/۴/۱۶ @ThinkTogether🌱

#دانستنی #ژئوپولتیک 🌐 ژئوپولتیک: چیستی، بایستگی و نمونه‌ای تاریخی 🎙 امیرحسین جهانشیر 💬 در این گفتار، آقای امیرحسین جهانشیر پس از پیشگفتاری درباره‌ی پنداره‌های پایه در ژئوپولتیک، از کشمکشهای ژئوپولتیک در دوران باستان نیز نمونه‌ای را باز می‌کند(جنگهای پلوپونزی). 📎 نقشه‌ها و نگاره‌های پیوسته به این گفتار: پیوست۱ / پیوست۲ / پیوست۳ / پیوست۴ / پیوست۵ / پیوست۶ / پیوست۷ / پیوست۸ / پیوست۹ 📍 بن‌مایه: پادکست جغراسیا @ThinkTogether🌱