کانال شعر و نوشته‌های رضا جمشیدی

چهارپاره از رضا جمشیدی گاهی به خودم سر می‌زنم آن آدم سابق نیستم من غرق خودخواهی شدم آن شاعر عاشق نیستم نزدیک خودم هستم... ولی هی فاصله دارم با خودم این کیست مرا دیوانه کرد؟ طوری که شبیه او شدم هی دور شدم از مسلخش دیدم که دلم جا مانده است من ماندم و لیلایی که نیست یک شعر که تنها مانده است باید بپذیرم رنج را باید بشمارم درد را باید بسپارم روح را تا عشق بمیراند مرا این بار تناسخ، عشق بود این بار تبانی کرده‌اند تا شاعر چشمانش شوم من را به زمین آورده‌اند قایق به چه دردی می‌خورد آنگاه که دریایی نبود دنبال کمی آرامشم ای کاش که لیلایی نبود