هنر برای هنر

یکی از غم‌انگیزترین جنبه‌های یک رابطه آن است که چقدر سریع به یکدیگر عادت می‌کنیم. با کسی آشنا می‌شویم و از این آشنایی بسیار خرسندیم. بعد همان کسی که فقط تماشای مچ دست یا شانه‌اش می‌توانست ما را به هیجان بیاورد، حالا می‌تواند در کنار ما لمیده باشد و ما کمترین احساسی از جذابیت حس نکنیم. اگر بخواهیم درک کنیم چگونه می‌توانیم فرد مورد علاقه‌مان را ارزیابی کنیم و دوباره به او تمایل پیدا کنیم، نگاه کردن به روش هنرمندان، برای باز-دیدن چیزهای آشنا می‌تواند کارساز باشد. عاشق و هنرمند هر دو در مقابل یک معضل انسانی قرار دارند: گرایش ِ فراگیر عادی و یکنواخت شدن و اعلام اینکه هر چیز و هر کس که می‌شناسیم ارزش توجه کردن ندارد. یکی از خیره کننده‌ترین مشخصات برخی شاهکارهای هنری در این است که قادرند هیجان ما را نسبت به چیزهایی که عادی شده‌اند، برانگیزانند: آن‌ها می توانند جذابیت نهان تجربه‌هایی را که به آن‌ها بی‌توجه شده‌ایم، بیدار کنند. — برگرفته از کتاب: هنر چگونه می‌تواند زندگی شما را دگرگون کند، آلن دوباتن/جان آرمسترانگ ترجمه گلی امامی 🖼 نقاشی: سرباز پیروز ایرلندی، اثر الیزابت یریکو-باومن. @artforartt @edmaanart

۴/۴

۲/۴

۱/۴

۳/۴

☑️ملتی که تاریخ نخواند محکوم به تکرار آن است. 🏛در اینجا مطالبی که هیچ جا نخوانده اید از تاریخ ایران و جهان نوشته می شود. 🛎به ما بپیوندید👇👇 🌐کانال مطالب تاریخی @matalebtarikhim @matalebtarikhim @matalebtarikhim

بهترین های بی کلام .. نقّاشی و عکس برای علاقه مندان به هنر.. https://t.me/Silent_island

​ ‌ تابلوی سِیری در فلسفه، صحنه‌ای پس از همخوابگی را مجسم می‌کند. مردی غرق در افکارش روی تخت‌خوابی نشسته، زنی نیمه برهنه کنارش دراز کشیده و رویش را به دیوار کرده است. سوژه‌ی مذکر به مستطیلی از نورِ روشن بر کف اتاق خیره شده که از پنجره‌ای در سمت راستِ کار درون اتاق افتاده است. از خلال پنجره، چشم‌اندازی در سه بخش مختلف دیده می‌شود: آسمان آبی، چمن‌های سبز و فضای خالیِ تاریکی، در پایین‌ترین سطح. این نقاشی فیلسوفی را مجسم می‌کند که فکورانه به نور خورشید در کف اتاقش خیره شده است. نورِ روشنِ پنجره‌ی سمتِ چپِ او در تقابل با فضای خالیِ کاملا سیاهی قرار گرفته، که در انتهای ردیف پلکانی در سمت راستش واقع است. تضاد نمادینِ این نور خیره‌کننده و تاریکیِ مطلق، یادآور این جملات والاس استیونس در سال ۱۹۹۰ است: فروزندگیِ بیش از حدِ این خورشیدِ زودهنگام به صرافتم می‌اندازد که چه تاریک شده‌ام. خود هاپر می‌گوید «همه‌ی حیوانات پس از مقاربت جنسی، غمگین می‌شوند.» اگرچه این «غمزدگیِ» پس از مقاربت، در نقاشی سِیری در فلسفه، با افکار فلسفی ادغام شده است. 📕 پنجره و خلاء در نقاشی‌های ادوارد هاپر، لوئیس شادویک @artforartt