رسول رضایی

#مجله_ادبی_آن #سروده_پیشرو141 #ماه_در_مشایعت_عفونت زیر جلدم خوابیده اند اجساد سلول ها در مشایعت عفونت پناه می برم به نغمه درناها و سنجاب ها باید برای مرده های درونم ماسک و دستکش بخرم احراز می شود در جوانب جمجمه ام مفهوم علف و شیهه می کشد اسبی در ساق هام صراحت تاول بَرَم می گرداند به روزی که صدای مارش نظامی می آمد در سرم و خون به تراشه گردن ام رسیده بود در روزی که خودسوزی در کنار خودسوزی روی نیمکت نشسته بود کنار زن خم در کمر من معنا می یافت و تاریکی از پی تاریکی می آمد در روزی که اریب در کشاله رخنه می کرد اندام تاریکی تو از جناغ سینه بودا بیرون آمدی در روزی که بالا آورده بودم دریا را صدا می زدم نام دوم ات را: ماه ماه طلوع می کرد و نشیب چشمه به دهان رود وارد می شد در روزی که دست ام، دست خدا بود پاهام مارادونا لباس هام در لباس هات غرق شده بود در لباس شویی از تلویزیونی که مرده است بیرون می زنی و همزمان صدات ر ی ز ر ی ز م ی ر ی خ ت از گلوی نوار کاست سر بر شانه ظهر بگذار ای تمدید آتش در الواح پوست سماجت هول از زانوهام به دست هام به صورتم راه یافته بود تاریکی از پی تاریکی می آمد جهان با سفیدی دهانت مرده بود و جراحت در آب باریکه ای ازسراشیب شانه ام سرازیر می شود #رسول_رضایی ارتباط با ادمین ها: @mohamadreza_sh @jalilgheisari / @aryaporfaryad https://t.me/majalehan

#مجله_روزآمد در سینه اش به اهتزاز در می آید ذکری بدوی جامد و در بُعد هفته گلوله ای تدارک می بیند در بطن ام سرخ بود وطن در خون ام زبانه می کشد خشم در تظاهرات گلبول های قرمز شکاف در پهلویم کناره می گرفت و هزار سوال سالخورده در سینه ام از پا درمی آمد از روزنامه شرق خون شره می کرد صدای خون می ریخت از حافظه سنگ ها از حافظه سنگ ها خون از حافظه سنگ ها فریاد فقدان تو از کوچه می گذشت خطوط دست هات معرف نوراند خون تبخیر می شد از گونه هات و در آهوهات چشم مرده بود در بطن ام سرخ بود وطن در گلوی تو لحنی مجروح آرمیده است اینک به صدا در آمده است ناقوس مفصل ها دست می برم در پوستر روی شقاوت سالخورده ام دست می کشم و گریه میکنم در نیمرخ جانور درونم فقدان تو بر کف دستم نشسته بود دست بر شانه ام می گذارد دود عود تسکینم می دهد اندوه همیشه پیش از من کلید می اندازد و داخل می شود ما به تصویر متلاشی لبیک گفتیم ما به دره مطرود لبیک گفتیم ما به زخم معده لبیک گفتیم ما به رنج منفک لبیک گفتیم فقدان تو برادر خونی ام بود تنم خالی از سکنه است و دیگر قادر نخواهم بود به بدنم برگردم #رسول_رضایی آدرس ارسال آثار: @Rozamadeditor https://t.me/NeveshtayRozamad

در سینه اش به اهتزاز در می آید ذکری بدوی جامد و در بُعد هفته گلوله ای تدارک می بیند در بطن ام سرخ بود وطن در خون ام زبانه می کشد خشم در تظاهرات گلبول های قرمز شکاف در پهلویم کناره می گرفت و هزار سوال سالخورده در سینه ام از پا درمی آمد از روزنامه ی شرق خون شره می کرد صدای خون می ریخت از حافظه ی سنگ ها از حافظه ی سنگ ها خون از حافظه ی سنگ ها فریاد فقدان تو از کوچه می گذشت خطوط دست هات معرف نوراند خون تبخیر می شد از گونه هات و در آهوهات چشم مرده بود در بطن ام سرخ بود وطن در گلوی تو لحنی مجروح آرمیده است اینک به صدا در آمده است ناقوس مفصل ها دست می برم در پوستر روی شقاوت سالخورده ام دست می کشم و گریه میکنم در نیمرخ جانور درونم فقدان تو بر کف دستم نشسته بود دست بر شانه ام می گذارد دود عود تسکینم می دهد اندوه همیشه پیش از من کلید می اندازد و داخل میشود ما به تصویر متلاشی لبیک گفتیم ما به دره مطرود لبیک گفتیم ما به زخم معده لبیک گفتیم ما به رنج منفک لبیک گفتیم فقدان تو برادر خونی ام بود تنم خالی از سکنه ست و دیگر قادر نخواهم بود به بدنم برگردم #رسول_رضایی https://t.me/kontamagz

در سینه اش به اهتزاز در می آید ذکری بدوی جامد و در بُعد هفته گلوله ای تدارک می بیند در بطن ام سرخ بود وطن در خون ام زبانه می کشد خشم در تظاهرات گلبول های قرمز شکاف در پهلویم کناره می گرفت و هزار سوال سالخورده در سینه ام از پا درمی آمد از روزنامه ی شرق خون شره می کرد صدای خون می ریخت از حافظه ی سنگ ها از حافظه ی سنگ ها خون از حافظه ی سنگ ها فریاد فقدان تو از کوچه می گذشت خطوط دست هات معرف نوراند خون تبخیر می شد از گونه هات و در آهوهات چشم مرده بود در بطن ام سرخ بود وطن در گلوی تو لحنی مجروح آرمیده است اینک به صدا در آمده است ناقوس مفصل ها دست می برم در پوستر روی شقاوت سالخورده ام دست می کشم و گریه میکنم در نیمرخ جانور درونم فقدان تو بر کف دستم نشسته بود دست بر شانه ام می گذارد دود عود تسکینم می دهد اندوه همیشه پیش از من کلید می اندازد و داخل میشود ما به تصویر متلاشی لبیک گفتیم ما به دره مطرود لبیک گفتیم ما به زخم معده لبیک گفتیم ما به رنج منفک لبیک گفتیم فقدان تو برادر خونی ام بود تنم خالی از سکنه ست و دیگر قادر نخواهم بود به بدنم برگردم #رسول_رضایی @danush_official

http://www.nowrahan.com/mores.aspx?s=38&mm=829&t=18&id=1 دو شعر از #رسول_رضایی در نوروزنامه مجله #نورهان @rasoulrezaeii

صور می‌دمند. بهار، رسیده‌ست. من به سیاهی‌ پوستم بد کردم که بوسه پذیرفتم و به مو‌هایم که اسب‌ها، به زبان، به لیس، به یک‌سو خواباندند به اتاقم که دری دارد دری که می‌توان گشود و شنید که صور می‌دمند و اکنون باد از آن در، می‌آید و موی مرا به سوی دگر می‌خواباند متاسفم، اسب‌ها از آن نگاه، از آن زبان ساکت سرخ مؤدب. و این دری‌ست که باد بهم نمی‌زندش، همیشه باز می‌کند. بهار، رسیده‌ست. صور می‌دمند. اسب‌ها نشخوار می‌کنند، می‌خواهند دوباره عطر علف را به یاد من آرند و مرا عتاب کنند؟ باد هیچ نیست جز عطر علف. باد، از دور، می‌رسد. صور می‌دمند. بهار، رسیده‌ست. دیگر، شاعر! بوسه‌یی نپذیر! چه، خدای تو، بی‌رحمانه، بخشنده‌ست! خود را نه در علف می‌توانی مجازات کنی و نه در باد و این گونه، سخت مجازات می‌شوی. #بیژن_الهی صفحه تخصصی شعر #چرو @cherouu ⚟☩⚞ cherouu.ir http://www.upsara.com/images/mnin_img_20190207_110112_155.jpg

  من آرام و پاورچین، فراز بام رفتم، بر سطح ساروجی، جا به جا، گودال‌هایی و تالاب‌هایی از آب باران بود، همراه بازتاب تصویر ماه پریده‌رنگ و اختران. باد از سطح نازک آب‌ها می‌گذشت و تصاویر رخشان می‌پراشید و اجزاء سیمفام آن سطح بام را تمام گرفت. من، آرام و سرخوش، با سری سپرده‌ی باد، به کندن جامه آغاز کردم. بالاپوش سنگین از دوش برداشتم و دگمه‌های پیراهن یکایک گشودم، گرته‌هایی و هاله‌هایی گردان و سیما بسا بر شانه و بازوهام فرود آمد و اندام پالوده‌ی استوارم به درخششی سرد و هولناک مشتعل شد. بازو گشودم و از درازنای هر اندامم رشحه‌های جذبه‌ای مدید، به نشری کیهانی، بر افلاک و خاک بارید و پرندگانی از هر دست، فروزان و دورپر و پشت‌نما، رها شدند و به لمحه‌ای هفت رکن آفاق پس پر نهادند، آنگاه دمنده و مهربار، به شیرینی، فرازتر رفتم و با خنده‌ای نازک و زودشکن بر جهان فرودین نظر کردم و پرهای شامخ هزاررنگ افراشتم و به تابنای، فراز شب خاموش، بی‌تکان ایستادم، گوش‌سپرده به رویای اهل خانه که یک به یک، چون گل‌های هیولایی از پنجره‌ها می‌رویید. #سفر_ناگذشتنی #غزاله_علیزاده @rasoulrezaeii

این، تنها باری بود که محمود شجاعی، پس از سال چهل‌ونه، در میان جمعی در جلسه‌ای که برایش ترتیب داده بودند حاضر شد؛ ششم دی‌ماه هزاروسیصدونودودو، کارگروه شعر رخداد تازه. شعر از دفترِ «علف ایامِ» بیژن الهی است؛ کتابی که تنها یک نسخه از شمارگان دویست‌تاییِ آن نزد شجاعی باقی بود. #محمود_شجاعی #شعر_دیگر #بیژن_الهی @rasoulrezaeii

دریا دریاد توست که مزاج موج و بادی دریا در یاد ما که می آید و نمی آید تا رفته هایِ نرفته را هربار در خود ببرد دریا دریا تویی تا طوفان را به طوافِ جزیره هایَ م بنشانی هر بار که در جزرِاندامَ ت بیرون می افتم. #سام_گیوراد در تو کرانه ای ست ، که دار می زند - جدارِ دیوانه !     ( محورِ عجیب ! ) – مرورت که می کنی بر ویرانه گی ت اضطرابِ شاخه     اخلاقِ پیچیدن می گیرد   حواسِ داس                دیر می مانَد. #خشایار_فهیمی به تیره گی ی دشت ها بنگرم ای مرده ی عزیز که – بو داده – است این جهان به اندوه .   کف یابِ  کارون و کُشته ی من به دشت گدار آرام تر از گذر بوتیمار .     شک دارتر از این روزه چیست ؟ که کوچنده ی فصل هام تو بوده ای تو بوده ای ای رفیق .   چاق تر از سلامِ دماغ اینک منم که به یاد نازکِ لبی تر می شوم . #داریوش_کیارس ارواح ِآهوان ِتشنه را من بی‌شُمار حولِ رَگانِ تو دوخته‌ام گلوله‌های مانده از ستیغ چشمِ دَوان‌ت جهیده‌اند رنگین‌کمان تا در این سندانِ خفته خاموش‌تر حلول کند طاووسِ سینه‌های من گریلیِ تار بر ارابه‌ی رفته‌ست باید که تمامِ صحنِ تو قلمرو من باشد #نازنین_آیگانی . به تکه‌تکه‌ی هر تاریکی قسم که نور تکلم ِ آن کلمه‌‌ی روشن نه در دهان ِ جوشیده‌ی خورشید که در گلوی ِ گرم ‌ِ توست وقتی که پلک به صبح می‌گشایی و لب از هم #عبد‌نیک‌پو @rasoulrezaeii

چگونه دل راه دهد بر این مرور بی‌سوسو آن هم کنار این همه گیاه که می‌شناسی دیگر پرندگان اینجا را هم نام درخت و آبها را اما چگونه دل راه دهد که دیدن شگفتیها بمیرد به سایه‌ی تکرار چگونه آه! #هرمز_علیپور فقط خواهد گفت بخشنده، کیست؟ _او، که با پوستی اخترانه شادی را به رعشه می‌آورد لبخند را از گوشه‌های لب باز می‌شناسد به کوتاهی می‌آید تا از شنوده‌ها برچیند زخمهای دانایم را؟ #سیروس_رادمنش درون سینه‌ام برجی میان برج دریایی و دریا در پر مرغی که در هر لحظه گل را خواب می‌بیند و گل از عطر آواز تو در سینه جهان کوچکی دارد که در هر گوشه‌اش برجی‌ست دل تو در کدامین برج پنهان است؟ #آریا_آریاپور @rasoulrezaeii