𝑅𝐻

اون از نااميد كردن خانواده اش خسته بود.

اون هرشب با سيگار خودشو از فكراي مسخرش دور ميكرد ولي ديگه سيگارم جواب درداش نبود، اون روح خسته اي داشت.

آدماي زيادي اطرافش بودن ولي اون هيچكس رو آشنا و دوست خودش نميدونست، چون اعتماد درون اون مُرده بود.

با چشمان پر از اشكش به سمت كودكي اش گفت: ببخشيد

خودكشي كل وجود و ذهنش رو فرا گرفته،ولي اون از انجام دادنش ميترسه.

اون اتاقش بوي ترس و خودكشي ميداد، اون از تنها موندن ميترسيد كه يك لحظه جوري تنها و بيكس شد كه اميد توي وجودش خاموش شد، اون هرگز آدم قبلي نشد.

مشتی خودم خشتکشو پرچم میکنم برات

چی کصشر گفتن پشتت