چند شاخه گل برای الجرنون

من برای اسم خیابون های این شهر جان ندم؟ چهارراه زری بافی بولوار آیینه خانه چهارراه گلابتون بولوار جهانگیرخان قشقایی

این جوری می خوام بخوابم که: از این حالت تهوع موندگار دائمی خسته شدم. تهوع گرفتم از این تهوع بدنی همیشگی، به حمل اولی و مفهومی ، از حمل شایع و مصداقی تهوعم، تهوع گرفتم. لعنت به قرص آهن. خدایا بسه دیگه. موقع صبونه خوردن بی مقدمه گریه م گرفته بود از اینکه این زندگی ملال آور یکنواخت، تا چه اندازه هنوز عزیز و خواستنی است. این جوری ادامه پیدا کرد که: گرمای هوا را تخیل کردم و توی تخت هتل سریالمو دنبال میکنم و از نرمی و انبساط عصب های گلو و نای خودم احساس مسرت میکنم. از دیشب که بدون هیچ تسهیل کننده ای در خیابان، می رقصیدم تا حالا، هنوز مساله ام تغییری نکرده: ملالتِ ملال...

اگر مسلح و مسلط باشی به تنهایی، میتونی اولین صبح اقامتت، تنها آماده شی، توی آسانسور عکس تک نفره بگیری، از هر آیتم فقط یکی برداری، بدون غر و تذکر موقع صبونه خوردن سریالتو دنبال کنی و برگردی اتاقت تا برای روز طولانیِ تیرماه  و جوری که تا شب قراره بگذرونی، برنامه ریزی کنی و خم به ابروت نیاد. برآورده شدن آرزوهای بچگی م، در روزی این چنین.

اگر مسلح و مسلط باشی به تنهایی، میتونی اولین صبح اقامتت، تنها آماده شی، توی آسانسور عکس تک نفره بگیری، از هر آیتم صبونه فقط یکی برداری، بدون غر و تذکر موقع صبونه خوردن سریالتو دنبال کنی و برگردی اتاقت تا برای روز طولانی ای تیرماه و جوری که تا شب قراره بگذرونی، برنامه ریزی کنی و خم به ابروت نیاد. برآورده شدن آرزوهای بچگی م، در روزی این چنین.

حیف که به این مرد قول دادم بیشتر از ۱۲۰ نرم، هر چی خوابش برد باز من نتونستم بدون مذاکره مجدد و قانع کردنش، بد عهدی کنم. با ۱۱۹ رفتم و سوختم و ساختم. توی اتوبان خالی.

کتاب با خود سفر بردن، باخت در دو جبهه ست: هم از دست دادن سفر، هم لذت نبردن از کتاب.

هر چی از پنجره نگاه کردم، نه همسایه پایینی لباسی انداخته بود، نه گربه هه با دو تا بچه ی تخسی که همین ظهری بالا رفتن از،دیوارو باهاشون تمرین می کرد، بودن. سکوت شب بود و هوای یکمی بهتر شده

یه سری مذاکراتی انجام شد الان و نتیجه این شد که برادرزاده ی ۴ ساله م میخواد بیاد بچه ی بیبی ۸ ساله ی من بشه. قرار گذاشتن کارای اداری شم فردا که اول هفته ست انجام بدن. ما مامان ها هم فقط نگاه 😐