حضرت شعر و موسیقی

‍ روانه می شوم چون برکه ای در موج اندامت کدامین جاذبه در چشم تو پنهان شدم رامت احاطه کرده ای چون گردبادی این خیالم را تمنایت کشد پای دلم هر لحظه در دامت عطش دارد نفسهایم درونم شعله ها بر پاست از این آتشفشان خاکسترم جا مانده بر بامت صبورم کرده یادت مرهمی بر زخم اندوهم فراموشم شود غمها همینکه می برم نامت تماشایی شده غنچه ی لبهایت چه اعجازی کند مدهوش سوسن را عسل می ریزد از کامت مسافر می شوم در شعر چشمانت پناهم ده نگاهم کرده غوغا شعر باران ریخته در جامت #پونه_حاج_علیان

‍ در غیاب  ماه چشمانت، شب من سرد وسیاهست باتو، دیوانه وار مشق جنون‌را می آموختم‌ دلم  فرق  روزوشب را نمی دانست  چیست سحر که می‌شود بر طاق آسمان اوج می‌گیرم تا سامانی به ابر‌های سرگردان که در پی شیدایی خود هستند، دهم. آخر اگر به آنها نظم دهم، باران می‌بارد. آسمان تنهاست ،آخر ماه ماتش را به دستان  ستاره سپرده است خاک  نبودنم‌ در وجود من  می گرید نمیدانی  زمانی که رقص باران شروع می‌شود، مجنون‌ها در خیابان‌های بی کسی پَرسه ‌می‌زنند، به یاد تمام خاطراتم من هم می‌خواهم باران ببارد. به یاد روزی که بر زمین آمدم و محو رخ زیبایت شدم. به یاد همان روزی که من باد و باران‌ را برایت به ارمغان آوردم و تو آشوب عشق‌را در دلم نهادی! می‌شود بروی  وازدلم  پر بکشی؟ یه یاد بوسه‌هایی که بادبادک غزل‌های نابمان‌را تا هفت آسمان می‌کشاند. می‌خواهم در جنگل لیلی‌ها، فریاددکنم تا در آنجا‌هم باران ببارد. آخر هنوز در خاطرم هست، روزی که تو‌را در دیوان اشعار لیلی دیدم. تو شعر "قیصرامین پور"می خواندی و مهتاب ان‌شب شاهد عشق  خود، در قاب تصویراشعار"عباس معروفی" "تو کجایی "را می خواندم وتکرار و تکرار ...‌ #آنیل آچلار #قلم سفید   🍁زنده باد 🖤آنیل  آچلار 🎙اجرای هنرمنـــد عزیز:مهربانو افسانه احمدی_ پونه

من کجا، باران کجا و راه بى‌پایان کجا آه این دل دل زدن تا منزل جانان کجا اى حریر از شانه‌هایت ریخته تا راهِ من عطر خوبت را بگو آخر کنم پنهان کجا من غریق رودهاى خفته در نام توأم مرغ دریایى کجا و بیم از طوفان کجا هرچه کوی‌ات دورتر، دل تنگ‌تر، مشتاق‌تر در طریق عشقبازان مشکل آسان کجا کاتبان گفتند شب، تکثیر گیسوى تو است نور خورشید انعکاس چشمه‌ى روى تو است بىقرار دیدنت این خاک باران خورده است خواب چشمان مرا امشب خیالت برده است #پوریا_سوری

. #چه_سودت؟ از عشق تو در بند و گرفتار ، چه سودت ؟ صد درد به این سینه ی بیمار ، چه سودت ؟ نی ناله کنم. ،  نی هوس غیر نمایم .... آهم شده پیوسته وُ بسیار ، چه سودت ؟ دیریست که محرومم از ان یار دل آرام ... مارا به لب ساغر سر شار ، چه سودت ؟ یک عمر تمنا و دوصد حسرت دیدار ... دیوانه دلم این همه غمخوار ،  چه سودت ؟ بی روی تو از دوزخ هجران به فغانم ... من در غم تو ، تو همه انکار ، چه سودت ؟ جز حسرت و حرمان تو ما را سخنی نیست ... از عشق تو صد گریه و صد زار ، چه سودت ؟ صد ماه اگر چنگ نوازد به دل ما .. تاریکم و تاریک ، همه تار ، چه سودت ؟ از این دل دیوانه دمی یاد بکن ، یاد ... از توست همه دیده ی بیدار ، چه سودت ؟ صدبار بگفتم که بیایی به سراغم ... سخت است بیا، این همه تکرار، چه سودت ؟ #راحم ؟ ز چه ازرده کنی خاطر دل را ؟ شه را نَبُوَد فرصت دیدار ، چه سودت ؟ #راحم_تبریزی

. یا کنج قفس یا مرگ، این بختِ کبوترهاست دنیا پل باریکی بین بد و بدترها ست ای بر پدرت دنیا، آن باغ جوانم کو؟ دریاچه‌ی آرامم، کوه هیجانم کو؟ بر آینه‌ی خانه جای کف دستم نیست آن پنجره‌ای را که با توپ شکستم نیست پشتم به پدر گرم و دنیا خودِ مادر بود تنها خطرِ ممکن، اطرافِ سماور بود از معرکه‌ها دور و در مهلکه‌ها ایمن یک ذهنِ هزار آیا، از چیستی آبستن یک هستیِ سردستی در بود و عدم بودم گور پدر دنیا، مشغول خودم بودم هرطور دلم می‌خواست آینده جلو می‌رفت هر شعبده‌ای دستش رو می‌شد و لو می‌رفت صد مرتبه می‌کشتند، یک‌بار نمی‌مردم حالم که به هم می‌ریخت جز حرص نمی‌خوردم آینده‌ی خیلی دور، ماضیِ بعیدی بود پشت درِ آرامش، طوفانِ شدیدی بود آن خاطره‌های خشک در متنِ عطش مانده آن نیمه‌ی پُر رنگم در کودکی‌‌اش مانده اما منِ امروزی، کابوسِ پر از خواب است تکلیف شب و روزم، با دکتر اعصاب است #علیرضا_آذر

کاسه آبی را به پشتم، مادرم پاشید و رفت تا که برگردم شنیدم، از غمم نالید و رفت دیده بودم خواب مادر را شب میلاد من لحظه ای آمد کنارم، صورتم بوسید و رفت مادرم چندین بهاراست، ازکنارم رفته است مثل مامور از بهشت، آمد مرا زایید و رفت قوم و خویشانم مکرر، این خبر را میدهند مادرت درخواب ما، حال تو را پرسید و رفت من به قربانت، که هرجا رفته ای یاد منی یاد تو هر نیمه شب، روی مرا پوشید و رفت شعر زیبایی به عشقش گفته بودم که ندید آمد او اما شبی بر شعر من بالید و رفت مادرم رفته ولی، در خاطراتم مانده است روز مادر، چشم او، آمد به من خندید و رفت #یوسـف_محقق

درد عشقت را همین دیشب به مادر گفته‌ام تا تو باشی برلبم، هر لحظه از سر گفته‌ام مادرم بارید و بارید و دلم بیتاب شد مثل اینکه داغ دریا را به بندر گفته‌ام خواهرم تا روسری از سر نگیرد، بی‌قرار داستانت را به او یک جور دیگر گفته‌ام چای تلخ و استکان و قند حتی تلخ‌تر من مگر درد دلم را با سماور گفته‌ام! دید با چشم خودش افتادنش را خاک سرد تا غم خود را به صحرا با صنوبر گفته‌ام زیر و رو کردی جهانم را و با این حال، باز تا تو را دیدم فقط... الله‌اکبـر گفته‌ام این همه زیبایی یک‌جا، کمال خلقت است تا تو بودی از گل و خورشید، کمتر گفته‌ام #ذبیح_الله_ذبیحی