تراپیستِ سایکو

…

By John Martin

صبر؛

‎لالالند فیلم فوق العاده خوبیه فقط برای بخاطر این سکانس؛ ‎همه‌ی ما یه نگاه این شکلی به تمام آدم های عزیزی که در طول زندگیمون از دست میدیم، بدهکاریم.کسایی که روی زندگیمون تاثیر میذارن، نمیمونن و عبور می‌کنن... ‎یه نگاه، برای آخرین بار؛ یه دل سیر دیدن، دیدنِ چیزی که به دست آوردیم، ساختیم، داشتیم و از این لحظه به بعد تا همیشه نخواهیم داشت... ‎یه توافق برای ندیدن شخص مقابل تا لحظه ی پایانی.یه توافق برای نبودن، ندیدن، غیبت ابدی.نگاهی مملو از تشکر؛ تشکر بخاطر تمام لحظه های خوبی که برام ساختی، برای تمام مسیرهایی که با من قدم زدی. برای رد شدن از تمام درهای بسته‌ای که با حضورت باز شد، برای سختی‌هایی که کنارت آسون شد.تشکر بخاطر تمام روزهایی که چشم تو چشم من باز کردی و آرزوهای های کوچیک و بزرگی که کنار هم بافتیم و بعضیاشون به سرانجام رسید. برای ثانیه های پر ارزش زندگیت که به من اختصاص دادی؛ ثانیه ها، دقیقه ها و ساعت هایی که فقط یک بار فرصت تجربه کردنش رو داری... ‎نگاهی مملو از عذرخواهی؛عذرخواهی برای این که باید برم. عذرخواهی برای تمام آسیب هایی که بهت رسوندم. عذرخواهی برای تار مویی که بخاطر من سفید شد، بخاطر تمام بغض‌هایی که تو گلوت موند و اشک‌هایی که توی چشمات جاری شد. عذرخواهی بخاطر اینکه نتونستم مانع شکست هامون بشم. عذرخواهی بخاطر شکست هایی که از این به بعد می خوری و نیستم تا دردش رو باهات شریک باشم... ‎یه وداع بخاطر این که بقیه راه رو باید جدا باشیم. یه آرزو برای این که لحظه های خوب بیشتری رو در ادامه تجربه کنی، یه آرزو برای این که لحظه‌ی آخر قصه‌ات ساده و آسون این جسم زیبا رو ترک کنی...

…