صَبر

«سلام بر آنان که چشم‌هایتان را در حالی‌که غمگین بودند، رها کردند و رفتند.»

[به جز اندوه و تنهایی، کسی حالم نمی‌پرسه..]

دیگر خود را میان آن همه «آشفتگی» گم کرده‌ام.

«به دنبال بهانه‌ای برای ماندن می‌گشت.»

[زندگی من مثلِ اقیانوسّ بی‌انتها بود، همون‌قدر سردٌ و تاریک.]

پر شده بود از حرف‌هایی که به زبان آوردنش‌شان دیگر چیزی را تغییر نمی‌داد.

انگار من برای چیزهایی گریه می‌کنم که خود از آن‌ها بی‌خبرم. انگار در من کسی شروع به گریستن کرده است. من نمی‌دانم او با چه چیزی آرام می‌شود.