جیم.

چو آن ماست چون با دیگرانست چو این جا نیست او آن جا کجا شد مولانا

ز ماه و زهره می‌پرسم همه شب که آن مه رو بر این بالا کجا شد

دو چشم من چو جیحون شد ز گریه که آن گوهر در این دریا کجا شد

چو دیوانه همی‌گردم به صحرا که آن آهو در این صحرا کجا شد

برو بر ره بپرس از رهگذریان که آن همراه جان افزا کجا شد

دلم چون برگ می‌لرزد همه روز که دلبر نیم شب تنها کجا شد

میان ما چو شمعی نور می‌داد کجا شد ای عجب بی‌ما کجا شد

عجب آن دلبر زیبا کجا شد عجب آن سرو خوش بالا کجا شد

«تو از من جدا نشدی، من عضوی از وجود تو بودم که قطع اش کردی، تکه تکه‏ اش کردی، تقسیم اش کردی و تکه بزرگ‏تر را برداشتی و با خود بردی. هرکجا که می‏ خواهی برو؛ به هرکجا که می‏ خواهی فرار کن؛ هرقدر می‏ خواهی به دوردست‏ها برو؛ نمی‏ توانی من را از تکه‏ ای که با خود برده‏ ای جدا کنی.» -از نامه های عزیزنسین به مرال چلن.