study with Fiona 📚💚

دیگه استرس اینو ندارم اگر نشه پس آرزوی همیشگی خودم چی میشه؟! استرس اینو دارم اگر نشه چجوری تو صورت چند نفر عزیز زندگیم که همه کار برام کردن نگاه کنم؟! آخ درد شرمندگی💚

از دویست ساعت، ۸۰ ساعت تلاش مونده تا نگم کم گذاشتی دختر 💚

تو خود آفتاب خود باش و طلسم روزگار بشکن.🌱

داشتم آسمون رو نگاه میکردم و به این فکر میکردم اصلا مهم نیست، یکی الان صفره یا صد، چقدر خونده یا نخونده، چقدر امید داره یا چقدر ناامیده، الان دقیقا شب امتحانه، همه باید بخونند. بدون توجه به سطح! یکی بخونه بیست بشه، یکی بخونه پاس بشه. فقط باید بخونن همه. می‌خوام این هفته رو واسه خودم خیلی دقیق ثبت کنم، اینجا چون شاید از حوصله بعضیا خارج بشه و الکی وقت بقیه رو بگیره نمیفرستم، اما می‌فرستم تو یه کانال دیگه، اگر به پارت بندی علاقه داری اونجا رو چک کن 💚

تند تند قدم زدم، فکر کردم، بعد با لباس هایی تنم بود رفتم زیر دوش و آب سرد رو باز کردم. همینجور که اشک‌میریختم لباسام رو در آوردم و پرت کردم گوشه حموم، موهامو شامپو زدم و دیگه گریه نمی‌کردم، انگار چشمام خشک شده بود. حموم تموم شد و اومدم بیرون، الان با حوله آبی رنگ قدیمیم نشستم روی لبه تخت، دیگه می‌خوام استرس نداشته باشم، برای هرچیزی، چون خیلی از استرس های من اصلا ربطی به کنکور نداره. می‌خوام تلاش کنم که زندگیمو بسپارم مدتی به گذر زمان و هرچیزی که پیش میاد رو به فال نیک بگیرم. می‌خوام این یک هفته پایانی مرور خوبی به کل سال تحصیلیم داشته باشم، بعد از فضای مجازی مقداری دور شم و چند هفته برم سفر، بعد بیام آنلاین شاپی خیلی وقته تو سرمه رو شروع کنم، و بعد نتایج کنکور احتمالا اومده، به هر سمتی منو کشوند بپذیرم. دوباره کتاب بخونم، شعر حفظ کنم، کلاس نویسندگی برم و در نهایت قبول کنم من برای بعضی چیزا ساخته نشدم، من قدرت بعضی کارارو ندارم، من نمیتونم بعضی چیزارو واقعا عوض کنم. این حرفهای من به این معنی نیست از کنکور ناامیدم، یا منظورم به کنکوره، اصلا و ابدا من درگیری های ذهنیم فقط به کنکور ختم نمیشه. می‌خوام دیگه گریه نکنم، حداقل تلاش کنم گریه نکنم، دیگه نق نزنم، دیگه غصه نخورم، دیگه افسوس نخورم، دیگه ترس نداشته باشم. من خیلی از روزهای زندگیم غمگین بودم، شکسته خورده بودم، ناامید بودم، اما باز نفس میکشیدم، چیزی این روزا داره خفه ام می‌کنه و حتی نمیتونم نفس بکشم ترسه! چیزی که هیچوقت نداشتم و امسال پر رنگ ترین احساسمه این ترس لعنتیه. می‌خوام دیگه نترسم. بشم مثل پَر یه گنجشک کوچیک که تو هوا معلق شده و شاید زیر خروار ها شن و ماسه، خاک بشه، شاید روی آب بیوفته و اقیانوس هارو گذر کنه، شاید هم بشه تزئین روی کلاه یه دخترک :) بی خبر از آینده بدون برنامه بدون رویا پردازی فقط پیش برم! همین.

دقیقا سر همین قضیه من تغییر مکان دادم فیونا تو هم همین کار رو بکن اگ شرایطش رو داری دور شو از همه ب مدت یک هفته نگران نباش میگذره🫂🌱

خب گریه و ناله کافیست. پاک کنم پیام هارو و عمیقا عذر می‌خوام این روزا نمیتونم خودمو کنترل کنم و حس بد رو به کانال نیارم. بیشتر رعایت میکنم.

چقدر بد شدم این روزا شدم ازین چنل نویس های یکسره ناله میکنند و نق میزنند، چیزی ک نبودم! و تمام تلاشم میکردم نباشم.

از سنم متنفرم از ۲۷ سالگی متنفرم از این روزا متنفرم کاش میشد چشمامو بذارم روی هم برم ۱۰ سال بعد. دیگه نمی‌خوام حتی یک ثانیه دیگه ۲۷ ساله باشم.

من اینقدر دختر اجتماعی و سر زنده ای بودم که همه جذب همین ویژگیم میشدن، خیلی از دوستای قدیمیم‌ تو این چنل هستن که اینو به خوبی میدونند و دیدن! اما الان حتی هفته دیگه این موقع هم حسم تغییر نمیکنه. استرس و ترس شده همراه همیشگیم، از همه فاصله گرفتم. عصری دوستم زنگ زد و حالمو پرسید و کلی استرس گرفتم و حالم بد شد. اون هیچ‌کار بدی نکرد، حتی حرف بدی نزد، اما من اینقدر بهم ریختم که الان بغض دارم و تپش قلب گرفتم. و این واقعا ترسناکه، خیلی ترسناک