پُرتقال

باید نوشتنُ شروع کنم باز.

دون دون های کوچیک قرمز و کک و مکی شکلِ دور چشمام بعد از گریه‌ی زیادم رو دوست دارم ، شبیه ستاره های کوچیکن . اما درد چشمام و سرم رو نه ، آروم نمیشه.

می‌خواستم بگم که روی صحبتم با X و Y نیست ولي دیدم اینجوری بهتره خب. اگه کفش اندازه‌ی پاته ، می‌تونی بپوشیش سیندرلا. برای تو.

یه روزی می‌فهمیم که همه‌ی ادم‌ها لیاقت محبت هایی که بهشون می‌کنیم رو ندارن‌.‌ من زیر زلزله‌ای که زده به ساختمون زندگیم ، دارم به گلایِ نیمه پژمرده‌ی باغچه‌ی تو آب میدم که دوباره جون بگیره و تو اونوقت نمیپرسی من زیر این آوار زنده‌ام هنوز؟ دلم از محبت بی قید و شرطی که به همه روا داشتم و متقابلاً دریافت نکردم ، می‌سوزه. می‌سوزه.

تو فکر پادکستم‌. چندوقته تو فکر پادکستم. پادکست خودمو باید شروع کنم.

واقعاً انسان عجیبی هستم

😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂

بذار هموني که لیاقتشون هست به سرنوشتشون گره بخوره ، خودت رو حیف و میل نکن.

هرچه سریعتر😂

میخوام پرایوتش کنم. هرچه سریعتر جوین بدید. موچ💘