·بذار یادداشت کنم·

هر‌ روز ملموس و محسوس تر از روز قبل میشود که هیچ آدمی برای ما و ما برای هیچ آدمی نخواهیم ماند. باد فراموشی، اجازه نخواهد داد که در یادی باقی بمانیم یا یادی نزد خود نگه داریم. معشوقه‌ها خیالی‌اند و معرفت‌ به سستی یک ثانیه آویزان. آرامشت را مختل نکن، چنگ امید را از این رودخانه بیرون بکش و باورت به تنهایی را از دست نده حتا اگر در دریای جمعیت غرق بودی.

سکوت و تنهایی برام دلچسب تر از شنیدن هر حرف و بودن با هر کسیه. ممکنه که با یار یا دوستان نشستن خوش بگذره، اما گذروندن با خودم همیشه بیشتر خوش گذشته. میخوام ولگرد بمونم، ولگرد تر از هر سگی، بدون درخواست هیچ تکه نان و استخوان از کسی، بهترین دوست من درون خودمه.

اون ناراحته، نگرانه، عصبانیه، میترسه، میترسه فراموش بشه میترسه نابود بشه میترسه ادامه نداشته باشه. عصبانیه کینه داره از من از تو از اونا، اون نگرانه اون خیلی نگرانه نگران من نگران تو نگران خودش نگران آبروش نگران فردا. حالش خوب نیست، داره التماس میکنه اون به ما نیاز داره، اون نمیخواد امیدش رو از دست بده.

ما تنها تا وقتی میمون هایی بی غم بودیم برای زمین مفید بودیم، دقیقا از لحظه ای که به هوشیاری رسیدیم شروع کردیم به آسیب رساندن، آسیب رساندن به خاک زیر پامان، به آسمان روی سرمان، به سبزیِ رو به رو مان و بجز کثافت و سیاهی چیز دیگری در پشت سرمان به یادگار نگذاشته ایم. آدمی تنها یک ضایعه در تکامل بیش نیست.

چهار پنج ماهی میشه که کد‌خدا آب رو رو به ما بسته. هر هفته فقط نیم ساعت به گندم های ما آب میرسه که اونم آب شوره. کل آب قنات بالای ده رو هدایت کرده به سمت باغ های انار خودش و پسراش و دامادش که سگ های زیاد و وحشتناکی هم از باغ هاش پاسداری میکنن. شیخ مسجد همیشه به ما میگه دعا کنید بارون بیاد اما اینجا سال هاست که حتی یک تیکه ابر رد نشده. بعضی از اهالی میگن چون سیده باید احترامش رو نگه داریم اما باقیمون فقط منتظر یک جرقه ایم، یک فرصت مناسب، دیگه نمیتونیم به تماشای خشک شدن گندم هامون‌ بشینیم، زمین هامون رو رها نخواهیم کرد و دیگه نمیخوایم زندگی ای که کمتر از مرگ نیست رو تحمل کنیم.