میخواستم بگم :

به نظرم آدمی که تا آخرین لحظه‌ی بیدار بودنش باهات صحبت می‌کنه یه جور دیگه دوست‌داشتنیه

اگه دوستت داشته باشه؛ دیر سین نمیکنه، ایگنورت نمیکنه، نمیپیچونتت، دروغ نمیگه، برات تلاش میکنه، ناراحتیا و خوشحالیاشو باهات تقسیم میکنه، کارایی که بدت میادو انجام نمیده، قلبتو نمیشکنه، دنبال بهانه نمیگرده، اشتباهاتشو توجیه نمیکنه، احساس ناکافی بودن بهت نمیده، باعث رشد و پیشرفتت میشه، از ایده هات حمایت میکنه، کمکت میکنه، برات آهنگ میفرسته، نمیگه “درست میشه” و میگه “درستش میکنیم”، تو مشکلاتت تنهات نمیذاره و نباشی نگرانت میشه. اگه اینجوری نیست؛ دوستت نداره، داره وقت خالیشو پر میکنه.

از بچه ها متنفر نیستم ولی از ادمای بالغی که مثل بچه ها رفتار میکنن چرا

دلم دوس پسر میخوام از اینا که براشون عکساتو بفرستی دونه دونه ببینه نظر بده از اینا که بهت توجه میکنن از اینا که تورو به خانوادشون معرفی میکنن از اینا که بهت احترام میزارن از اینا که به دوستاشون اجازه بی حرمتی به تو رو نمیدن از اینا که اخرش خیانت میکنن کیر میشی بعد میفهمی ادما کسشعرن و دیگه هوس دوس پسر نکنی مرتیکه چلی چم پل دیم پور چل عن فوز

جفتش

از نظر قیافه یا اخلاق؟کدومشو تایید کردی؟💔

چی گفتم

رفتاریو یا اخلاقیشو؟💔

تایید میکنم