رمانسرا🔗

20پارت از رمان

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_159 دگه اگه مره به چاقو هم می زدن خونِم نمیبرامد چشمای مه بسته خنده های طارق و نوابه نشنیده گرفتم هموتو که آهسته آهسته آستینای مه بالا می زدم چشمای عصبی ره باز کده گفتم مه: وهاب بچیم زوریم به دخترا خو نمیرسه .....بگو خب ....! وهاب: خوووب؟؟🧐 آستینِ دگهِ دستِ مام بالا زده هموتو که سم و صحیح قاتیش می کدم سر تکانده ادامه دادم مه:ولی زور تو یک وجب بچه ره خو دارم ....ندارم؟؟ اگه همی لحظه .... رنگِ ته ازیجه گم ... نکدی ... تضمین نمی کنم کهِ تا 5 دقیقه دیگه یک دانه دندان سالم به دانکِ مقبولیت بانم .‌....!!!! دوباره به پشتیم زد که تکان خوردم وهاب: چرا قار هستی بچیم!! مه: طارق تو مره ایلا بتی .. نی توره بخدا مره ایلا بتی ....! طرف طارق که اصلا به مه غرَض نداشت دیدم " ووی ای خو ضُعف کد😧" دوباره به وهاب دیده ای بار با صدای بلند گفتم مه: برو جان بیادر از مجیب کاکایت بگیر هله! دستِ شه بلند کد تا بری بار سِوم عملِ شه تکرار کنه که سریش حمله بردم با عجله از پیشم فرار کده رفت شکر تا یک ده دقیقه کسی بخاطر کارِتش پیشم نامد به اطراف دیدم که چشمم به مموش و سهراب که با یکی دِگه گفتگو می کدن افتاد از حرکت ماندیم هموتو که خون خونِ مه می خورد زیر لب گفتم مه: ای لوده باز چی بریش میگه؟؟ طارق: خودیو اور صدا کرد مه: کی؟ سهراب؟؟ طارق: نی نظامی اور صدا کرد!! نیش خند زنان گفتم مه: خوو خی .. نی که دلِش پیش ای احمق گیر کده چطو؟؟ هموتو بریشان می دیدم که سهراب با لب پر خندیش طرف ما آمد. مه: اوجه چی بد می کدی؟؟ لبخند خوده جمع ساخته گفت سهراب: کارت آزاده پیش تونه؟ مه: نظامیاره میگی؟؟ سهراب: بدی کارتیو ، سراغ کارت خو گرفت! مه: سراغ ... کارت خوده ... از تو گرفت؟؟ سهراب: چی فرق می کنه؟ مه: فرقِش زیاد است ، یکیش همی که تو نماینده نیستی! سهراب: فعلاً او مر به جا نماینده قبول داره مه: او غلط ...... زبانِ مه گرفته دِستی به روئیم کشیدم و بعد از چند ثانیه تا خواستم سمتِش حرکت کنم سهراب با گرفتن بازوئیم مانع شد. سهراب: کجا ، کارته بده! نگاهی به بازوئیم و خودِش انداخته گفتم مه: میتم اتفاقاً می رفتم تا کارتِ شه بدم! و دست مه خطا داده طرفِش رفتم که خواست فرار کنه با ای کارِش عصبانیتِم زیاد تر شد و پیش خود قسم خوردم تا خودِش از مه نخوایه به هیچ وجه روی کارتشه نمی بینه ، تمام مدتی که همرائیم گپ می زد چشمایش پائین بود که ای مره بیشتر عصبانی می ساخت " کتی سهراب که گپ میزد خووب طرفِش می دید ولی باز از مه چشمایشه می گیره! " تا لحظه امتحان هم‌ منتظرش بودم ولی مثل همیشه با مه لج کده نامد! " خیر است ای بار که تو ضد کدی باز ضد مره هم خاد دیدی هموتو بشین و تماشا کن تا ببینیم کدام یکی کوتاه می آییم! " "آزاده" از امتحان خونه برگشتم و با تعویض کردن لباس پیش بابا رفتم. از و صورت رنگ رفته و تُن صدای که خیلی ضعیف بود فهمیده می شد خیلی حالینا رو به راه نیه مه: حالی دل مه جمع باشه خوبین؟ بابا دست از روی پیشانی خو برداشته در حالی که از کنج چشم به مه می دیدن گفتن

تقدیم رمان خوان های عزیز ❤️

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_160 خوبم بچیم شاید کمی فشار مه بهم خورده باشه! مه: به ... به فواد جان زنگ زنم همیته که خونه میرن سر راه بیاین فشار شما ببینن؟؟ بابا: نه نه خیلی مهم نیه دواها خو بخورم خوب می شم! و دوباره چشما خو بستن، نگرانی مه بیشتر شد وفا بلند کرده بغل گرفته به خونه پیش مادر رفتم مه: مادر! بابا هیچی خوب نین میگن خوبم چیکار کنیم؟؟ مادر دست از خیاطی کشیده هموته که کمر خو ماساج می دادن با نگرانی و کلافه گی گفتن مادر: از صبح مه هم متوجه یوم ولی میگه خوبم میگی به فواد زنگ بزنیم یک بار فشار یو ببینه؟ مه: زنگ بزنیم کو بهتره! مادر: خو تلیفون کو بریو! مبایله روخ کرده به سمتینا گرفتم و دنبال پختن دیگ شب به آشپزخونه رفتم هنوز نیم ساعت نشده بود که صدای فواد و بچه ها داخل سرا پیچید از آشپزخونه بیرون زده و به فواد که خودی یوسف و مصطفی اختلاط کرده سمت خونه می رفتن دیدم مه: سلام خوش آمدین با صدا مه روگشتانده طرفم دید فواد: علیک خوبی بچیم؟ مه: تشکر شما خوبین بفرمایین داخل فواد با بیرون کشیدن کفشا خو چینی به ابرو داده گفت فواد: چی کار شده کاکاجانه خوبن؟؟ مه: مچم مه خو از صبح نبودم ولی هیچی خوب معلوم نمی شن ازو خاطر ما هم شما به زحمت ساختیم با هم داخل خونه شدیم که فواد گفت فواد: زحمتی نیه کاشکی از همو صبح زنگ می زدین هم زمان با مادر هم سلام علیکی کرده و داخل اطاق بابا رفت ، بابا با دیدن فواد مر سرزنش کوچکی کردن و به گفته فواد آستین بالا زده و بریو که در حال گرفتن فشارینا بود دیدن فواد: از صبح چیزی هم بخوردین؟؟ بابا: صبح ها ولی بری چاشت اشتها نبود! فواد ستاتسکوپه به گوش گذاشته همو رقم که با دقت به آله فشار می دید و با دست پمپ می کرد گفت فواد: به زور هم که شده بخورین بخاطر دوا دارین! و بعد از کمی مکث دوباره و سه باره هم فشاره دید و انگار چیزی ناراحت کننده باشه به همو حالت ستاتسکوپه از گوش کشیده به مادر دیده گفت فواد: فشارینا خیلی بالایه باید برن پیش داکتر! مادر: مه خو گفتم هیچی خوب نیه از صبح هر چی می پرسم چیزی نمیگه! دوباره به بابا دیدم به واقعیت هم حالتینا هیچی خوب نبود حتی همی حالی هم به زور شیشته بودن و در مقابل فواد طاقت می آوردن با دیدن ای حالتینا ترس مهمان دلم شد که فواد بلند شده گفت فواد: کاکاجان آماده بشین مگری شما داکتر ببرم باشه؟ بابا هم ای بار بدون حرفی سری تکانده تائید کردن که فواد با به پشت گرفتن بابار بلند کرد و سمت موتر خو برد هم زمان که مادر با نگرانی چادر به سر می کردن به داخل کیف خو دنبال چیزی می گشتن مه: مادر برین دگه اونا منتظرن وقتی دیدم هنوز هم به جستجوی چیزین خیلی زود شاخکا مه فعال شد و مقدار پولی که معاش گرفته بودمه از الماری برداشته سمت مادر گرفتم مه: اینارم بگیرین می شه به کار شه مادر: نه ... یک هزار خود مه هم دارم با عجله به داخل کیفینا انداخته هم زمان که اونا به سمت بیرون رهنمایی می کردم گفتم مه: خیره اینا هم باشه ... برین دگه ....! و بلاخره رفتن ‌... هوا تاریک شده بود وفا هم خیلی بهانه گیری مادر و بابا می کرد مبایل مه هم که از همیشه گدا تر حتی پول مسکاله هم نداشت دگه کم کم از دیر آمدنینا نگران می شدم که .....

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد❤️ #پارت_156 روانگیز: چری گلم؟ بحث کو همیشه سر زیبایی و سطح زندگی کردن نیه تو خیلی چیزها دگی داری که بقیه ندارن مثلاً اگه یکی تا امروز به جا تو می بود و ای همه توجه آدمی مثل باهره که هیچی هم کم و کسر نداره می دید خیلی زودتر از ای گپا خودیو دست دوستی می داد ، خو به هر حال مه نمی تونم تضمین کنم ای توجه ها باهر از سر علاقه یه یا فکر دگی به سر داره ولی .... هرچی هم که باشه سخت گیری ها تو و حفظ کردن غرور و شرم و حیا تو بیشتر از هرچیزی دگه بری تو زیبایی بخشیده که همی هم .. باعث شده مقاومت باهر در مقابل تو زیاد تر بشه! به جدی گپ زدنیو و ای که ایقذر در مورد مه نکات مثبتی گفت خنده کوتاهی کرده گفتم مه: 😂 چی تعریفی کردی از مه دختر؟ خودیو هم خندیده گفت روانگیز: نه بخدا مه از همو روز اول که تور دیدم از تو خوشم آماد و چندین بار هم به مه ثابت شد که در انتخاب دوست اشتباه نکردم! مه: حالی همینجی احساساتی میشم وسط دهلیز بین ایقذر محصل شیشته می زنم زیر گریه ... بابا مه دل مه نازکه ایقذر خودی مه با احساسات گپ نزن🥺 ای بار خنده روانگیز بلندتر شده رفت و هم زمان که به دیوار کناری مه دیده و ایستاد می شد گفت روانگیز: حالی همینجی نزنی زیر گریه! _ بیا ببینیم چوکی ها ما شماره چنده روگشتانده و به لستی که داخل بورد زده بود دیدم. دنبال اسم خو می گشتم و صنف و شماره چوکی خو یافتم که متاسفانه با روانگیز حتی داخل یک صنف هم نییم خرابی امتحانات فاینل به اینه که چوکی ها از طرف اداره قبلاً تعیین می شه و خود ما هیچ نقشی بری انتخاب چوکی نداریم! از هم دیگر خداحافظی کرده و هر یک سمت صنف خو رفتیم هنگام پالیدن چوکی مربوطه متوجه سه چوکی خالی پشت سر هم شده و به اولین چوکی خالی شماره 23 که مربوط به خودم می شد شیشتم و کم کم صنف پور شد و باز غم نداشتن کارت به سراغم آماد " آخخ خدا کنه حدی اقل ای بار او ظالم خدا نترس به ای صنف و پشت سر مه نباشه!🥺" _ ااانی همی که میگن خرسه یاد کو سوته به دست بگیر دروغ نبوده!!! با عجله سر پائین کرده خواستم به بین دختربچه ها صنف پنهان شم که متاسفانه دیر جنبیدم ، با نگاه سرسری که به مه انداخت خیلی مغرورانه و با بینی بالا گرفته شاخ و شمشاد مستقیم به سمت مه آمد "البته مه بریو نگاه نمی کردم زیر چشمی تابلو بود دگه😒" مطمعینم پشیمون شده و ای طرف بخاطر تحویل کارت میایه ولی زهی خیال باطل تا به مه رسید کمی خم شده تقریباً نزدیک به گوشم آهسته گفت باهر:اگه یک وقت نظرت عوض شد دور نیستم ، همیجه پشت سرِت می شینم مموش جان! مه:😳 نفسم حبس شد قسم می خورم رنگ کاملاً از روخم رفته بود نرمش صحبت کردن ای آدم و رفتار نامعقولیو یک روز کاری دست خودم میده! از گذشتن تیره گی سایه فهمیدم که رفته ، امکان نداره کمیته امتحانات هم دست یکی کرده باشه و ایبار هم چانس با باهر یاری کرده و نزدیک ترین چوکی ، درست پشت سری مه به او تعلق گرفته باشه 😔 با همو قلب لرزان آهسته آهسته بری کسب اطمینان خاطر خواستم رو بگردانم تا از بودن یا نبودنیو به پشت سرم مطمیین شم ولی منصرف شدم! نباید از ای ندید پدیده گی ها از مه سر بزنه و چشم چران به حساب بیام! فقط سر بالا کرده به مستقیم که استاد با برگه های امتحان رو به روی صنف ایستاده بود دیدم! استاد از اول صنف شروع به توزیع دادن برگه های امتحان کرد و مه هم بری گرفتن تدابیر اولین کاری که کردم نوشتن اسمم به روی پارچه بود و بعد آهسته آهسته با خاطر جمعی فراوان شروع به حل سوالات خود کردم دقایقی زیادی گذشته بود که با صدای استاد جدی و عصبی ما "استاد فرهان" سر بالا کرده بریو دیدم! استاد: کارت شما؟ " خدایا! دگه شاگردا تمام دغدغه نا اینه که چی رقم از همدیگه نقل بگیرن ولی مه اینجی هی دنبال جملات مطلوب بری گرفتن کارت از باهر و نشان دادن به ای استاد دارم🥺!" استاد: کارت ندارین؟؟ @Herat_S_Empire

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_151 Basit: your project was great , but what did it have to do with our subject matter? پروژه تو عالی بود ولی چی ربطی به موضوع درسی ما داشت؟ Baher: It is true that it had nothing to do with our subject matter but in this way , I wanted to make a diffrnece and put a smile on the sad hearts of my friends درسته که ربطی به موضوع درسی ما نداشت اما خواستم با ای روش به دل های غم زده دوستا تحول و یک ذره لبخند ایجاد کنم. و نگاهی محسوسی به همه ما انداخته با دلسوزی گفت Baher: see how happy the were ببینین تا چی اندازه خوش شدن!🥺😂 Basit: lts ok but your project has no score ای درسته ولی پروژه شما نمره نداره به ای بین صدای اعتراضات همه داخل صنف پخش شد و استاد سعی در آرام ساختن صنف رو به جمع Basit: calm down friends..! باسط: آرام دوستا ..! ولی هیچ یک حرف شنو نبودن و همه به طرفداری از باهر بلاخره استاده مجبور به دادن نمره ساختن که ای طرفداری لبخنده هر لحظه به صورت باهر عمیق تر می ساخت پس از کسب رضایت استاد بخاطری نمره دهی باهر رو به جمع گفت Baher: A special tanks to sohrab for preparing this animation , you really bothered my friends یک تشکری خاص از آغا سهراب بخاطر آماده ساختن انیمیشن ، واقعاً زحمت کشیدی دوستیم ...❤️ Sohrab: your wellcome باهر نگاه عاشقانه ای به سهراب انداخته با عاشقانه ترین لهجه ممکن گفت Baher: I love you!🥰 با ای حرکتیو باز همه زدیم زیر خنده که طارق از بین خنده به زبان دری گفت طارق: دویی ننداز دگه بچیم! بلافاصله باهر خندیده سری به طارق تکاند نواب: مهرابی صاحب ای داستان واقعی بود؟ یعنی شما از همه ما بزرگترین؟ Baher: No , it was just a joke to make you laugh نی ای فقط یک شوخی بود بری خنداندن شما ...! و رو به استاد باسط کرده به انگلیسی گفت Baher:can I speak persian?? میتونم فارسی صحبت کنم؟ که با اشاره سر اجازه صحبته داد باهر: خو دوستا ... باید واضع بسازم که ای موضوع فقط یک شوخی بود و هیچ ربطی به تخت نشستن احمد شاه بابا ، ملای مسجید و او نرس نا جوان که قلب مه تیکه تیکه کد و رفت نداره و کله گیش ساخته گی بود 😇 وقتی در مورد نرس می گفت همزمان خندیده و به مه دید که به ظرفی از ثانیه نگاه خو گرفته به تخته دیدم. باهر: همو قسمی که همه شما می فامین بنده باهر مهرابی و سومین فرزند خانوادیم هستم اگر از لحاظ سن پیش بریم 24 سال سِن دارم یعنی امروز اگه نصیب و قسمت بود و دوستایم مردی کده مره به شام دعوت کده بریم سالگره بگیرن بیست و چهارمین شمع زندگی مه فوت خاد کدم با ای گپ همگی اووو کشیدن که باهر خندیده ادامه داد باهر: اووو نکشین به ایتو حالتا نام خدا میگن نامردا😂 علی: آخه فکر نمی کردیم سِن تو از همه زیادتر باشه باهر: 😂بلی زیاد است! و ایبار به دوستا خو دیده ادامه داد باهر:حتی از همی طارق دوستِم که روانگیز خاله بریش لقب غول پیکره مانده ...! با ای حرفیو او آدمیزادی نبود که با صدا نخنده نگاه متعجبم سمت روانگیز رفت که از شرم زیاد جیگری شده بود و همو قسم که به خنده بقیه گوش می سپرد با دهن باز به باهری که نیشیو باز بود دیده گفت @Herat_S_Empire

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_150 سوال ذهن مه بی جواب نماند و گفت Baher: the pain of being away from family درد دوری از فامیل 😟 And the next year he was re enrolled in school و سال بعد باز هم اوره دوباره شامل مکتب کدن ..... And this time the pain became normal for his and he continued و این بار درد برایش عادی شد و ادامه داد ....😊 He pussed the entrance exam تا امتحان کانکور داد .... And afther spending two chances of competing و بعد از سپری نمودن دو چانس کانکورِش 😬 English literature was the last choice of his field به آخرین انتخاب رشته اش ادبیات انگلیسی کامیاب شد😎 ای ره خو بیخی دروغ گفت چون از چانس خوبِش با وجود ای که چندان درسی هم نخوانده بود با نمره بسیار خوب به اولین انتخابِش کامیاب شد. Baher: of curse it goes without Saying.... البته نا گفته نمانه He was successful in beutiful Herat province به ولایت زیبای هرات کامیاب شد.😌 And today he is lecturing to your right and ready , cheerful and hansome و امروز درست و آماده و سر حال و خوشتیپ رو به روی شما سخنرانی کد ....🙂 و هم چنان از پشت تریبون بر آمد و کاملاً رو به روی همه قرار گرفته در حالی که نور پراجکتور د صورتِش نقش بسته بود تا سینه خم شده یک دست د سینه و دست دگیشه پشت سر برده به حالت تعظیم گفت Baher: thanks for your attention....! تشکر از توجه تان ...!🙃 و با راست ایستادنِش همه گی با مه یک جا از چوکی هایشان بلند شده و بریش کف زدن👏 ، تشویق های دوستا و صنفی هایش تا حدی بلند و زیاد بود که آرام کدنِ شان به ای آسانی ها از دستیم خارج بود بعد از لحظات تقریباً طولانی همه گی ره به نشستن دعوت کده بریش دیده گفتم Me: fnished? خنده کده گفت Baher: Not yet هنوز نی! Me: it means...its continues ....? یعنی دگه هم اداره؟ بلا فاصله پشت لپتاپِش رفته گفت Baher: Beacuse the children are tired I will be a Cartoon for them چون طفلا خسته شدن بریشان یکتا کارتونی گک می مانم تا کمی ساعت شان تیر شوه 😂 با ای گپِش اعتراض همه گی بلند شد اما با پلی شدن یک انیمیشن و صدای جلب کننده موسیقیش کله گی ره وادار به دیدن کد همه گی با کنجکاوی به تصویری که قرار است چی باشه می دیدیم که ناگهان با دیدن تصویری روی پرده که انیمیشن چهره باهر بود😳 باز فاز خنده د صنف پخش شد تا حدی جالب و جذب کننده بود که توصیفش د کلمات و جملات مه جای نمی شه ، دیدن او کارتون باهر با موهای رنگ کدیش و کله یی بسیار بزرگتر از جسمِش کنترل صنف بیخی از دست ما خارج شده بود ای بار حتی خودِش تاوان دیدن او تصویر عجیب و خنده دارِ شه نداشت خم شده دست سری تریبون مانده و با لرزش شانه سریشه میان بازویش پنهان ساخت. تماااام داستانی که از پیش خود جور کده بوده با چهره خودِش به تصویر کشانده بود ، حتی فکر ملای مسچید ، نرس شفاخانه و قربانی کدنِ خروسه هم کده بود و هیچ چیزی ره از قلم نه انداخته بود با گرفتن سند تحصلیش کلمه The end روی پرده جا باز کد و کارتون به اتمام رسید. "آزاده" غیر قابل باوره ... جدی جدی به کف ای همه استعدادیو بموندم ویژه گی های ای آدم فراتر از هر نوع تعریف و توصیفی بود ، اگر چی خطایه ، گناهه ، و اشتباه می کنم ولی فکر نکنم با ارائه ای پروژه باهر با ای همه جذابیت و لهجه زیبای صدا خو ارائه کرده قلب هیچ دختری سالم مونده باشه ، واقعاً امروز محشر شده بود از استایل و لباس پوشیدنیو که چیزی نگم بهتره چون عالی تر از هر وقت دگه کاملاً جذاب به نظر می رسید با آرام شدن کم کم از هم صنفی ها و گرفتن یک نفس تازه که ناشی از خنده بود استاد بلند شده و تمام چراغا صنفه روشن کرد و با همو خنده رو به باهر که گوشه ای از صنفه اشغال کرده بود و با خنده به باسط می دید گفت

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_155 کارته از جیب خو کشیده همو رقم که بالا آورده و تکان می داد مستقیم به مه دیده گفت باهر: کارتِت پیش مه است آزاده ....! اگه از اول آمده و ای ره از پیشم می گرفتی بدون کدام گپ بریت پسِش می دادم ولی حالی که او بیشرفه پیشم روان کده وسیله شدی، باید جواب ای کارِ ته هم ببینی ، او هم ای که به مقابِلِ همگی نزدیم آمده ، خواهش کده ایره از دستیم می گیری! ای باز موخیو تاو گرفته زده به سریو! یعنی چی که حالی کارته نمیدم بیا پیش همه از مه خواهش کو؟؟؟ اگه سر مه هم بره ای کاره نمی کنم باز خواهش کردن از آدم مثل باهر کو اصلاً به تیپ آدمی مثل مه نمی خوره! وقتی نگاه پر از سوال مه دید کارته به جیب خو مانده و دستا خو بین جیبا خو فرو برد مه: حداقل همی چیزه به شوخی نگیرین ....کارتِ ...... باهر: فایده نمی کنه! حرف مه نیمه ماند و پشت خو از مه کرد تا بره به روانگیز که با چشمان حدقه بیرون زده به مه می دید با همو تعجب نگاه زودگذری انداخته و به رفتن باهر که هنوز یک قدم از ما بیشتر دور نرفته بود دیده با نگرانی گفتم مه: ببخشین کجا؟؟؟؟ باهر: خانه آغا شجاع!! و دوباره بدون ای که منتظر شنیدن حرفم باشه پیش دوستا خو رفت روانگیز: خو چری دهن تو وا رفته برو کارت خو بستو! با عصبانیت به رویی دیده در حالی که صورت مه از دست حرص و خود خوری سرخ شده بود گفتم مه: کجا برم؟ ندیدی چی گفت؟؟؟ _ سر مه هم بره پیش بقیه ازی خواهش نمی کنم! روانگیز: پس چی کار می کنی؟ مه: روانگیز ...! مه اهل خواهش و زاری کردن نیوم ایر بفهم ضرور باشه حتی از بر امتحان خو هم تیر می شم و یک نگاه غضب آلودی به سمت باهر که همچنان با عصبانیت سهراب رو به رو شده بود انداخته هموته که بالا می رفتم گفتم مه: بیا که صنف بریم! و با هم طرف بالا قدم گذاشتیم تند تند راه می رفتم و از لج کردن باهر بخاطر یک موضوع پیش افتاده حرص می خوردم روانگیز هم به یک نفس بیچاره با مه هم قدم شده و بر علیه باهر بد و بی راه می گفت مه: نزدِ مه آمده ازِم خواهش کو!!! _ چی خونطمع هم هسته دیوانه زنجیری! روانگیز با ای حرکتم در حالی که خودیو هم عصبانی بود خندیده گفت روانگیز: وااه از تو بعیده ای گپا😄 به خنده روانگیز دیده کمی آرام تر شده گفتم مه: بخدا بعضی وقت دلم می شه از او بوته رنگ کرده گرفته یک تار مو هم به سریو نگذارم روانگیز: درک می کنم تور ... ولی خوب چری ای هربار به تو گیر میده؟؟ " مگم جوابی هم داشتم به روانگیز بدم؟ می تونستم بگم ای آدم نه تنها به مه گیر میده بلکه رنگ نگاهیو هم گاه گاهی رنگ عوض می کنه، فقط نمی فهمم چری دل مه ای روزا بی جنبه شده و از رو در رو شدن با او ترس دارم و فکر می کنم پشت هر نگاه و کلمه ای که میگه یک احساس خاصی نهفته یه ولی امکان داره ای تنها برداشت مه باشه شاید مه چیزی از ای بین غلط برداشت کرده باشم و ..... نمی فهمم! هر چی هم باشه از ای استرسی که با دیدنیو به سراغم میایه خیلی بیزارم خیلی خیلی بی زار! روانگیز: به چی فکر می کنی؟ مه: هیچی روانگیز: آزاده ... مه فکر می کنم باهر ....‌ تور مایه! با عجله به سمتیو دیده خیلی جدی در حالی که با شنیدن ای گپ او هم به ای اندازه شفاف و بی پرده لرز به تنم ایجاد شده بود گفتم. مه: امکان نداره! باهر کسی نیه که ماسته باشه به یکی مثل مه دل ببنده هر کی نفهمه مه و تو خیلی خوووب ایر می فهمیم! روانگیز: نا ممکن هم نیه! مه: چری است ، خیلی هم ناممکنه او فقط ... مایه یک سوژه بری ریشخندی پیدا کنه و همی که متاسفانه به ای بین تنها مر گیر آورده اگه بحث سر عشق و احساسات و چی بفهمم ای مذخرفات باشه دخترای زیادی هستن که سطح و ساویه نا با خودیو برابری داره ، حتی بر علاوه سطح زندگی ، خیلیا از لحاظ زیبایی هم از مه بالاترن

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_154 مه: نماینده صاحب؟؟ با عجله فقط که منتظر صدا زدنم بود روگشتانده هم زمان که دو قدمِ رفته شده پس طرف ما می آمد گفت سهراب: با مه بودین؟ مه: بلی بخاطری .... تک خنده ی کرده گفت سهراب: ولی مه خو نماینده نیوم خانم نظامیار! بدون ای که به صورتیو ببینم نگاه خو به سر شانه یو انداخته گفتم مه: فعلاً ما شما نماینده قبول داریم ، اگه لطف کنین همو کارت امتحان مه بدین ممنون می شم! سهراب به پشت سر خو درست به باهر دید. . . تازه متوجه نگاه خیره باهر به ای سمت شدم ولی بی توجه دوباره به سهراب که رو خو گشتانده بود دیدم سهراب: کارت ها پیش باهره خو! مه: نمی شه بی زحمت همو کارته بگیرین؟ لبخند کوچکی زده با نگاه خو زیر لب باشه یی گفته به سمت بچه ها رفت روانگیز: او به مه نداده باز فکر می کنی به سهراب میده؟ مه: ها چری که نده اونا دوستن روانگیز به سمت باهرینا نگاه انداخته دوباره به مه دیده گفت روانگیز: ولی اوته که به نظر نمی رسه سی کن چیقذر عصابیو خرابه نگاه زود گذری به سمت باهر انداختم ، عصبانی خواست طرف ما بیایه که سهراب از بازویو گرفت، ترسان و وحشت زده رو گشتانده به روانگیز دیدم مه: رویی بجی که میایه!😰 روانگیز که هنوز هم به او سمت خیره بود گفت روانگیز: اگه میجَکی همالی بجی که انی هی به ما می رسه😦 چشما مه بزرگ تر شد بدون ای که به پشت سر خو ببینم مستقیم دو زینه بالا می رفتم که صدای عصبی یو از پشت به گوشم رسید. باهر: کجا می ری آزاده؟؟؟ توقف کرده اجباراً رو گشتاندم از دلشوره گی و ترسِ مه هم که فقط خودم می فهمم و خدای مه! با نگاه عصبی یو مواجه شدم! یعنی حاضرم قسم بخورم که به طول امسال اولین باریه که اور با ای حالت می بینم نه با لبخند های همیشگی و نه هم به ای تعصب ، مطمیناََ اگه اجازه می داشت سر به تنم نمی گدیشت فاصله ما فقط دو زینه بود حالی مجبور نبودم بری دیدنیو تا ناکجاها سر بالا کنم با تفاوت ای دو زینه تقریباً هم قد شده بودیم و مستقیم به هم دیگه می دیدیم ولی باز هم حیاء کرده چشما خو پائین انداخته به نفسای عصبی یو گوش سپردم. باهر: باز بخاطر گرفتن یک کارت بقیه ره وسیله می کنی!!! "قبلا عصبی بود ، یا با کار مه عصبی شده؟ " باهر: چُرا از خودِم نمی گیری؟؟ سر بالا کرده بدون نگاه کردن به صورتیو گفتم مه: ن .. نمی فهمیدم پیش شمانه!!! با نیشخندی که از سر عصبانیتیو بود گفت باهر: نمی فامیدی پیش مه است ....؟ و ای که کی ره پیش مه روان کنی ره خوووب می فامیدی! جالب است ولا! هدفیو چی بود مه هم نفهمیدم ، ایبار کوتاه طرفیو دیده گفتم مه: چون آغای رحمتی قبلاً نماینده بودن .... باهر: بود ... ولی دگه نیست! "از برخوردِ سرد و خشکیو دم و دقیقه بیشتر جا می خوردم" مه: خو خیر حالی می شه کارته بگیرم؟؟ باهر: نی ...! دوباره به چشمایو دیدم ، نکنه باز شوخیو گرفته؟؟؟ ولی امان از یک ذره شوخی ایبار جدی جدی ، جدی بود! مه هم مثل خودیو جدی برخورد کرده گفتم مه: چری که نی؟؟ کارت مه بدین لطفاً ..!!!

#رمان❤️ #شوخی_شوخی_جدی_شد ❤️ #پارت_157 استاد: کارت ندارین؟ مه: استاد کارت مه از پیش نماینده صاحب گم شده ...! اخم کوچکی کرده گفت استاد: کی است نماینده شما؟؟ مه: مهرابی! " چاره ای نبور خودیو مر مجبور به دروغ گفتن کرد!!!!" استاد نگاه از مه گرفته درست به پشت سرم دید که ای بار صدا خودیو هم بلند شد باهر: کارت چی ره می گین؟ مه خو اوره دادم! " دروغگو تا ای اندازه؟؟؟😨" از روی ناچاری کمی به پشت سر مایل شده گفتم مه: ولی به دست مه نرسیده! ایبار لبخند کوتاهی زده گفت باهر: ای دگه بری مه مربوط نمی شه مه به دست دوستِ تان دادمِش! "اگه همی حالی یک جیق بنفشی می کشیدم و هر چی میز و چوکی که داخل صنف موجود بوده به سریو میده می کردم حق دیشتم ندیشتم؟؟؟🤯" ولی با کمال تواضع ، خونسردی خو حفظ کرده به استاد دیدم که سر تکانده گفت استاد فرهان : خو امروز هیچی نمیگم ولی روز دگه حتماً کارت همراه شما باشه تاکید می کنم ....حتماََ ....! سر پائین کرده هموته که به پارچه خو می دیدم آهسته گفتم مه: باشه استاد ، تشکر! استاد هم راه خو گرفت و رفت که صدای گوشنواز باهر باز داخل گوشم پیچید. باهر: شنیدی مموش جان؟؟ روز بعدی داشتن کارت حتمی است!!! " امروز صبا ای مموش قاتل او زبان نفهم تو می شه!" "باهر" چند ساعت قبل از امتحان .... _ ایرام بگیر! نرگس ، ناهید و سهیلاهم دوستایت میشن نی؟؟؟ زینب: نی اونا به آخرا میشینن کارتای دِست مه همه شه یکجا به دستِش داده گفتم مه: یک کار کو ........خیر است که دوستایت نیستن هم صنفیت خو میشن کله گی ایاره بته به دخترا زینب که چهریش پر از سوال شده بود با گنگی طرف مه و کارتای دستِش دیده گفت زینب: خوب نماینده صاحب مه حالی دخترا از کجا پیدا کنم کارتاینا بدم از سر کلافه گی بریش لبخند کوچکی زده گفتم مه: خو دگه حتماً یکیش نی یکی دگیشه می بینی هموتو توضیع کده برو! تا خواست اعتراضی کنه با عجله هموتو که عقب عقب پیش بچه ها می رفتم گفتم مه: دست تان درد نکنه حتماً ایاره بریشان بتین دگه! و او بیچاره هم از سر اجبار قبول کده و رفت به سمت طارق و نواب رفته نفس مه از سر خستگی بیرون کشیده گفتم مه: بخدا مُردم از بس پشت کارتای شان دویدم!!! طارق: خوب خودتو خوش دیشتی نماینده گی حالی چری قیافه می گیری دست مه بین جیبم برده کارت خود و مموشه کشیده گفتم مه: مه خو نمی فامیدم ایقه کار داره! نواب به کارتای دستم که دوباره به جیبم می ماندم دیده گفت نواب: او یکی دگه از کینه؟؟ مه: تو ره چی اُ قدو؟؟ نواب: باهر به قرآآآن ایبار دوستی و رفاقت ما بوسیده طاقچه بالا قدیشته مشت خو به صورت خوشکاااله تو پائین میارم!!!!😡 بلند خندیده هم زمان سریشه از قسمت گردن که تا سینیم می رسید به آغوش کشیده گفتم