در ذهن یوهانس

احتمالا برای مدت خوبی چیزی اینجا ننویسم. چون در حال حاضر دیگه اشتیاقی به اینطور پابلیک نوشتن ندارم. این مدتی که در همه قالبی اینجا نوشتم بهم خوش نگذشت ولی بدم نگذشت با شما. دوستون دارم. تک تکتون رو. بمونید منتظرم. بر میگردم. حالا یا اینجا یا یه سوراخ دیگه.❤️

خراب مرام اونی ام که نخونده لایک میکنه :))

نوشتن و مدون کردن افکارتون رو جدی بگیرید و مخصوصا نظرات جدی ای که در امور مختلف دارید رو حتی شده توی یه دفتر یا یه کانال پرایوت بنویسید. آدم وقتی مینویسه ذهنش ساختارمند میشه. خیلی جاها خودش رو ادیت میکنه و نظرات شسته رفته تری رو ارائه میده. جدا از اون خیلی راحت تر میتونه در لحظه فکر کنه و جواب های درست و سنجیده بده.

یه فضای پارادوکسیکالی هم پیش میاد این وسط. اینقد چیزی که از سر گذروندم آشغاله که حاضر نیستم خودم برگردم عقب و تجربه اش کنم و حاضر نیستم بچه ای به دنیا بیارم که اونم یه دور تجربه اش کنه. در عین حال نه تنها دیگران را از بچه آوردن منع نمیکنم که خودمم از ادامه ی این زندگی منع نمیکنم. خدایا چیکار کردی با این خلقتت ناموسا.

من یکی از کارایی کرده ام و همچنان میکنم و میبینم که روی آدما تاثیر میذاره و یه ذره حالشون رو بهتر میکنه اینه که وقتی میخوام وارد یه جایی بشم و میبینم یه نفر دیگه ام پشت سرمه در رو نگه میدارم تا اونم بیاد تو. تنها کاری که باید بکنی اینه که در رو دو ثانیه بیشتر نگه داری. هیچ چیز خاصی نیست ولی اون طرف حس محترم بودن و مورد توجه بودن میگیره.

مرگ یه امر فیزیکیه نه بیشتر. یهو میبینی عه سر فلانی هم اومد. کاری هم نداره که تیرش به کمر کی میخوره و کی رو زمین میزنه‌. ظالم ره به منزل میبره و اونجا میبینی دستور مرگ مظلوم رو صادر میکنه. همینقدر بدون منطق و پوچ. همینقدر بدون قاعده و مسخره. همینقدر بر همه جا هرج و مرج حاکمه. هرج و مرج از این جهت که معلوم نیست بعدی کیه. وگرنه که مردن قاعده داره. اگه ارتفاع هلیکوپتر کم بشه میخوره تو کوه. اگه یه نفر سکته ی قلبی کنه بدنش از کار میوفته. اگه با گلوله بزنی تو مغز یه نفر میمیره و اگه طنابی بندازی گردن کسی اعدام میشه. اینو میگم که به مردن یه نفر فراتر از این نگاه نکنی. کارهایی هست که باید کرد که با مرگ کسی برنامه ی انجام دادنش عوض نمیشه. به جای این مزخرفات روی اونا تمرکز کن. چون معلوم نیست نفر بعدی کی باشه.

.

سعی کن بعضی جاها گند بزنی. این واقعا جوابه. بدترین سوالو بپرس. بدترین عکسو بذار پروفایلت. با کراشت بدترین مکالمه رو داشته باش. چندوقت دیگه هیچ کس این بدترینا یادش نمیمونه. ولی تو عادت میکنی که بعضی وقتا میشه بد بود و آسیبی ندید.

There is a time when the operation of the machine becomes so odious, makes you so sick at heart, that you can't take part! You can't even passively take part! And you've got to put your bodies upon the gears and upon the wheels ... upon the levers, upon all the apparatus, and you've got to make it stop! And you've got to indicate to the people who run it, to the people who own it, that unless you're free, the machine will be prevented from working at all! @johannesistalking

مشکل فلاسفه و جامعه شناس ها و علوم سیاسی خوانده ها اینه که دو صد گفته چون نیم کردار نیست. یک گلوله از هزار مقاله قوی تره. چون ما در دنیای فیزیکی و مادی زندگی می‌کنیم.