متامچورا

داشتم آخر شبی the voice می‌دیدم بلکه از فکر درآم. این آهنگ رو یکی خوند و یادآوریش سریع خودشو مربوط کرد به بخش‌های ابزورد مختلفی از این روزها. بعد از چند ماه استتوس گذاشتمش واتسپ.

خیلی جدی دارم صندوق ایمیلم رو از ایمیل‌های اسپم پاک می‌کنم و.. دیگه منتظر می‌مونم بزرگوار.

آنیه جان، اگر روی زمینی.. یا بهشت، برام ایمیل بفرست. مشتاقم باهات صحبت کنم. [email protected]

As it came to my attention, our dear lovely friend "Anieh" is no longer with us. And I'm typing this with a mountain of sorrow and doubt. But with all of it, I call bullshit! She's alive. I hope she is.

اسمش رو گذاشتم گذر.

فاصله‌ای که می‌افته بین صحبت‌هامون، شاید چند روز و شاید چند ماه، خلأ یی ایجاد می‌کنه که دیگه تا بیای پرش کنی از زندگی می‌مونی. حالا حرف رفتن رو کی از همون اول آورده بود، غیر خودت؟ اتفاقی که می‌افته اینه که با این همه ریسورس و سوشال و دوستی‌هایی که شکل گرفته، الزامی به یک گوشه نشستن به انتظار نبود برای کسی.. یعنی ممنونم‌ها، چاکرتونم هستم. ولی در حقیقت هرچقدرم تلاش کنیم ماها چهارتا فیس مخفی شده‌ایم پشت این صفحه‌ها. راستش.. دارم خودمو دلداری می‌دم، اگر متوجهش نبودی.

به کسی نگفته بودم. کچل کرده بودم.