کانال راسخ | 🇵🇸

امت ما در عصر کنونی و با وجود این همه درنده در پیرامون خود، به گوسفندانی برای ذبح شدن نیاز ندارد، به شیر و ببر نیاز دارد، به «یحیی السنوار»، به «محمد الضیف»! کسانی که حتی دشمنان ماه‌هاست که از کمترین خبری و لو به کذب دال بر جراحات سطحی وارده بر آن‌ها و نه حتی مرگ، سر از پا نمی‌شناسند. پس خانه‌هایمان را مکانی پرورش شیر و ببر کنیم و نه گوسفندانی برای ذبح شدن... ترانه و موسیقی، بازی‌های کامپیوتری، جشن تولد و رقابت‌های مادی، بها ندادن به واجبات دینی و ارزش‌های روحی و ایمانی، از فرزندان‌مان «السنوار» و «الضیف» نمی‌سازد، گوسفندانی چاق و چله می‌پروراند که دل‌های پلید دشمنان به ذبح شدن‌شان شاد می‌شوند. • پارسا دارابی @Raaasekh | راسخ

دختر «گریه کن» پدر و مادرش است! احتمالا این مثل را همه‌ی ما به کرات از اطرافیان شنیده‌ایم. مثلی که برای دختر‌ها و خواهرها و مادران این سرزمین، نقشی جدید و جذاب می‌آفریند: «گریه‌کن» بگذارید با یک داستان شروع کنم: در یکی از کشیک‌هایم، سه پسر ۱۸ تا ۲۰ ساله را به علت چپ کردن اتومبیل‌شان به اورژانس بیمارستان آوردند. همه‌ی کادر درمان برای معاینه و انجام اقدامات اولیه‌ی نجات این سه جوان عزیز بسیج شده بودیم، که چشمتان روز بد نبیند! خاله‌ی این سه گل‌پسر وارد اورژانس شده، و پس از دیدن هر سه‌ی آن‌ها و اطمینان از خوب بودنشان، بنا را بر این گذاشتند که با تشنجی کاذب میزان نگرانی خود را نشان دهند!! باورتان نمی‌شود اما انقدر ماهرانه تمام علائم یک تشنج واقعی را داشتند اجرا می‌کردند که من و همه‌ی همکارانم پسرک‌های بیچاره را رها کرده بودیم که خاله‌ی رنجور را نجات دهیم! و خب بعد از حدود ۴۰ دقیقه و پس از گرفتن داروهای متعدد، دست از نگرانی کشیدند و آرام شدند! ( با شرح حالی که از همسرشان گرفتیم فهمیدیم از اول هم هیچ مشکلی نداشته‌اند و در واقع این رفتارشان را قبلا و در موقعیت‌های حساس داشته‌اند!). درست است که هر مشکلی برای آن سه پسر در روند درمانشان پیش می‌آمد مقصر اصلیش آن همه حواس‌پرتی و مشکلی بود که خاله‌ی بزرگوارشان ایجاد کرده بود، اما مطمئنم ایشان هنوز هم منت حال بدش را بر سر آن بندگان خدا می‌گذارد و معتقد است بسیار دلسوزانه عمل کرده است! غرضم از این داستان: گریه کردن، جیغ زدن و در مجموع هر گونه ابراز احساس شدیدی، نه تنها در تمام طول تاریخ هیچ فایده‌ای نداشته است، بلکه به وضوح منجر به افت عملکرد و ایجاد تصمیم‌گیری‌های نادرست شده است. صبر کردن در هنگام مصیبت، از دستورات اکید دین مبین‌مان است و همین توصیه از مظاهر خارق‌العاده‌ی اعجاز فرهنگی در این دین الهی‌ست. لطفا از این نقش قدیمی دست بکشید! از ایفای نقشِ ملتهب‌‌کننده‌ی اوضاع و جیغ و فریاد و بی‌قراری در هنگام مصیبت! دست بکشید و صبوری را تمرین کنید! باشد که نسلی با دستان شما تربیت شوند، که در هنگام بلا و مصیبت، نه تنها دست و پا گیر و وخیم‌کننده‌ی اوضاع نیستند، که با روحی بزرگ و قلبی محکم باعث التیام زخم‌های اطرافیان می‌شوند. سخت است ولی صبوری را از زنان غزه بیاموزید! عزیزانشان را با ذکر الله مشایعت می‌کنند و مرهمی می‌شوند بر دل‌های بازماندگانشان... • دکتر مهشید حسینی @Raaasekh | راسخ

📚مسابقه کتابخوانی عنوان کتاب: ((لذت قرآن)) برگ اول نوشته: تلاشی از کانال تلگرامی [لذت قرآن] زمان برگزاری: جمعه شب دوم شهریور ماه سال 1403 مکان برگزاری: به شکل مجازی در کانال شخصی [خالد عزیزی]

چگونه از تعلل در تلاوت قرآن خلاص شوم؟ ۱- اختصاص وقت و ساعت معین برای قرائت قرآن که این امر مستلزم صبر و انضباط است. ۲- قبل از انجام کارهای دیگر، این کار (یعنی تلاوت قرآن) را زود‌تر انجام دهید. ۳- به تعویق انداختن تلاوت قرآن، ناگهانی به وجود نمی‌آید، بلکه مسبوق به تنبلی و بهانه‌تراشی ناشی از شرایط و سپس بی‌علاقگی و ترک کردن است. ۴-اگر به هر علتی مجبور شدید که تلاوت قرآن را به تعویق بیا‌ندازید، باید پاسخ دیروز را با امروز جبران کنید. • منقول @Raaasekh | راسخ

اما این‌گونه شد، پس باور کن! اگر چهل سال پیش درحالی که تصویری از ارتش‌های عربی که بیش از شش ساعت در برابر ارتش اشغالگر دوام نیاودند در ذهنت بود و به تو می‌گفتند که این پیرمرد بر روی ویلچر نشسته، در آستانه‌ی تشکیل جنبشی برای ایستادن در برابر این ارتش اشغالگر است، این حرف را باور می‌کردی؟ اما چنین بود، پس باور کن. اگر به تو می‌گفتند که این شیخ نشسته بر روی ویلچر، ستون‌های دولتی را که گویی دختر لوس این سیاره است، تکان می‌دهد و تنها به همین دلیل هلیکوپتر‌های آپاچی ارتش این دولت در مقابل مسجد منتظر او ماندند تا در حال بازگشت از نماز صبح (او را ترور کنند)! زیرا به این باور رسیده بودند که چرخ‌های ویلچر او از رد تانک‌های‌شان محکم‌تر است، باور می‌کردید؟ اما این اتفاق افتاد، پس باور کنید! اگر به تو گفته‌ می‌شد که ماجرا با سنگ، چاقو، کوکتل مولوتف و یک تپانچه‌ی بسیار اولیه که گلوله‌اش را باید با کف دست در آن نگه داری، شروع می‌شود، باورت می‌شد؟! اما این‌گونه شد، پس باور کن! اگر به تو می‌گفتند کسانی وجود دارند که بر خلاف نظم جهان هستی و قوانین شناخته‌شده‌ی آن حرکت می‌کنند و همان‌قدر عجیبند که ببینید رودی به جای پایین آمدن از کوه، از آن بالا می‌رود؛ در حالیکه شما می‌دانی که رودها نمی‌توانند از کوه بالا بروند! و همین‌ها تصمیم گرفتند از سنگ، چاقو و کوکتل مولوتف به سمت ساخت اولین موشک بدوی خود حرکت کنند، آیا آن را باور می‌کردی؟ اما این اتفاق افتاد، پس باور کن! اگر به تو می‌گفتند مردی در دانشگاه فناوری ویرجینیا تدریس می‌کرد، به هنگام روئیت آن موشک بدوی کشورش، گفت: وقتی آن‌ها به من نیاز دارند، من اینجا چه کار می‌کنم؟ و برگشت و مغزش را به‌کار گرفت و تمام وجودش را برای توسعه‌ی سامانه‌ی موشکی مقاومت گذاشت، تا اینکه موشک مورد علاقه‌ی خود یعنی عیاش ۲۵۰ را بسازد! بله، شما عدد را اشتباهی نخوانده‌اید... این مرد فرودگاهی را در ۲۵۰ کیلومتری شهر محاصره شده‌ی خود موشکباران کرد، آیا اگر همه‌ی این‌ها را به تو می‌گفتند، باور می‌کردی؟ اما اینطور شد، پس باور کن! اگر به تو می‌گفتند آن چند نفری که کار را با سنگ و چاقو و کوکتل مولوتف شروع کردند، در عرض چند سال و فقط چند سال، در حالی که در محاصره بودند، تبدیل به یک ارتش عظیم دارای گروه‌ها و تیپ‌ها و لشکر‌های نخبه، صاحب واحد‌های زبده‌ی نظامی، واحد موشکی، سازمان اطلاعات، دسته‌های نینجا و سلاح‌های مهندسی، یک گردان از هواپیماهای بدون سرنشین و کنترل از راه دور شدند، آیا باور می‌کردی؟ اما این‌گونه شد، پس باور کن! اگر به تو می‌گفتند که روزی در حالی که همه‌ی دنیا بی‌خبر بود، همین افرادی که با سنگ و چاقو و کوکتل مولوتف کار را شروع کردند، لشکر غزه را تشکیل دادند که در عرض چهل دقیقه به طور کامل در سرزمین‌های اشغالی پیشروی کردند و چکمه‌هایشان را روی سر سربازان اشغالگر گذاشتند و برخی از آن‌ها را کشتند و اسیر کردند، باور می‌کردی؟ اگر یک سال پیش به شما می‌گفتند که چند انسان در محاصره، هواپیما می‌سازند و به قوی‌ترین ارتش منطقه حمله می‌کنند، باور می‌کردی؟ اگر یک سال پیش به تو گفته می‌شد که هواپیماهایی که آن‌ها در آهنگری ساخته‌اند، واقعاً پرواز می‌کنند و توسط ماهواره‌ها شناسایی نمی‌شوند و رادار گریز نیز هستند، آیا باور می‌کردی؟ اما اکنون می‌دانی که آن‌ها معجزه آفریدند! اگر اکنون به شما بگویند که این لشکر هرگز شکست نمی‌خورد و زمان زیادی باقی نمانده که آن‌ها را در صحن مسجدالاقصی ببینی، ممکن است باز هم باور نکنی... اما به خدایی که آسمان‌ها و زمین را آفرید، که این اتفاق خواهد افتاد، پس آن را باور کن! ⌯ أدهم شرقاوي | برگردان: دکتر مهشید حسینی @Raaasekh | راسخ

پایانِ تاریخ یا آغازِ تاریخی جدید؟؟ بخش سوم: نقدهای وارده بر سیستم دموکراسی • دموکراسی از دیرباز مورد نقد و حمله‌ی اندیشمندان سیاسی قرار گرفته است. تنها در قرون اخیر دفاع از دموکراسی عمومیت یافته، در حالی که نخستین نقدهای عمده بر دموکراسی از جانب اندیشمندان یونانی و بر علیه دموکراسی مستقیم یونانی مطرح شد. • هردوت مورخ معروف یونانی، دموکراسی یونانی را حکومت توده‌ی جاهل و خودخواه و تهیدست می‌دانست و برآن بود که مردم نیازمند حمایت و ارشاد پادشاهانند‌. او معتقد بود که دموکراسی به راحتی قابل تبدیل به حکومت اوباشی است که موجب ارعاب مردم خردمند می‌گردد‌. • افلاطون حکومت دموکراسی آتن را مسئول اعدام سقراط و حکومت مردمان نادانی می‌دانست که از معرفت به مُثُل ناتوان بودند. مردم عامی به نظر افلاطون، از فضائل عدالت و اعتدال بویی نبرده و گرفتار شور و شهرت هستند‌. به ویژه گزینش اعضا براساس قرعه‌کشی را روشی احمقانه می‌دانست زیرا او معتقد بود که همچنان که نمی‌توان پزشک یا آشپز را به حکم قرعه برگزید، صاحبان حرفه و سیاست را نیز نباید بدین شیوه به کار گماشت. دموکراسی همچنین به نظر افلاطون، به مردم‌فریبی (دماگوژی) می‌انجامد، زیرا رهبران حکومت دموکراسی چیزهایی به مردم می‌گویند که مورد علاقه‌ی آن‌هاست، نه مورد نیازشان. • ارسطو نیز بهترین نوع حکومت را «حکومتِ طبقاتِ متوسط می‌دانست که از نظر وی از اعتدال برخوردار بود درحالی که توانگران و تهیدستان به راه افراط یا تفریط می‌گرایند. به همین سان «سیسرون» سیاست‌مدار معروف رومی، دموکراسی ناب را موجب تباهی در زندگی سیاسی‌ می‌دانست و خواهان ترکیبی از عناصر مونارشی و اریستوکراسی به عنوان بهترین نوع حکومت بود. •در دوران مسیحیت و قرون وسطی نیز مخالفت‌های شدیدی از سوی اندیشمندان غربی با سیستم دموکراسی صورت گرفت. توماس آکوئیناس، اندیشمند معروف قرون وسطی حکومت پادشاهی محدود به قانون را به دموکراسی ترجیح می‌داد و معتقد بود که دموکراسی برخلاف نظم طبیعت است. • پی‌نوشت: - منبع: آموزش دانش سیاسی، حسین بشیریه، انتشارات نگاه معاصر. - مونارشی: حکومت پادشاهی یا موروثی. - آریستوکراسی: شکلی از حکومت که در آن قدرت سیاسی در اختیار افراد معدودی منتخب به نام اشراف یا نجیب زادگان است. • بابک حمزه، کارشناس ارشد علوم سیاسی @Raaasekh | راسخ

شافعی یکی از شدیدترین شخصیت‌ها در مذمت اهل کلام و اهل تغییر بود و از آن نهی می‌کرد و آن را بدعتی خارج از چارچوب سنت می‌دانست. اما بسیاری از یارانش بر خلاف وی عمل کردند! به گونه‌ای که علم کلام که مورد ذم شافعی بود را سنت و اصل دین پنداشتند که اعتقاد به آن و محبت به آن واجب است. • شیخ‌الإسلام إبن‌تیمیه @Raaasekh | راسخ

حقیقت مرگ | محمد هوبلوس • زمان: ۱۳ دقیقه و ۹ ثانیه ⌯ برگردان و زیرنویس: دکتر رویا حسینی، بابک حمزه @Raaasekh | راسخ

مدرسه یا بهشت؟ مسئله این‌ست! روی صحبتم در این نوشتار کوتاه با پدر و مادرهای عزیز و معتقد به اسلام است. در این کشور همه‌ی ما شاهدیم که با رسیدن سن به ۶ و ۷ سال، پدر و مادران جگرگوشه‌هایشان را به مدرسه می‌فرستند و تقریبا در تمام موارد فرزندشان را رأس ساعت ۶ و ۷ صبح بیدار می‌کنند تا برای رفتن آماده شوند؛ و صد البته در روز‌هایی که خواب بچه‌ها سنگین‌تر است آن‌ها نیز با تلاشی دو چندان در بیدار کردن‌شان می‌کوشند! تا اینجا همه چیز عادی و طبیعی به نظر می‌رسد! مشکل از جایی شروع می‌شود که از پدر و مادرها بخواهیم همین عزیزانشان را برای دو رکعت نماز صبح بیدار کنند؛ در این حالت جملاتی می‌شنویم به‌‌غایت عجیب، از جمله؛ به خدا دلم نمیاد، ببین چه آروم خوابیده، حالا ایشالا خدا می‌بخشه، هنوز بچه‌س بذار بخوابه و...! عجیب نیست؟؟ میزان پایبندی این عزیزان به بیدار کردن فرزندان برای «مدرسه»، به شدت بیشتر از تمایل‌شان به بیداری برای «بهشت» است! اهمیت گرفتن مدرک تحصیلی، جایگزین اعتقادات دینی شده است و در همین حال گله می‌کنیم که چرا فرزندانمان این‌گونه شده‌اند و هر روز شاهد بی‌دین شدن تعداد بیشتری از نسل جوانیم. ریشه‌ی مشکل در خود ماست! در عدم اولویت قرار دادن آنچه واقعا مهم‌تر است. باید از همان اول به فرزندانمان بیاموزیم که بهشت از مدرسه مهم‌تر است! • دکتر مهشید حسینی @Raaasekh | راسخ

مدرسه یا بهشت؟ مسئله این‌ست! روی صحبتم در این نوشتار کوتاه با پدر و مادرهای عزیز و معتقد به اسلام است. در این کشور همه‌ی ما شاهدیم که با رسیدن سن به ۶ و ۷ سال، پدر و مادران جگرگوشه‌هایشان را به مدرسه می‌فرستند و تقریبا در تمام موارد فرزندشان را رأس ساعت ۶ و ۷ صبح بیدار می‌کنند تا برای رفتن آماده شوند؛ و صد البته در روز‌هایی که خواب بچه‌ها سنگین‌تر است آن‌ها نیز با تلاشی دو چندان در بیدار کردن‌شان می‌کوشند! تا اینجا همه چیز عادی و طبیعی به نظر می‌رسد! مشکل از جایی شروع می‌شود که از پدر و مادرها بخواهیم همین عزیزانشان را برای دو رکعت نماز صبح بیدار کنند؛ در این حالت جملاتی می‌شنویم به‌‌غایت عجیب، از جمله؛ به خدا دلم نمیاد، ببین چه آروم خوابیده، حالا ایشالا خدا می‌بخشه، هنوز بچه‌س بذار بخوابه و...! عجیب نیست؟؟ میزان پایبندی این عزیزان به بیدار کردن فرزندان برای «مدرسه»، به شدت بیشتر از تمایل‌شان به بیداری برای «بهشت» است! اهمیت گرفتن مدرک تحصیلی، جایگزین اعتقادات دینی شده است و در همین حال گله می‌کنیم که چرا فرزندانمان این‌گونه شده‌اند و هر روز شاهد بی‌دین شدن تعداد بیشتری از نسل جوانیم. ریشه‌ی مشکل در خود ماست! در عدم اولویت قرار دادن آنچه واقعا مهم‌تر است. باید از همان اول به فرزندانمان بیاموزیم که بهشت از مدرسه مهم‌تر است! • دکتر مهشید حسینی @Raaasekh | راسخ