❤دلنوشته های نورا❤

بی‌صبرانه منتظر پاییزم. روزای کوتاه، ساکت، سرد، هودی، خیابونای زرد و نارنجی، قهوه زیر بارون.

"گاهی تو حالت میل به معاشرت صفر می‌شم گالری خلوت می‌کنم. اکانت تکونی می‌کنم. ریمو، بلاک، سکوت، پاسخ های کوتاه. انگار آدم زده می‌شم. فقط مناسبم برای کنج خلوتم و دوری از آدم‌ها."

فکر کنم وقتی دیدمش، میخندید. نه با لبای کش اومده، با چشمای براقش. انگاری؛ یه عالمه اکلیل رنگی ریخته باشی روی رنگین‌کمون. چشم‌هاش اون شکلی شده بود! یکمی ذوق زده بود، و یکمی زیادی پر شیطنت. لبخند از توی چشم‌های جنگلی و لبای قرمزش فرار نکرد، وقتی که کتاب رو داد دستمو گونه‌ام رو بوسید. اون شیرین بود، و من؟ شاید یکمی‌ تلخ. اون به اندازه‌ی نوشیدنی توت فرنگیش شیرین بود و من به اندازه آمریکانویی که سفارش دادم تلخ. این بهترین ترکیبِ دنیا نبود؟

حالا جدی چرا واقعا افراد تا باهاشون شبیه آدمیزاد رفتار میشه هار میشن و خودشونو گم میکنن؟

وابستگی زیاد نسبت به هر چیزی، باعث میشه که شما آدم خوشحالی نباشید.

ولی ی آدم سَوایِ اینک میتونع عشقت باشه؛ میتونع همزمان خون تویِ رگات، نورِ چشمات، روحت، اصلا تمامِ وجودت باشع .

ولی پرهام هم قشنگ می‌خونه‌‌ها.

یکی از قشنگ ترین صحنه های زندگیمو الان دیدم، کودک زباله گردی، که کیسه‌هاشو گذاشت زمین و رفت رو ترازو یه بچه دیگه که کنار خیابون نشسته بود و یه ۵ تومنم از جیبش دراوارد داد بهش یه چیزایی تو خون آدمه، پولدار و فقیرم نداره .

پیش رخسارت ، کَسی بر لب نیارد نام صبح ! #رهی_معیری

این زندگی یه خونه‌ی جنگلی بهمون بدهکاره