مهندس میرحسین موسوی

عرب‌سرخی، فعال اصلاح طلب: انتخابات در دستور کار اصلاح‌طلبان است/ نشانه‌‌ای از تغییر سیاست یکدست‌سازی نمی‌بینیم 🔸 فیض‌الله عرب سرخی به جماران گفت: حاکمیت هزینه‌های زیادی را متحمل شد تا بتواند به یک ساخت یک‌دست برسد. از جمله این هزینه‌ها، قبول مساله کاهش مشارکت گسترده مردم است. 🔸شاهد آن بودیم که در انتخابات گذشته شاید اگر کسر کردن آرای باطله و سفید را در محاسبات خود، مشارکت واقعی در کل کشور به زیر ۳۰ درصد رسیده و در دور دوم هم وضعیت بدتری را دیدیم. 🔸وقتی چنین هزینه‌هایی را پرداختند، بعید است که برگزاری یک انتخابات رقابتی و تائید نمایندگان سلایق مختلف اتفاق بیافتد. اگر همین روند پیش برود، به نظر من انتخابات محدودی برگزار می‌شود. 🔸انتخابات از سوی اصلاح‌طلبان در دستور کار است. هم چهره‌های منفرد اصلاح‌طلب، هم احزاب و جبهه اصلاحات در تلاش هستند که یک چهره انتخاب کنند که احتمال تائید صلاحیتش وجود داشته باشد و بتواند حداقل‌های جریان‌ اصلاح‌طلبی را نمایندگی کند./ جماران 🆔@MohandesMirHosseinMousavi

🟠تصاویری از درگیری‌های امروز مجلس 🔸بررسی اعتبارنامه غلامرضا تاجگردون، نماینده منتخب گچساران و باشت، به فریاد و درگیری در صحن علنی مجلس شورای اسلامی کشید. 🔸این در حالی است که رهبر انقلاب، نمایندگان مجلس را از «سخنان اختلاف‌انگیز و دعوا راه انداختن‌ها و ستیزه‌گری‌های دشمن‌پسند» بر حذر داشته بود. 🔸صبح پنجشنبه مالک شریعتی و غلامرضا تاجگردون مشغول مجادله بر سر موضوع بودند که دو نماینده دیگر مداخله کردند و یکدیگر را هل دادند. 🔸مالک شریعتی جزو مخالفان تایید اعتبارنامه تاجگردون بود. اما محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، اعتراض را وارد ندانست و گفت اعتبارنامه آقای تاجگردون در شعبه مربوطه تایید شده است. 🆔@MohandesMirHosseinMousavi

از سلب خیابان تا صندوق رای؛ امتداد یک تزویر ✍ مجتبی نجفی ▫️زمانی رهبر جمهوری اسلامی گفت تسلیم زورآزمایی‌های خیابانی نمی‌شود، همان روزها که در جنبش سبز، خیابانها مملو از معترض بود و پاسخ حکومت، مشت آهنین. جمهوری اسلامی با دیدن جمعیتی بزرگ در بیست و پنجم خرداد ۸۸، غافلگیر شد. آن جمعیت را نه اتوبوس‌ها و قطارهای حکومتی از شهرهای اطراف، نه تعطیلی اداره و اجبار کارمندان به حضور، آورده بود؛ بلکه یک حس جمعی تحقیر شدگی انبوهی از شهروندان را به خیابان کشاند. خیابان رفتن در نظام جمهوری اسلامی مثل خارج از کشور کارناوال نیست، حداقلش بازداشت است یا پرونده‌سازی و حداکثرش جان دادن است‌‌. ▫️وقتی حکومت این جمعیت عظیم ۳ میلیونی را دید که علیرغم پیامهای تهدیدآمیز صداوسیما خود را به خیابان رسانده بودند، حیرت زده شد. از آن موقع تمام تلاش حکومت این بود مبادا این جان‌های شیفته آزادی بار دیگر در یک کل به هم پیوسته گرد هم آیند. از گاز اشک‌آور تا گلوله، از ربایش تا تجاوز، هر کنشی بر آمده از یک ساختار منحط را دیکته کرد تا خیابانهای پایتخت، یکبار دیگر اینچنین فتح نشوند. اما همین حکومتی که مدعی بود مسایل با زورآزمایی خیابانی حل نمی‌شوند هر گاه با بسیج امکانات دولتی تجمعی برگزار می کند، می گوید این هم رفراندوم. مزورانه هم امکان خیابان از مخالفان را با خشونت سلب کرده و هم امکان صندوق رای را. ▫️مسأله این نیست که این حکومت طرفدار ندارد، درصدی از اقلیت وفاداری خود را در ازای اخذ امتیازات و قدم زدن در میدان سلطه ابراز می‌کنند، آنها بردگی می‌کنند نه شهروندی، اما مسأله این است درصد اکثریت و اقلیت به نسبت انقلاب ۵۷ عوض شده. آن زمان استبداد توده‌ای مبتنی بر قدرت اکثریت با ظلم به اقلیت حاکم بود و خبری از دموکراسی نبود؛ چرا که اصل مهم دموکراسی حتی فراتر از احترام به رای اکثریت، دفاع از حقوق اقلیت است. حکومت جوان انقلابی آنزمان، حقوق اقلیت را نفی می‌کرد و حکومت پیر و فرسوده امروز حقوق اکثریت را. برای همین است مقامات جمهوری اسلامی می‌دانند در هر صندوق رایی برای رفراندوم یا یک انتخابات آزاد؛ و نه در شوهای نمایشی،  بازنده‌اند. پس برای همین، هم از خیابان، به عنوان محل قرار جان‌های آزاد و اراده‌های تغییر، می‌ترسند و هم از صندوق رای آزاد. هم در خیابان، هم در صندوق رای، هر جا که آزادی باشد، جمهوری اسلامی یک بازنده سرافکنده است. از اینروست نمایش‌های تشییع حکومتی با هزینه بیت‌المال را می‌خواهند به جای حق اجتماع مسالمت آمیز و حق انتخاب آزادانه نوع حکومت، جا بزنند. و این تزویر نه از سر اقتدار که از روی ترس است. ▫️خوشمزه‌تر از خود جمهوری اسلامی، طرفداران اوست که می‌گویند ببینید تجمع‌های ما را. آنها تجمع با قدرت رانت و بسیج امکانات را با تجمع‌هایی مقایسه می‌کنند که گلوله و گاز اشک آور و هجمه اوباش و بازداشت و دستگیری و جانباختگی جز لاینفک آن است. پاسخ روشن است اگر  خیالتان از تعداد مخالفان راحت است اجازه تجمع آزادانه بدهید، اگر به اکثریت‌تان غره هستید، اجازه رفراندوم بدهید.‌مسلما، جمهوری اسلامی به گزینه‌هایی تن نمی‌دهد که پایانش را در آن متصور است، هر چند این تن ندادن، به معنای بقا نیست بلکه شکل تغییر از کم هزینه، پر هزینه خواهد شد. دیکتاتورها عموما صداها را دیر می‌شوند یا اینکه علاقه‌ای به شنیدن ندارند چون تربیت شهروندی ندارند، چرا که برای شهروند شدن، هم حقوق خویشتن مهم است و هم به رسمیت شناختن «دیگری»‌. 🆔@MohandesMirHosseinMousavi

🔺رهبری که مردم را به سخت کوشی و کنار آمدن با مشکلات توصیه می کرد مردم به گفته مائو (رهبر انقلاب چین) باید سخت ‌کوشی و کنار آمدن با مشکلات را یاد می‌گرفتند. خود مائو و سایر رفقای حزبی و فرزندانشان اما ترجیح می‌دادند عمده وقت خود را با نگهبانانشان برای نوشیدن مشروب و صحبت در مورد دوست دخترهایشان صرف کنند.  یک بار منشی رفیق «وانگ ونژونگ» به اوگفته بود: اگر مردم بدانند که در حالی به قناعت و سختکوشی دعوت می‌‌شوند که رفقای حزبی اینطور زندگی می‌کنند، چه می‌شود؟ و او (وانگ ونژونگ) پاسخ داده بود: مردم اگر می‌توانستند تا بدین حد عمیق فکر کنند نیازی به انقلاب نبود. ما اینطور زندگی می‌کنیم چون زحمت هدایت آنها بر گردن ماست، دانایی نیاز به رفاه دارد، نادانی نه! زندگی خصوصی مائو تسه‌تونگ دکتر لی جی‌سویی مترجم: محمدجواد امیدوارنیا

📝زد‌و‌بندهای نخبگان سر جانشینی رهبری 🔶چه درس‌هایی می‌توان از فرآیند انتخاب جانشین استالین در شوروی و مائو در چین کمونیست آموخت؟ هم استالین و هم مائو نزدیک به سه دهه با مشتی آهنین رهبری نظام انقلابی را در شوروی و چین به عهده داشتند. 🔸نظر اکثر مورخان بر این است که نخبگان حاکم در رژیم‌های شوروی و چین، خسته و فرسوده از استبداد فردی استالین و مائو، در یک فرایند تصمیم‌گیری جمعی به این نتیجه رسیدند که باید تن به برنامه‌های اصلاحی بدهند و برای همین از شخصیت‌های روادار‌تری نظیر خروشچف و دنگ برای جانشینی استقبال کردند. 🔸اما جوزف توریگیان در کتاب «منزلت، فریب‌کاری و اجبار» که اخیراً (۲۰۲۲) منتشر شده است، با استفاده از اسناد نویافته نشان می‌دهد که بر خلاف ادعاهای پیشین، ماجرای جانشینی این دو رهبر عمده‌ی کمونیست ماجرای رقابت جناحی و  پیروزی «اصلاح‌طلبان» بر «محافظه‌کاران» و «تندروها» از طریق یک فرایند تصمیم‌گیری جمعی و با اتکاء به قواعد مشخص بازی نبود، بلکه نوعی تسویه‌حساب درون حزبی از طریق اعمال زور، فریب‌کاری، و دسیسه‌چینی بود. پس از مرگ رهبر، قواعد جنگل حاکم بود و هر کسی به فکر این بود که چطور گلیم خودش را از آب بیرون کشد. 🔸معمولاً، چه پژوهشگران علوم سیاسی و چه تاریخ‌نگاران، چنین تحلیل می‌کنند که رژیم‌های کمونیستی شوروی و چین نهادها و قواعدی داشتند که نخبگان و خبرگان حاکم بر اساس آن با هم بحث می‌کردند و به تصمیم‌گیری جمعی می‌رسیدند؛ تعیین جانشین و انتقال قدرت به این ترتیب ممکن می‌شد. اما توریگیان در کتابش نشان می‌دهد که این‌ نهادها و قواعد در برابر سال‌های طولانی استبداد فردی و کیش شخصیت رهبرانی نظیر استالین و مائو رنگ باخته بودند و نمی‌توانستند در فرایند انتقال قدرت نقش موثری بازی کنند. 🔸توریگیان نشان می‌دهد که در مرحله‌ی انتقال قدرت و جانشینی رهبری در شوروی و چین، نه روابط جناحی و ساختارهای حزبی اهمیت چندانی داشتند، و نه برنامه‌ها و گرایش‌های سیاسی. رقابت بین جناح‌ها و بر سر برنامه‌ها و گرایش‌های سیاسی نبود؛ برعکس، این افراد بودند که با هم سر جانشینی نزاع می‌کردند. آنچه نقش تعیین‌کننده داشت، روابط شخصی بین افراد و چهره‌های شاخص این رژیم‌ها بود: اینکه هر کسی چقدر اعتبار و «پرستیژ» در میان نخبگان قدرت دارد، چه برگ‌های برنده‌ای را در آستین خود پنهان کرده، چه پرونده‌های محرمانه‌ای از رقبا و نقاط ضعفشان در اختیار دارد که می‌تواند علیه‌شان به کار برد، چه حقه‌هایی می‌تواند بزند، با چه کسانی می‌تواند زد‌و‌بند کند، و چقدر می‌تواند روی حمایت قوه‌ی قهریه و فرماندهان نظامی و امنیتی حساب کند. 🔸نخبگان سیاسیِ بازمانده پس از استالین و مائو به ضرورت ایجاد تغییرات سیاسی جدی اعتقاد داشتند، اما دچار تفرقه بودند و تقابلات تاریخی‌شان هیچ اعتمادی بین آنها باقی نگذاشته بود. توریگیان نشان می‌دهد افرادی که به دنبال جانشینی استالین و مائو بودند علیه یکدیگر وارد نزاعی سخت شدند و از هر وسیله‌ای استفاده کردند؛ از تفسیر قواعد به نفع خود گرفته تا تهدیدهای آشکار یا ضمنی به استفاده از زور. چنان که توریگیان نشان می‌دهد، برندگان این بازی کسانی نبودند که بیش‌ترین قابلیت را برای رفع مشکلات عمومی کشور داشتند، بلکه کسانی بودند که شیوه‌های سیاسی تهاجمی‌تری را در پیش گرفتند. 🔸چرا افراد و جناح‌های درون رژیم که در نزاع بر سر جانشینی بازنده بودند، ساکت نشستند و برعلیه رژیم نشوریدند؟ توریگیان تحلیل جالبی ارائه می‌دهد. او می‌گوید در رژیم‌های اقتدارگرای برآمده از انقلاب نظیر شوروی و چین، حتی رقیبانی که به خون همدیگر تشنه هستند نیز به شیوه‌ای با هم مخالفت نمی‌کنند که از دایره‌ی نظام بیرون بیفتند و به ناگاه به شکل مخالف بیرونی نظام دربیایند. به دلایل ایدئولوژیک و غیر ایدئولوژیک، نخبگان قدرت برای خود حیاتی بیرون از دایره‌ی نظام متصور نیستند. بنابراین وقتی کسی بازی قدرت را در درون نظام می‌بازد، اغلب به باخت تن می‌دهد و ثبات کل نظام را به خطر نمی‌اندازد. خلاصه‌ای از نکات مهم کتاب توریگیان را در لینک زیر بخوانید. https://daneshkadeh.org/global/10352/ دانشکده 🆔️

عصاره خشک مغزی را یکی از مورخان در گفته‌ای درباره فیلیپ دوم پادشاه اسپانیا و سردستۀ تاجداران یک دنده و خشک مغز بیان کرده است: «تجربه هیچ شکستی ایمان او را به برتری ذاتی سیاست خویش سست نمی‌کرد». 📚تاریخ بی‌خردی/ باربارا تاکمن

✅انتخابات برای کدام تفسیر قانون اساسی ✍کامبیز نوروزی 🔗در مطالب ماه‌های گذشته در این ستون، تلاش داشته‌ام از منظر جامعه‌شناسی حقوقی وضعیت اختلال نظم حقوقی و علل و آثار آن را مورد بررسی قرار دهم. انتخابات ریاست‌جمهوری آتی نیز از همین منظر شایان تحلیل است. 🔗در ایران انتخابات، خصوصا انتخابات ریاست‌جمهوری، یک ویژگی کاملاً متفاوت دارد. در کشورهایی که انتخابات به مفهوم دقیق جریان دارد، مبنای مشترک همه یک قانون اساسی است که از آن تفسیر تقریبا یکسانی دارند. 🔗در ایران اما اختلاف اصلی در قانون اساسی و بنیادهای نظم حقوقی است. 🔗از اواخر دهه 70 خورشیدی، تفکری رشد کرد که رکن اسلامیت قانون اساسی را بر رکن جمهوریت آن برتری داده و رکن جمهوریت را ذیل رکن اسلامیت قرار می‌دهد. 🔗صریح‌ترین مباحث مربوط به این دیدگاه در اندیشه‌های مرحوم‌ مصباح‌یزدی دیده می‌شود که مروج و مبلغ این دیدگاه بود. وی در شرح نظریه «انتصاب» می گوید «به‌ نظر ما تمام‌ مقرراتی‌ که‌ در کشور اسلامی‌ ایران‌ اجرا می‌شود، همه‌ اعتبارش‌ به‌ امر ولایت‌ فقیه ‌و امضای‌ او است‌. اگر بدانیم در‌ جایی‌ در یک‌ مورد‌ راضی‌ نیست،‌ هیچ‌ اعتباری‌ ندارد.اینکه‌ امام‌ قانون‌ اساسی‌ را تصویب‌ کرد، این‌ یعنی‌ من‌ دستور می‌دهم‌ این‌گونه عمل‌ کنید؛ اگر امضا نکرده‌ بود هیچ‌ اثری‌ نداشت. حتی اگر تمام‌ مردم‌ هم‌ رأی‌ می‌دادند، هیچ‌ اعتبار قانونی‌ و شرعی‌ نداشت‌...‌ . ‌...طبق‌ نظریه‌ انتصاب‌ اگر او دستور داد پارلمان‌ تشکیل‌ شود‌، به حرف او این کار اعتبار پیدا می‌کند. ...‌اعتبار قانون‌ به‌ حرف‌ او است‌ که‌ می‌گوید این‌ مجلس‌ رسمیت‌ دارد... . به‌ نظر ما تمام‌ مقرراتی‌ که‌ در کشور اسلامی‌ ایران‌ اجرا می‌شود، همه‌ اعتبارش‌ به‌ امر ولایت‌ فقیه ‌و امضای‌ او است». ایشان در توضیحات خود مستندی از قانون اساسی ارائه نمی‌کند. این یک نظریه مبنایی است که معنا و مفهوم و تمام ساختار قانون اساسی را متزلزل و دگرگون می کند. 🔗نظریه انتصاب آقای مصباح در ساخت قدرت پیروانی دارد که در اداره امور مطابق با همین دیدگاه عمل می‌کنند. 🔗اکثریت نزدیک به اتفاق حقوق‌دانان با این نظریه موافق نیستند و آن را مخالف قانون اساسی، نافی رکن جمهوریت، ونهایتاً نافی کل قانون اساسی می‌دانند. 🔗جریانی دیگر اما با دیدگاهی دیگر که می‌توان «نظریه انتخاب» نامید، به استناد قانون اساسی، ازجمله اصول ششم، نهم، پنجاه‌و‌ششم و اصول دیگر، همه ارکان حکومتی را محدود به قانون اساسی دانسته و اعتبار قانون اساسی و قانون عادی و نظام سیاسی را مستقیما و بی‌واسطه ناشی از رأی و انتخاب مردم می‌داند. رکن اسلامیت نیز با اصول چهارم، نود‌و‌چهارم، صد‌و‌دهم و برخی اصول دیگر محفوظ و مستقر است. تفاوت این دو تفسیر چنان است که گویی در کشور واحد دو قانون اساسی وجود دارد. انتخابات‌ها در ایران، مواجهه این دو دیدگاه را در معرض رأی عموم می‌گذارند. 🔗در 10 سال اخیر این مواجهه آن‌قدر آشکارتر و پررنگ‌تر شده که امکان حضور پیروان نظریه انتخاب را تا حد بسیار زیادی محدود کرده است. 🔗تجربه نشان می‌دهد که اصلی‌ترین معیار رأی‌دهندگان، میزان دوری و نزدیکی هر نامزد به هر یک از دو نظریه انتصاب و انتخاب است و معیارهای دیگر، با اهمیتی کمتر، در سایه این معیار اصلی ارزیابی می‌شوند. همچنین میزان مشارکت عمومی در انتخابات رابطه مستقیمی با حضور نامزدهای معتقد به نظریه انتخاب دارد. بدون حضور جدی و معنی‌دار حاملان نظریه انتخاب، مشارکت عمومی به‌شدت کاهش می‌یابد. کاهش مشارکت از «مقبولیتی» که بسیار مهم است، می‌کاهد. 🔗انتخابات آشکارترین عرصه رقابت دو نظریه متعارض در مورد قانون اساسی است، نه رقابت سیاست‌ها و برنامه‌ها. رأی به هر نامزد، رأی به تفسیری است که او اعتقاد دارد، مشروط بر آنکه رقابت آزاد بوده و نامزدهای واقعی هر دو نظریه «انتصاب» و «انتخاب» حضور داشته باشند. 🔗تعارض بنیادین دو تفسیر از قانون اساسی بیانگر آن است که در ساختار حقوقی-سیاسی کشور، مبانی حکمرانی همچنان مورد اختلافات شدید در درون ساخت حقوقی-سیاسی-اداری است که به همه جا سرایت کرده و به تشدید و نهادینگی اختلال نظم حقوقی به شکلی غیرقابل مهار و جبران‌ناپذیر کمک کرده و در  بی‌نظمی حقوقی ناکارآمدی، فساد، بی‌ثباتی، عدم موفقیت قوانین، رشد آسیب‌های اجتماعی، سوءاستفاده از قدرت و بسیاری عوارض مخرب را توسعه می دهد. 🔗مؤثرترین روش حل این تعارض بنیادین و جلوگیری از توسعه بی‌نظمی حقوقی، این است که با حضور نامزدهای واقعی و مؤثر هر دو طرف در انتخابات، انتخاب نهایی بین دو نظریه انتصاب و انتخاب به آرای ملت واگذار شود. انتخابات پیش‌رو فرصت مناسبی برای این گزینه است. با حذف نامزدهای پیروان نظریه انتخاب گسستگی نظم حقوقی بغرنج‌تر و تعرض تشدید می‌شود؛ چنان‌که در همین چند سال شاهد بودیم. 🆔@MohandesMirHosseinMousavi

🎥 دکتر فرشاد مومنی، استاد تمام دانشگاه علامه طباطبایی و رئیس موسسه مطالعات دین و اقتصاد: 🔸 پنهان‌کاری راه بررسی کارشناسی بودجه در سه سطح خرد و کلان و توسعه را بسته است 🔸 در ذهن عزیزان جا افتاده که نقد به معنای مخالف‌خوانی است! 🆔@MohandesMirHosseinMousavi

🟠 دفاع از جایگاه علمی و حریت کارشناسی مرکز پژوهش‌های مجلس! 🎥 دکتر فرشاد مومنی، استاد تمام دانشگاه علامه طباطبایی و رئیس موسسه مطالعات دین و اقتصاد: 🔸 نماینده‌های مجلس می‌آیند و به قوه عاقله مجلس پرخاشگری و هتاکی می‌کنند! این چه پدیده‌ای است که به یک نهاد اندیشه‌ای برچسب ناجور می‌زنید؟! 🔸شورای نگهبان از خود بپرسد صلاحیت چه کسانی را رد کرده و افرادی که اندیشه را با فحش پاسخ می‌دهند صلاحیت‌دار تشخیص داده است؟ 🔸با برخی از گزارش‌های مرکز پژوهش‌ها اختلاف نظر کارشناسی دارم؛ اما این اختلاف نظرها به قصد اصلاح است 🆔@MohandesMirHosseinMousavi

میدونید چرا #میر_حسین اینقدر مهمه؟؟ #میر_حسین #آخرین_سنگر بود، آخرین جایی که ایستادیم و برای حقمون مبارزه کردیم پشت سر این مرد بود، بعد از اون دیگه هیچ کس چنین شجاعتی نداشت، #چهار_هزار_و_هشتصد_و_پنجاه_و_سه_روز_زندان چه تلخ می‌شماریم روزشمار #زندان ( #حصر_خانگی ) #غیر_قانونی ، غیراخلاقی ، غیر شرعی و #ظالمانه را ، به #یادآریم_۴۸۵۳_روز ... #ننگ_است_فراموشی @mirehosein