Alternative Cinema Workshop

لابراتوار آلترناتیو سینما برگزار می کند: سلسله نشست های کارگاهی راههای میان بر 🔻دو همنشینی با هونگ سانگ سو🔻 آثار هونگ سانگ-سو، فیلمساز مستقل و خارج از جریان اصلی سینمای کره جنوبی، مضاف بر اشاره‌ها و ویژگی‌های شگرف انسانی‌،  به عنوان یک سینمای ارگانیک، همواره یادآور «میان‌بر» هاست. میان‌برهایی که مسیر متولد شدن یک فیلم را فارغ از تسلط بازار سرمایه کوتاه‌تر و ساده تر کرده اند. در نظر داریم تا با دو همنشینی در این کارگاه فشرده، علاوه بر تماشای شاخص‌ترین آثار این فیلمساز کره‌ای، به واسطه تحلیل بخش هایی از فیلمها و پشت صحنه آثار و گفت و گوهای او، چگونگی بداهه پردازی و پرورش فیلمنامه ، نحوه اجرا و فرم به کارگیری دوربین ، کار با نابازیگرانش را بررسی کنیم و در کل شیوه تولید سریع، سبک، ارزان این فیلمساز پرکار و محبوب فستیوال‌های جهانی را به عنوان یک راه حل در شرایط دشوار کنونی به فیلمسازان جوان پیشنهاد دهیم. کارگاه راه های میان بر با همراهی محمد شیروانی و نوید پورمحمدرضا زمان برگزاری: جمعه ۸ تیر ، سه‌شنبه ۱۲ تیر ساعت ۲۰ تا ۲۴ هزینه رزرو: یک میلیون تومان برای رزرو صندلی با دایرکت صفحه‌ی آلترناتیو سینما ورکشاپ در تماس باشید.

پوستر رسمی فیلم مستند «خروج از مغازه‌ی کادوفروشی» اثر بنکسی سال ۲۰۱۰

شاید فیلم «خروج از مغازه‌ی هدیه‌» را از پیش دیده باشید، اما در وضعیت کنونی که سهم ما ایرانی‌ها از شهر و شراکت در شکل‌دادن به کالبد تحمیلی‌اش از ما ربوده شده، یادآوری فیلمی که در حال و هوای این روزهای ما شکافی از جنس تقابل و بازپس‌گیری ایجاد کند ضروری‌تر از قبل به نظر می‌رسد. فیلمی که در آن هنرمندانی خیابانی، هرکدام به نحوی در طلب خرد کردن یونیفورم اشغال‌گران شهر خویش هستند. در «خروج از مغازه‌ی هدیه» دیوارها به رنگ درمی‌آیند، رنگ‌هایی که با هیچ تصویری که از پیش به دیدنشان روی دیوارها عادت داشتیم منطبق نبودند. خطوط شخصی‌سازی‌شده‌ی یک آرتیست که به ما از یک رسالت قرن بیست‌ویکمی می‌گویند. خطوطی در جای جای شهر که توسط یک نفر کشیده شده اما با تفاوت‌های جزئی روی دیوارها قرار می‌گیرند تا گویی نظم تکرارشونده‌ی تبلیغات صنعتی را به سخره بگیرند. جنبشی نوپا از افرادی که بوم نقاشی برایشان مناسب نیست و مثل شخصیت «شپرد فیری» پوسترهای پروپاگاندایی را از آن‌خودسازی می‌کنند تا لخت بودن امپراتور را جار بزنند؛ یا مثل شخصیت «اسپیس اینویدر» به فضای شهر حمله می‌کنند و خودشان را به شکلی به فضا تحمیل می‌کنند که در یک انطباق جدید و قابل‌پذیرشی با آن قرار بگیرند. آرتیستی که به‌جای استفاده از دیوارهای بزرگ برای بیان مانیفستش از طرح‌های کوچک و ظاهرا بی‌معنی استفاده می‌کند تا بتواند آن‌ها را در مکان‌های عمومی با نسبت صحیحی جاگذاری کند. و یا همچون شخصیت «بنکسی» که با هم‌نهشت کردن فضاهای معنی‌دار و تصاویر مفهومی‌ش ارتباطی جدید بین فضا و اثرش می‌سازد که نتیجه‌اش توجه‌برانگیزتر شدن موضوعی عادی‌جلوه‌داده‌شده‌ست. این فیلم با روایت منسجمش که گویی به یقین می‌داند از کدام نقطه به کدام نقطه حرکت می‌کند به فیلمبرداری می‌پردازد که تصمیم دارد مستندی از تمام این ‌آرتیست‌ها بسازد. «تیری» که به‌طرزی چشم‌چرانه از چیزها فیلمبرداری می‌کند و این تصاویر در بخش زیادی از فیلم، به عنوان آرشیوی پَروارشده از ویدیوهای خانگی، تاریخ و فرهنگ گرافیتی را به مخاطب معرفی می‌کنند. در این میان چیزی این تصاویر را قابل‌توجه‌تر می‌کنند. همانطور که آرتیست‌ها در گرافیتی هنر را زمینی‌تر و انضمامی‌تر می‌کنند، تیری با جنس ویدیوی خانگی‌اش، این فیلم را هم زمینی و سرکش می‌کند و با بخشیدن گرافیکی غیرمرسوم، به فیلم جلوه‌ای هم‌قامت با خود گرافیتی می‌دهد. دقیقا در نقطه‌ی افتراق با دیگر فیلم‌هایی که به اشتباه تلاش می‌کنند با جنس تصویر صنعتی، روحی منتزع‌شده از آثار هنری را فراچنگ بیاورند. اما اینجا این تصاویرِ نویزدارِ ویدیویی، فیلم را تبدیل به معادلی از گرافیتی می‌کنند. دوربینی مهاجم که شاید حتی برخوردی آزاردهنده برای سوژه‌اش می‌سازد، هجومی به لحظات و فضاهایی از شهر که حتی اجازه‌ی دیدنشان هم از ما گرفته شده. از طرفی دیگر، هیبت پنهان و فضای ابهام‌ورزانه‌ی مصاحبه با بنکسی که جداگانه فیلمبرداری شده‌اند همان کیفیت را اما به طرزی متفاوت ارائه می‌دهند. با وجود اینکه به‌صورت رسمی کارگردان این فیلم بنکسی درج شده اما او به‌صورت واضحی میل دارد تا خودش را تبدیل به یکی از کاراکترهای این فیلم کند. نریشن فیلم نیز با نقطه‌دیدی خداگونه تمام اتفاقات را به نحوی روایت می‌کند که گویی تمام این اشخاص در میزانسنی برنامه‌ریزی‌شده قرار گرفته‌اند که خود فیلمبردار را و حتی خود بنکسی را روایت می‌کند. و البته حضور شبح‌گون تیری به عنوان فیلمبردار بخش زیادی از این فیلم در این رویکرد سینمایی تاثیر مهمی داشته. در جایی از این فیلم او خودش درمورد شکل دخالتش در پروسه‌ی گرافیتی‌آرتیست‌ها می‌گوید «من وقتی ازشون فیلمبرداری می‌کردم یک روح بودم» ارتباط بی‌واسطه‌ی مخاطب با شخصیت‌ها و اتفاقات فیلم مرهون این رویکرد است. تا جایی که راوی که گویی تنها یک صدای بی‌جسم است در حقیقت دخالت می‌کند و با در نظر گرفتن نتیجه‌ی افتضاح تدوین فیلم تیری ادعا می‌کند که «فیلم تیری وجود ندارد». این جنس از روایت که فیلم در مسیر روایت شدنش از فرایند ساخته شدن خود آگاه است به آن خصلتی متافیلمیک بخشیده که نتیجتا در سرزنده بودن لحن آن تاثیری به‌سزا دارد. البته که از روح خلاقه‌ی گرفیتی انتظار استراتژی فیلمیک دیگری نمی‌رود و این خود شاهدی‌ست بر جسارت این روح در برخوردش با عوامل بیرونی و فرو ریختن ستون‌های بتنی با چند لیتر رنگ و ایده‌ای رام‌نشدنی. 🖋️اویس درخشان

فیلم مستند Exit Through the Gift Shop (2010) ساخته‌ی Banksy

‍ ‍ فساد، مانند بسیاری چیزهای دیگر در جهان دنی، آلودگی آن‌چه که زمانی پاک بوده نیست، بلکه تسلیم‌شدنی است همدستانه به عنصرهای ناخالصِ درون‌مان، که به طرزی ترسناک و بدون هیچ‌گونه مشکلی کنار عنصرهای بهتر ما ایستاده‌اند؛ این سرنوشت نیست که می‌تواند ما را نفرین کند، بلکه آزادی انتخاب است. بنابراین، آخرین تصویرهای ویدیویی حرامزاده‌ها‌ ــ که حتا نسبت به سکانس ماقبلِ پایانی در اتاق رختکن «مشکلات هرروز» کمتر گرافیکی و به طرز غیرقابل وصفی ترسناک است ــ هم‌زمان اضافی و ضروری است. «ضروری» است اگر تصدیق کنیم که هنرمندی با کاردانی و کنترلِ کلر دنی تنها به دلایل پیش پا افتاده‌ای مانند شوک یا به عنوان شاهدی بر شجاعت خلل‌ناپذیرش، ما را وادار به تماشای این صحنه نکرده است. از نظر روایی، این تصاویر چیز زیادی به ما نمی‌گویند که پیش‌تر آشکار نشده باشد؛ این‌جا شگفتی‌ای وجود ندارد، اما دنی آشکارا اصرار می‌کند که شاهد این کنش وصف‌ناپذیر باشیم. «آیا با من تماشایش می‌کنی؟» ساندرا از دکتر دسکاس، قطب‌نمای اخلاقی این جهان دوزخی، می‌پرسد، وقتی او فیلم را به ساندرا می‌دهد. بله، دسکاس به آرامی تایید می‌کند، وقتی درهای آسانسور بر روی آن‌ها بسته می‌شوند. بدتر از عملی که پیش‌تر عیان شده، شیوه‌ی اجرایش است: بدون هوس و با عشق. چرا که پول می‌تواند عشق را در تجاوز به خودش شریک کند، می‌تواند حرامزاده‌هایی از همه‌ی ما بسازد، و این شوم‌ترین اتهامی است که دنی می‌تواند به آن وارد کند. بخشی از نقد اندرو تریسی بر فیلم «حرامزاده‌ها» به ترجمه‌ی آزاده جعفری @alternativecinemaworkshop

فیلم سینمایی 35Rhums محصول ۲۰۰۸ اثر کلر دنی 📌در این فیلم زندگی روزمره و رابطه‌های سادهٔ مردی به نام لیونل و دخترش، ژوزفین تصویر شده است. پدر و دختر همراه با دو دوست، دو همسایه (گابریل و نوئه)، از سر ناچاری در شبی بارانی به کافه‌ای پناه می‌برند و... @alternativecinemaworkshop

🗣️کلر دنی: من انسان کمال‌گرایی نیستم. من فیلمسازم و روی اعصاب… فیلم‌های من از عشق و شفقت نسبت به انسان‌ها ساخته شده‌اند، هر چند گاه بی‌رحم و وحشی به نظر می‌رسند. @alternativecinemaworkshop

🗣️کلر دنی: گمان می‌کنم که به جنبه‌های گوناگون‌ زندگی انسان علاقه‌مندم‌؛ اینکه مردم چگونه رندگی می‌کنند. بیش از همه به فردیت‌ها و نوع پاسخ‌شان به هر چالش یا دشواری علاقه‌مندم؛ یا تقابل‌های‌شان با یکدیگر. من در مورد آدم‌ها کنجکاوم. سینما باید انسانی و جزوی از زندگیِ مردم باشد؛ باید بر زیستِ هرروزه و گاهی موقعیت‌ها و مکان‌های خارق‌العاده تمرکز کند. این چیزی‌ست که بیش از همه من را متاثر می‌کند. @alternativecinemaworkshop

فیلم سینمایی Bastards (2013) ساخته‌ی کلر دنی 📌کلر دنی پیرامون این فیلم چنین گفته است: متنفرم از این که گاهی انفعال حس شده در کاراکترهای زن، ضد فمنیستی پنداشته می‌شود. من فکر می‌کنم بیشتر زن‌ها، به خصوص در گذشته، در جوانی یاد می‌گرفتند که نوعی روش انفعالی، روشی عالی برای پوشاندن بسیاری از چیزهاست. پنهان کردن، پذيرفتن، نشان ندادن امید زیادی به آینده. انفعال در شرایط رافائل برای من نمایانگر شجاعت است. @alternativecinemaworkshop