سالامانکا

تنها چیزی که باعث میشه از ۲۰۱۸ مووآن کنم و بی صبرانه منتظر ۲۰۲۵ باشم.

منو برگردونید به اون زمانی که با یه دسته کتابای نجوم و آر ال استاین از کتابخونه میزدم بیرون و همونجا منو زیر بگیرید که این مصیبت های بزرگسالی رو نبینم.

من میتونم تسلاوار بهت ایده بدم و هوشمندانه ترین کار ها رو انجام بدم و دو دقیقه بعد از پیشت برم اونجایی که بهم حس نابلد و کوچیک بودن دادن و لیوان آب رو بکوبم تو پیشونیم جوری که انگار تا حالا نه آب خوردم نه لیوان دیدم نه میدونم دهنم کجاست.

دو سه باری که از یه جایی، یه فردی یا یه کاری حس خنگی بهم القا شه دیگه بعدش در هر بار مواجهه باهاش، سطح عملکردم میرسه به سطح عملکرد یک تن ماهی.

تنفر از دوشنبه دلیل داره. اینجوری که تو صبح شنبه با یه حال زار میوفتی دنبال کار و زندگیت و مدام میگی این چه وضعیه چرا اینجوریه من اصلا توی مسیر اشتباهیم و غیره و غیره. یکشنبه، چون شنبه خیلی غر زدی سعی میکنی به زندگی برگردی و یه مقدار امیدوار باشی و با ذکر حالا دیگه چیزیه که شده ادامه میدی؛ ولی چون ذاتا آدم امیدواری نیستی دوشنبه، از حماقت یکشنبه‌‌ خندت میگیره و به شنبه حق میدی ولی چون خیلی وسط هفته ای باید تحمل کنی.

تا میایی پوستر دلقکای انتخاباتو فراموش کنی پرچم های سیرک روضه و نوحه بهت حمله میکنه.

چه مرضیه که مثل سگ خوابم میاد ولی تمام تلاشمو میکنم که به زور بیدار بمونم در صورتی که عمیقا میخوام چشممو ببندم و دیگه هیچ وقت پا نشم.

I got 99 problems & کشور شهید رئیسی ain′t one.

ببینید چه قدر وضع مملکت خرابه که حتی اگه این اتفاق هم واقعا بیوفته بازمانده ها همچنان مشکل دارن.

بعدش هم اونجا رو بمبارون کنیم‌.