Ривоят аз ибн Аббас ©️ Тафсири Қуръон

• Ибн ‘Аббас гуфт: إِنَّمَا الْفِتْنَةُ بِاللِّسَانِ وَلَيْسَتْ بِالْيَدِ «Бадурусти, (сабаби) Фитна бо забон аст, на бо даст!» ад-Дани дар «ас-Сунан» 171 «به راستی که فتنه با زبان است نه با دست!»

#عبدالله_بن_عباس #العيد Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳума чунин такбир мегуфтанд: الله أكبر كبيرًا، الله أكبر كبيرًا، الله أكبر وأجلُّ، الله أكبر ولله الحمد . Мусоннафи ибн Абу Шайба

✅ Маънои номҳои «Аллоҳ» • Ибн ‘Аббас (رضي الله عنه) гуфт: اللَّهُ ذُو الأُلُوهِيَّةِ والعُبُوْدِيَّةِ عَلى خَلْقِهِ أجْمَعِينَ «Аллоҳ бар болои ҷамиъи халқаш дорандаи ҳақи улуҳият ва ибодат аст». 📖 Ниг. «Тафсир ат-Табари» 1/121

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لِمُعَاذِ بْنِ جَبَلٍ، حِينَ بَعَثَهُ إِلَى الْيَمَنِ: «إِنَّكَ سَتَأْتِي قَوْمًا أَهْلَ كِتَابٍ، فَإِذَا جِئْتَهُمْ فَادْعُهُمْ إِلَى أَنْ يَشْهَدُوا أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ، وَأَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللهِ، فَإِنْ هُمْ أَطَاعُوا لَكَ بِذَلِكَ، فَأَخْبِرْهُمْ أَنَّ اللهَ قَدْ فَرَضَ عَلَيْهِمْ خَمْسَ صَلَوَاتٍ فِي كُلِّ يَوْمٍ وَلَيْلَةٍ، فَإِنْ هُمْ أَطَاعُوا لَكَ بِذَلِكَ، فَأَخْبِرْهُمْ أَنَّ اللهَ قَدْ فَرَضَ عَلَيْهِمْ صَدَقَةً تُؤْخَذُ مِنْ أَغْنِيَائِهِمْ فَتُرَدُّ عَلَى فُقَرَائِهِمْ، فَإِنْ هُمْ أَطَاعُوا لَكَ بِذَلِكَ، فَإِيَّاكَ وَكَرَائِمَ أَمْوَالِهِمْ، وَاتَّقِ دَعْوَةَ الْمَظْلُومِ، فَإِنَّهُ لَيْسَ بَيْنَهُ وَبَيْنَ اللهِ حِجَابٌ». [صحيح] - [متفق عليه] Аз ибни Аббас (Аллоҳ аз он ду розӣ бод) ривоят аст, ки гуфт: Паёмбар (Салому дуруди Аллоҳ бар ӯ бод) вақте Муъаз ибни Ҷабалро ба Яман фиристод, ба ӯ гуфт: "Ту назди мардумоне меравӣ, ки аҳли китоб ҳастанд, вақте онҳоро диди ба гуфтани "Ашҳаду ан ло илоҳа иллаллоҳ ва ашҳаду анна Муҳаммадан расулуллоҳ" фаро бихон. Агар онҳо аз ту пазируфтанд ба онон бигӯ, ки Аллоҳ дар як шабонарӯз панҷ вақт намозро фарз гардонидааст, пас агар онҳо намози панҷгонаро пазируфтанд ба онон бигӯ, ки Худованд садақаеро фарз гардонидааст, ки аз сарватмандони онҳо гирифта бар фақиронашон дода мешавад. Агар онҳо инро низ пазируфтанд аз амволи гаронбаҳои онҳо барҳазар бош ва аз дуои мазлум битарс, зеро байни мазлум ва байни Аллоҳ пардае вуҷӯд надорад". صحيح - متفق عليه Шарҳ Ҳангоме ки Паёмбар (Салому дуруди Аллоҳ бар ӯ бод) Муъаз ибни Ҷабал (Аллоҳ аз у розӣ бод) - ро ба ҳайси муаллим ва даъваткунанда ба сӯи Аллоҳ ба сарзамини Яман фиристод, ӯро огаҳ фармуд, ки ӯ бо мардумоне аз насоро рӯ ба рӯ хоҳад шуд, то Муъаз омодагӣ барои мувоҷеҳ шудан бо ононро дар худ касб кунад ва даъвати худро аз амалҳои аз ҳама муҳимтар оғоз кунад. Нахуст онҳоро ба сӯи ақидаи дуруст фаро хонад, яъне гӯвоҳӣ диҳанд, ки маъбуди барҳаққе ҷуз Аллоҳ нест ва Муҳаммад фиристодаи Ӯ Таъоло аст. Зеро калимаи шаҳодат калид ва роҳи вуруд ба Ислом аст, ки агар онҳо калима арза намуда онро пазируфтанд ононро амр барои барпо доштани намозҳо бикунад, Зеро намоз бузургтарини воҷибот баъд аз тавҳид аст. Агар онҳо намозро барпо доштанд, пас сарватмандони онҳоро амр кунад, ки закоти молашонро ба фақирон диҳанд. Сипас Паёмбари Аллоҳ Муъазро аз гирифтани беҳтарин амволи онҳо барҳазар доштанд, зеро воҷиб он аст, ки аз амволи миёнаарзиш гирифта шавад. Сипас Паёмбари Аллоҳ ба у тавсия кард, ки аз зулм дурӣ ҷӯяд, то мазлуме алайҳи ӯ дуо накунад, зеро дуои мазлум мустаҷоб аст. من فوائد الحديث Маънои "Ло илоҳа иллаллоҳ" танҳо Аллоҳро парастидан ва тарки ибодати ғайри Аллоҳ аст. Маънои "ва ашҳаду анна Муҳаммадан расулуллоҳ" Имон доштан ба Муҳаммад ва ба ончи, ки ба ӯ нозил шудааст ва инки ӯ охирин паёмбар ба суи башарият аст. Гуфтугӯ бо донишманд ва касе ки шубҳа дорад, монанди гуфтугӯ бо нодон нест, бинобар ин Паёмбар (Салому дуруди Аллоҳ бар ӯ бод) Муъозро огоҳ намуд, ки "ту назди қавме меравӣ, ки аҳли китоб ҳастанд". Барои раҳоӣ аз шак ва шубҳаҳои шубҳаандозон огоҳ будани мусалмон аз умури дини худаш аст, ки он бо талаби илм ба даст меояд. Ботил шудани дини яҳудиён ва масеҳиён пас аз биъсати Муҳаммад (Салому дуруди Аллоҳ бар у бод) ва баёни инки онҳо аз зумраи наҷотёфтагон дар рӯзи қиёмат нахоҳанд буд, магар инки ислом бипазиранд ва ба Паёмбар (Салому дуруди Аллоҳ бар у бод) имон биёваранд. ابن عباس - رضى الله عنهما - روايت مى كند: هنگامى كه رسول الله - صلى الله عليه و سلم - معاذ را به سوى يمن فرستادند، به او فرمودند: "شما به سوى قومى مى رويد كه اهل كتاب هستند، پس اولين چيزى كه آنان را به سويش دعوت مى كنيد، شهادت "لا إله إلا الله" است"، در روايت ديگرى آمده: "تا اينكه الله را به يگانگى قبول کنند"، اگر این را از شما قبول و اطاعت كردند، پس به آنان ياد دهيد كه الله متعال بر آنان نمازهاى پنجگانه را در طول هر روز و شب واجب كرده است، اگر این را از شما قبول و اطاعت كردند، پس به آنان ياد دهيد كه الله متعال بر آنان زكات واجب كرده است كه از ثروتمندانشان گرفته مى شود و به نيازمندانشان برگردانده مى شود، اگر این را از شما قبول

و اطاعت كردند، پس هرگز بهترين اموالشان را بر نداريد، و از دعای مظلوم بترسيد براى اينكه بين آن و بين الله متعال پرده اى وجود ندارد". صحیح است - متفق علیه شرح پيامبر - صلى الله عليه و سلم - هنگامى كه معاذ بن جبل - رضى الله عنه - را به سوى قلمرو يمن براى دعوت به سوى الله متعال و آموزش مردم فرستادند، به وى برنامه اى دادند كه در مسير دعوت خود به كار ببرند، پس براى وى بيان نمودند كه در مقابل قومى از اهل علم و مناظره از يهود و نصارا قرار خواهند گرفت؛ بنابراين بايد آماده ى مناظره و رد شبه هاى آنان باشد، سپس بايد در دعوتشان شروع به مهمتر قبل از مهم كنند، و در مرحله ى اول مردم را به سوى اصلاح عقيده دعوت كنند؛ زيرا اين اساس و پايه است، پس اگر این را قبول و اطاعت كردند، به آنان امر كنيد كه نمازها را برپاى كنند؛ زيرا نماز بزرگترين واجبات بعد از توحيد است، پس اگر نمازها را برپا كردند به ثروتمندان آنان امر كنيد كه زكات اموالشان را به نيازمندانشان تحويل دهند؛ تا باعث دلدارى و تسلى براى آنان شود، و شكر گزارى براى الله متعال باشد، سپس به آنان هشدار داد كه از گرفتن بهترين اموالشان خوددارى كنند؛ زيرا زكات واجب در متوسط اموال است، سپس وى را به عدالت و ترک ستم تشويق كردند؛ تا اينكه مظلومى كه دعايش پذيرفتنى است بر عليه وى دعايى نكند. از نکات این حدیث مشروعيت فرستادن دعوتگران براى دعوت به سوى الله متعال. شهادت "لا إله إلا الله" اولين واجب (در اسلام) است، و اولين امرى است كه بايد مردم را به آن دعوت كرد. معناى شهادت "لا إله إلا الله" توحيد الله متعال در عبادت ها، و ترک عبادت غير الله است. ممكن است انسان "لا إله إلا الله" را به زبان بياورد ولى معناى آن را نداند، يا معناى آن را بداند ولى به آن عمل نكند، مانند: حال اهل كتاب. خطاب قرار دادن انسان عالِم مانند خطاب قرار دادن انسان بى علم نيست: "شما به سوى قومى مى رويد كه اهل كتاب هستند". آگاه كردن در مورد اينكه انسان مخصوصاً دعوتگر بايد در امور دين خود داراى بينش باشد؛ تا بتواند از شبه هاى شبه گذاران رهايى پيدا كند، و اين به وسيله ى كسب علم امكان پذیر است. نماز بعد از شهادتين، از بزرگترين واجبات است. واجب بودن نمازهاى پنچگانه. نماز وتر واجب نيست. زكات بعد از نماز، واجب ترين اركان هاى اسلام است. دادن زكات به ثروتمندان جايز نيست. بيان كننده موردى از موارد زكات است، كه آن هم نيازمندان هستند، و جايز است (هنگام دادن زكات) به نيازمندان بسنده كرد، و واجب نيست كه همه موارد هشتگانه زكات را در برگيرد. بر اساس اين حديث بايد اهل هر مكانى زكات خود را در بين نيازمندان آن مكان توزيع كنند، اما اگر انتقال زكات به مكان ديگرى براى مصلحت معتبرى بود، اشكالى ندارد؛ مانند: نياز شديد در مكان ديگر، يا وجود نزديكان نيازمند، و مانند اين. دادن زكات به شخص كافر جايز نيست. گرفتن زكات از بين بهترين اموال جايز نيست، مگر با رضايت صاحبش باشد. حرام بودن گرفتن زكات از بين بهترين اموال، بلكه حتماً بايد از بين متوسط آن باشد. هشدار در مورد ستم كردن، و اينكه دعای مظلوم پذيرفتنى است اگر چه كه او گناهكار باشد از ابن عباس رضی الله عنهما روایت است که فرمود: رسول الله صلی الله علیه وسلم هنگامی که معاذ بن جبل را به یمن فرستادند فرمودند: «تو بسوی اهل کتاب خواهی رفت، چون نزد آنان رفتی آنان را دعوت کن تا گواهی دهند که معبودی جز الله نیست و محمد رسول الله است، اگر در این امر از تو اطاعت کردند، به آنان بگو که الله متعال در هر شبانه روز پنج نوبت نماز بر آنان واجب کرده است، اگر در این امر از تو اطاعت کردند، سپس به آنان بگو که الله متعال بر آنان زکات را فرض نموده است که از ثروتمندان شان گرفته و به فقرای شان تحویل داده می شود، اگر در این امر از تو اطاعت کردند، با خبر باش که از مال های با ارزش شان دوری بجویی، و از دعای مظلوم بترس، چون میان او و الله متعال حجاب و مانعی نیست. صحیح - متفق علیه توضیح هنگامی که پیامبر صلی الله علیه وسلم معاذ بن جبل رضی الله عنه را به سوی سرزمین یمن جهت تعلیم و دعوت بسوی الله فرستاد، برای او بیان نمود که با گروهی از نصرانیان روبرو خواهد شد؛ تا این که برای آن آماده باشد، سپس در دعوت آنان از مسایل مهمتر و بعدا از مسایل مهم آغاز کند، آنان را در نخست به اصلاح عقیده دعوت کند؛ این که شهادت دهند که معبودی جز الله نیست و این که محمد رسول الله است؛ زیرا به وسیله آن وارد اسلام می شوند، و هرگاه به آن تسلیم شدند به آنان امر می کند که نماز را برپا دارند؛ زیرا نماز بزرگترین واجبات بعد از توحید است.

هرگاه آنان نماز را برپا نمودند، به ثروتمندان شان دستور می‌دهد که زکات پولشان را به فقرا بدهند، سپس به او هشدار داد که بهترین مال را نگیرد؛ زیرا واجب این است که وسط گرفته شود، سپس به او توصیه کرد که از ظلم دوری کند؛ تا مبادا مظلوم برای او دعای بد کند، زیرا دعای او مستجاب است.

✅ «Қасам ба ҷуфт ва тоқ».(Фаҷр/3) Аз ибни Аббос розияллоҳу анҳума ривоят аст, ки гуфтанд: Ҷуфт – рӯзи наҳр (рӯзи 10-уми моҳи Зул-ҳиҷҷа ки он рӯзи ҷуфт) аст. Тоқ – рӯзи Арафа (рӯзи 9-уми моҳи Зул-ҳиҷҷа) аст.